Το αμερικανικό όνειρο ενός Κυπρίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Κ" ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΜΕΥΤΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Δεκαπέντε χρόνια πριν βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, με σκοπό να επισκεφτεί την αδελφή του. Αυτό ήταν απλά η αφορμή, για να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού, το οποίο δεν υπήρχε στα παιδικά όνειρά του. Από τότε μετρά πολλές συμμετοχές και συνεργασίες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, από το «Sex and the City» μέχρι το «The devil wears Prada» και το «Maid in Manhattan», αναμένοντας εκείνη τη στιγμή που θα τον απογειώσει.

«Η επιτυχία στο Χόλιγουντ είναι μόνο και μόνο η “τυχερή” στιγμή που θα πάρεις έναν ρόλο που θα σε οδηγήσει εκεί»

Για τον Αντώνη Αρμεύτη είχα ακούσει και παλαιότερα. Έτσι τον αναζήτησα στο Διαδίκτυο και βρήκα την προσωπική του ιστοσελίδα. Θέλησα όμως να έρθω σε πιο στενή επαφή, για μια συνέντευξη με έναν Κύπριο ηθοποιό που ζει και εργάζεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στη Νέα Υόρκη. Ο πιο εύκολος τρόπος ήταν ο δημοφιλέστερος ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης, το Facebook. Ένα απλό friend request και λίγες μέρες μετά γίναμε διαδικτυακοί φίλοι. Έτσι τον εντόπισα και ομολογώ εκπλάγηκα με τις δουλειές που έχει κάνει, τις μικρές συμμετοχές του σε κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, αλλά και τηλεοπτικές σειρές.

Μεγαλωμένος στο γραφικό χωριό Σίμου της Πάφου, το οποίο αγαπάει υπερβολικά και είναι συνέχεια στο μυαλό του, δεν ονειρευόταν ποτέ να γίνει ηθοποιός. Η απόφασή του να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα προέκυψε αργότερα, αφού είχε πάει στην Αμερική, για να επισκεφθεί την αδελφή του. Με αυτόν τον τρόπο άρπαξε την ευκαιρία και μια μεγάλη πόρτα ανοίχθηκε στη ζωή του για μια καινούργια σταδιοδρομία, μακριά όμως από την αγαπημένη του πατρίδα.

Αποφοιτώντας από το «The Neighborhood School of Theater», αποφάσισε να παραμείνει στις ΗΠΑ, αφού του δόθηκε αμέσως μια πρώτη ευκαιρία να παίξει σε ένα ελληνικό θεατρικό έργο. Στη συνέχεια υπήρξαν αρκετές προτάσεις που κατέληξαν σε καλές συνεργασίες. Αυτά τον κράτησαν εκεί τα τελευταία 15 χρόνια. «Μετά τις σπουδές σε μία δύσκολη χώρα όπως είναι η Αμερική, βρίσκεις αρκετές δυσκολίες μέχρι να μάθεις την κουλτούρα αλλά και τον κόσμο του θεάματος», αναφέρει και συμπληρώνει ότι η αγάπη του για τη δουλειά του και η έντονη επιθυμία για επιτυχία τού έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο στη ζωή του εκεί. Έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους…

-Πόσο εύκολα μπορεί να επιβιώσει ένας ηθοποιός στην Αμερική και μάλιστα ξένος. Αντιμετώπισες ποτέ ρατσιστική συμπεριφορά;
Είναι ένας δύσκολος τόπος η Αμερική και ιδίως ο χώρος του κινηματογράφου. Υπάρχει ρατσιστική αντιμετώπιση, εάν και εφόσον το θεωρήσεις εσύ ο ίδιος ρατσιστικό. Διαφορετικά ο κόσμος – και ιδίως σε αυτόν τον χώρο – δεν αφήνει περιθώρια ρατσισμού, αφού πρέπει να είσαι έτοιμος να συμπρωταγωνιστείς με οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Όλοι οι ηθοποιοί νομίζω έχουμε τον ίδιο στόχο, που είναι η εξεύρεση εργασίας και φυσικά η αναγνώριση μέσα από αυτή τη δουλειά.
-Τι δουλειές έκανες εκεί; Έχεις ατζέντη; Συμμετέχεις σε κάστινγκ;
Έκανα διάφορες δουλειές, όπως σε χώρο εστιατορίων, ένα είδος εργασίας όπου μπορείς να έχεις μία ευελιξία στο θέμα των ωραρίων. Έτσι, μπορείς να εμφανίζεσαι στα διάφορα κάστινγκ που είναι αμέτρητα σε καθημερινή βάση στη Νέα Υόρκη. Συνεργάζομαι με τρία διαφορετικά πρακτορεία, τα οποία με στηρίζουν πάρα πολύ. Tα κάστινγκ είναι απαραίτητα, για να πάρεις μία θέση σε ένα θέατρο, μια διαφήμιση, μια ταινία και οπουδήποτε αλλού. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να δείξεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, σε έναν ρόλο δοκιμαστικό κάποιων λεπτών και να κερδίσεις το εισιτήριο για μία επιτυχία.
-Είναι τελικά ο κόσμος του θεάματος στο Χόλιγουντ τόσο ονειρικός όσο τον φανταζόμαστε;
Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι εύκολο και αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Σου δίνονται κάποιες ευκαιρίες και σίγουρα εξαρτάται από σένα τον ίδιο πόσο καλά τις εκμεταλλεύεσαι. Προς το παρόν δεν τον έχω ακόμη ζήσει, αν και θα το ήθελα. Ίσως τότε θα μπορώ να σου απαντήσω ακριβώς (γέλια).
-Παρακολουθώντας το βιογραφικό σου, είδα ότι συμμετείχες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο; Τι κρατάς από αυτές τις συμμετοχές και ποια συνεργασία σου ξεχωρίζεις;
Κρατάω τα πάντα. Και τα θετικά, όπως και τα αρνητικά. Έχω μάθει πάρα πολλά από τους συναδέλφους στον χώρο. Η κάθε εμπειρία που έχεις ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή σου. Για παράδειγμα οι συμμετοχές μου σε ταινίες με πρωταγωνιστές όπως η Meryl Streep στο «The devil wears Prada», η Jennifer Lopez κ.ά. Σε όλες μου τις δουλειές, όπως και σε όλες τις εμφανίσεις, έχω δώσει το μέγιστο του εαυτού μου, διότι, μην ξεχνάς, στην υποκριτική χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής. Ξεχωρίζω πάντοτε τις συνεργασίες μου στον χώρο του ελληνικού θεάτρου, όπου είχα και τις πιο ευχάριστες εμπειρίες με τους Έλληνες ηθοποιούς.
-Τελικά ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας ηθοποιός, για να διαπρέψει στο Χόλιγουντ;
Η επιτυχία στο Χόλιγουντ είναι μόνο και μόνο η «τυχερή» στιγμή που θα πάρεις έναν ρόλο που θα σε οδηγήσει εκεί.
-Σου λείπει η Κύπρος; Τι σε κρατά ακόμα στην Αμερική;
Μου λείπει αρκετά, παρόλο που προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο. Μετά από αρκετά χρόνια στην Αμερική και με μία καριέρα ηθοποιού, είναι δύσκολος ο γυρισμός, εάν βέβαια δεν γίνουν εφικτοί οι στόχοι σου, τα όνειρά σου σε μία χώρα όπως η Αμερική.
-Θα ήθελες να επιστρέψεις στο νησί και να εργαστείς εδώ σαν ηθοποιός;
Γιατί όχι, φυσικά. Εάν αποφασίσω να γυρίσω μόνιμα στο νησί μου, θα συνεχίσω να το κάνω, αφού δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Μία συνεργασία στην Κύπρο ή στην Ελλάδα θα συμπλήρωνε ένα κομμάτι της καριέρας μου σαν ηθοποιός.
-Γνωρίζεις τα δρώμενα στο νησί, όσον αφορά τη δουλειά σου; Ποια γνώμη έχεις;
Κοίτα, σε έναν τόπο όπως η Κύπρος, που είναι ένα μικρό νησί μοιρασμένο, όπου υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός για απόκτηση μίας και μόνο ευκαιρίας, ο δρόμος είναι ακόμη δυσκολότερος. Υπάρχει όμως και η θετική πλευρά, εφόσον μπορείς να έχεις πιο πολλές ευκαιρίες.
-Τελικά το λεγόμενο «American dream» είναι εφικτό; Κατά πόσο το ονειρεύτηκες, πριν βρεθείς εκεί και κατά πόσο πιστεύεις ότι είσαι κοντά σε αυτό;
Το όνειρο αγγίζει την πραγματικότητα ακόμα και τη στιγμή που το φαντάζεσαι και η επιθυμία σου είναι έντονη. Σε πλαισιώνει θετικά η σκέψη και όλα σε οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Εκεί είναι που το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου. Δεν είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο, μέχρι που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή, με την πρώτη υπόκλιση, αν και πιστεύω ότι έχω ακόμη πολλά να ζήσω και να προσφέρω στο κοινό.
-Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον και με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Αυτή τη στιγμή δεν ασχολούμαι με κάτι συγκεκριμένο. Με τη συνεχή συμμετοχή μου στα κάστινγκ, όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι θα εμφανισθεί. Έτσι κρίνω και αποφασίζω ανάλογα με τις επιλογές μου, με τις επιθυμίες μου και εξετάζω την κάθε ευκαιρία ξεχωριστά.
-Θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να γίνει ηθοποιός να έρθει για σπουδές στην Αμερική ή θα τον απέτρεπες;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μέρος στον κόσμο, για να «γίνει» κάποιος ηθοποιός. Ηθοποιός έτσι κι αλλιώς γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Η Αμερική όμως πραγματικά είναι ένας τόπος που μπορεί να σε βοηθήσει στο μέγιστο, με μεγάλες ευκαιρίες για γνώση και εμπειρία. Παράλληλα, όμως, ας μην ξεχνάμε ότι στην Αμερική υπάρχει και ο κινηματογράφος που μπορεί να σου προσφέρει τη μεγάλη ευκαιρία για επιτυχία.

Δείτε και την ιστοσελίδα του Αντώνη Αρμέυτη:
http://www.antonisarmeftis.com/

«Το νησί» ζωντανεύει τηλεοπτικά



«Το Νησί» είναι ίσως η πλέον πολυαναμενόμενη παραγωγή της νέας τηλεοπτικής σεζόν και συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να το αναδείξουν ως την επιτυχία της χρονιάς.



Αν και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει χτυπήσει και τον τομέα των τηλεοπτικών παραγωγών, με αποτέλεσμα φέτος να μειωθούν οι ελληνικές σειρές στο ελάχιστο, εντούτοις το Mega τόλμησε και επένδυσε μια σειρά υψηλού κόστους και προδιαγραφών. «Το Νησί» είναι ίσως η πλέον πολυαναμενόμενη παραγωγή της νέας τηλεοπτικής σεζόν.

Το Mega αυτή τη σεζόν μεταφέρει στη μικρή οθόνη ένα από τα δημοφιλέστερα λογοτεχνικά βιβλία στον κόσμο, «Το νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ, είδηση την οποία μετέδωσε και το BBC. Η συγγραφέας ήταν καλεσμένη σε εκπομπή του βρετανικού καναλιού, όπου μίλησε για τη Σπιναλόγκα, αλλά και για την τηλεοπτική μεταφορά και παράλληλα προβλήθηκαν πλάνα από τη σειρά, μετά από ειδική παραχώρηση από το Mega.

Το βιβλίο έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ, με 2.000.000 πωλήσεις, εκ των οποίων οι 185.000 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε στην Αγγλία το 2006, στην Ελλάδα το 2007, καθώς και σε 23 ακόμη χώρες. Μέσα σε τέσσερα χρόνια κατάφερε να εκτοξευθεί στις λίστες των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων παγκοσμίως. Οι πωλήσεις του βιβλίου συνεχίζουν με εκπληκτικούς ρυθμούς εντός και εκτός Ελλάδας.

Το βιβλίο και κατ’ επέκταση το σίριαλ βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο νησί της Σπιναλόγκα στην Κρήτη, το οποίο αποκαλείτο και «νησί των καταραμένων», αφού ήταν ο χώρος όπου τον προηγούμενο αιώνα απομονώνονταν οι λεπροί.

«Το Νησί» ξεκινά με το ταξίδι της νεαρής αρχαιολόγου της Αλέξις στην Κρήτη – πατρίδα της μαμάς της – και την προσπάθειά της να μάθει για την οικογένειά της. Η διήγηση μιας ντόπιας τη γυρίζει πίσω στο 1953, όταν η περιοχή μαστιζόταν από την ασθένεια της λέπρας και οι χανσενικοί εξορίζονταν στη Σπιναλόγκα. Η ιστορία αρχίζει το 1939 και τελειώνει το 2001, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που αφορούν τη ζωή των κατοίκων της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τη νόσο του Χάνσεν (της λέπρας).

Ο αγώνας των λεπρών της Σπιναλόγκας για επιβίωση και για καλύτερες συνθήκες ζωής πλέκεται αριστουργηματικά με τον αγώνα των κατοίκων της Πλάκας ενάντια στο κοινωνικό στίγμα που άφηνε η νόσος, όταν χτυπούσε το μέλος μιας οικογένειας. Από τη μια, αναπαριστάται η ιστορία των κατοίκων της Πλάκας που πρέπει να κρατήσουν μυστική την ασθένεια, να αντιμετωπίσουν τον χαμό των δικών τους ανθρώπων, αλλά και να συνεχίσουν τη ζωή τους για χάρη των παιδιών τους. Από την άλλη, στην απέναντι όχθη, στη Σπιναλόγκα, οι μελλοθάνατοι Κρητικοί και Αθηναίοι χανσενικοί, απομονωμένοι και «φυλακισμένοι» στο νησί, έχουν να αντιμετωπίσουν αρχικά τεράστιες δυσκολίες καθημερινής επιβίωσης, καταφέρνουν ωστόσο να ξεπεράσουν τα προβλήματα, ευημερούν, παντρεύονται και κάνουν παιδιά, καλλιεργούν, εμπορεύονται, συνεχίζουν να δημιουργούν και να ζουν. Πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά που υμνεί την αγάπη και την ελπίδα για τη ζωή.

Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου έχει αναλάβει τη διασκευή, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης τη σκηνοθεσία, ενώ στο καστ της σειράς συμμετέχουν – εκτός από τους πρωταγωνιστές Στέλιο Μάινα και Κατερίνα Λέχου – και πολλοί ακόμα ηθοποιοί, όπως η Γιούλικα Σκαφιδά, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Ορφέας Αυγουστίδης και ο Γιάννης Στάνκογλου. Τα γυρίσματα της σειράς έχουν ξεκινήσει ήδη από τον προηγούμενο Δεκέμβριο και γίνονται εξολοκλήρου στην Κρήτη.

Προ των πυλών της νέας σεζόν

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο http://www.kathimerini.com.cy/
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=26174

Εντύπωση μας προκαλεί η επαναφορά της μακροβιότερης και… ιδιαίτερης κωμικής σειράς «Ιστορίες του Χωρκού».

Ακόμα ένα τηλεοπτικό καλοκαίρι ολοκληρώνει σιγά-σιγά τον κύκλο του. Αν και τα κανάλια έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν τις κινήσεις τους για την καινούργια τηλεοπτική περίοδο, εντούτοις τα νέα προγράμματα αναμένεται να ξεκινήσουν στα μέσα Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Μέχρι τότε υπομονή και οι επαναλήψεις καλά κρατούν.


Τι θα δούμε άραγε τον επόμενο τηλεοπτικό χειμώνα; Ποια σειρά θα κερδίσει την πρώτη θέση; Θα καταφέρει άραγε το «Φόντο Κόκκινο» να διατηρήσει τα ποσοστά των δύο προηγούμενων χρόνων; Θα έχει την ίδια ανταπόκριση το τρίτο κατά σειρά «X Factor»; Μετά την «Αίγια» τι; Θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας η πολυαναμενόμενη «Ελένη η πόρνη»; Ποιο κανάλι διαθέτει το πιο δυναμικό τηλεοπτικό μενού και τι θα μας εκπλήξει άραγε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο;

Τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της επόμενης σεζόν είναι η έξαρση των real life εκπομπών, αφού ο αριθμός τους ανεβαίνει σημαντικά, αλλά και το πλήθος σειρών εποχής που. Η απουσία μιας δυναμικής και ταυτόχρονα σαρωτικής σειράς όπως η «Αίγια Fuxia» αφήνει ανοικτό τον δρόμο για την κορυφή, αν και πιστεύω ότι φέτος θα έχουμε πολλούς και εναλλάξ ενοίκους του ρετιρέ στους εβδομαδιαίους πίνακες τηλεθέασης.

Το κρατικό κανάλι αυτή τη χρονιά γίνεται εσωστρεφές και αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μεγάλο αριθμών δικών του τηλεοπτικών παραγωγών, με κωμικές σειρές, εποχής αλλά και μυστηρίου. Εντύπωση μας προκαλεί η επαναφορά της μακροβιότερης και… ιδιαίτερης κωμικής σειράς «Ιστορίες του Χωρκού». Το στοίχημα του ΡΙΚ είναι να μπορέσουν όλες οι νέες του παραγωγές να διέλθουν αλώβητες μέσα από το δρόμο της τηλεθέασης, αφού έχουμε πληροφορηθεί ότι όποια σειρά δεν εξασφαλίσει τον μέσο όρο του καναλιού, θα κόβεται. Αυτό για εκείνους που πιστεύουν ότι οι σειρές του κρατικού καναλιού, ανεξαρτήτως τηλεθέασης, θα κρατήσουν όλη τη σεζόν.

Θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας η πολυαναμενόμενη «Ελένη η πόρνη»;

Η αλήθεια είναι ότι με το πλήθος των καινούργιων προγραμμάτων που θα παρακολουθήσουμε τον χειμώνα και μέσα από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, τόσο σε Ελλάδα όσο και Κύπρο, οι παραγωγές που δεν θα φέρουν το αναμενόμενο κέρδος θα πετάγονται στον κάδο ανακύκλωσης. Ο ΑΝΤ1, από την πλευρά του, χάνει το σιγουράκι «Αίγια Fuxia», διατηρεί σε καθημερινή βάση την «Πανσέληνο» και προχωρά στη μεταφορά του μπεστ σέλερ της Αννίτας Νικολάου «Ελένη η πόρνη». Μια υπερφιλόδοξη παραγωγή, για την οποία όμως έχουμε δει μόνο ένα σποτάκι ελάχιστων δευτερολέπτων…

Το Σίγμα, τώρα, πέραν της δικής του παραγωγής «Σε φόντο κόκκινο», που τραβάει για τρίτη σεζόν, έχει στη φαρέτρα του το πρόγραμμα του Alpha Ελλάδος, το οποίο θα είναι και φέτος γεμάτο με ριάλιτι και ξενόφερτα προγράμματα. Παράλληλα, όμως, το κανάλι φέρνει και δύο νέες σειρές, το «Αλλού ξημερωμένοι» του Αντρέα Γεωργίου και το «Έλα πάρε με» του Μαρίνου Χατζηβασιλείου.

Το Mega, μετά τις μεγάλες προσπάθειες ανόδου των τελευταίων χρόνων, φέρνει φέτος στους δέκτες μας – πέραν του «Get on stage 2» – μία ακόμα κυπριακή σειρά. Το βιβλίο της Άντρης Πολυδώρου «Μεσημβρινή παράσταση», την οποία γνωρίζουμε από τις «Γενιές της σιωπής», μεταφέρεται στη μικρή οθόνη, με διαφορετικό τίτλο, «Γυμνοί άγγελοι».

Αυτή η σεζόν θα είναι διαφορετική. Η κρίση στην Ελλάδα οδηγεί τα κυπριακά κανάλια στο να στραφούν στον εαυτό τους και να αρκεστούν στις εγχώριες παραγωγές. Άξονες της σεζόν θα είναι τα real life προγράμματα, τα ριάλιτι και οι νέες κυπριακές σειρές που φέτος θα δούμε πολλές. Εύχομαι να τις βλέπουμε μέχρι τον Ιούνιο.

Ένα τεύχος όλο μπάλα

To Editorial του Μιχάλη Χριστοδούλου στο Περιοδικό "Κ" της Καθημερινής, τεύχος 95, με αφιέρωμα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα την Κυριακή 22 Αυγούστου.

Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και
το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε

Στην Κύπρο τα πάντα είναι κομματικοποιημένα, χρωματισμένα και διχασμένα σε Αριστερά και Δεξιά, κόκκινα και μπλε, πράσινα και πορτοκαλί. Ιδιαίτερα, βέβαια, τις προηγούμενες δεκαετίες. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο τείνει σήμερα να εκλείψει μέσα από τη νέα γενιά. Και όμως καθημερινά διαψεύδομαι. Γιατί; Γιατί οι παλαιότεροι δεν έχουν καταφέρει, μάλλον δεν προσπάθησαν ποτέ, να μεταφέρουν στα παιδιά τους μια νοοτροπία τόσο πολιτικής όσο και αθλητικής ευγενούς άμιλλας.

Επειδή όμως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, με ευθύνες επωμίζονται και οι εκάστοτε ηγέτες πολιτικών κομμάτων, αθλητικοί παράγοντες και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που δεν έχει καταφέρει να μεταδώσει τα στοιχεία αυτά που θα οδηγήσουν αυριανούς ψηφοφόρους αλλά και οπαδούς στο να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να μπορέσουν να ξεφύγουν από τα οικογενειακά στεγανά. Η ομάδα του καθενός μας παραμένει σαν κληρονομιά από την οικογένεια και ο κάθε οπαδός καταρτίζεται σύμφωνα με τα δεδομένα κυρίως των ανδρών του σπιτιού.

Μια βδομάδα πριν την έναρξη του Παγκυπρίου Πρωταθλήματος στα μέσα του αυγουστιάτικου καύσωνα, αφιερώνουμε εξολοκλήρου το νέο μας τεύχος στο κυπριακό πρωτάθλημα. Η μπάλα στην Κύπρο, όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας, την κουλτούρα μας, αλλά και την ιδιοσυγκρασία μας. Τόσο οι Κύπριοι οπαδοί όσο και η ποδοσφαιρική μας νοοτροπία συνδέονται με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αλλά και τις… ανατολίτικες εξάρσεις μας.

Ένας φίλος, φανατικός οπαδός, παλαιότερα μου έλεγε ότι πάει στο γήπεδο γιατί τον τρελαίνει το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα, λατρεύει την ομάδα του και θέλει να ζει την κάθε στιγμή της. Σήμερα θέλει να πηγαίνει στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, για να ξεφεύγει λιγάκι από τη γυναίκα του, να εκτονώνεται βρίζοντας, αλλά και να αφήνει για λίγο τα παιδιά. Έτσι είναι τα δεδομένα στη ζωή μας, αλλάζουν, όχι όμως και η νοοτροπία μας.

Δεν υπήρξα ποτέ ποδοσφαιρόφιλος, όμως έχω και εγώ «κληρονομήσει» από την οικογένειά μου τη δική μου ομάδα. Αγαπώ τα δικά της χρώματα, χαίρομαι με τις νίκες και τις επιτυχίες της, στεναχωριέμαι καμιά φορά με τις ήττες της και θέλω να την παρακολουθώ. Με βάση τα δικά μου δεδομένα, που δεν ανήκω στους φανατικούς του αθλήματος, μπορώ λιγάκι να αισθανθώ την ένταση αυτών που ακολουθούν σε κάθε αγώνα την ομάδα τους και κοιμούνται τα βράδια με το κασκόλ της.

Ίσως το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα της ανάγκης του ανθρώπου να μετέχει σε ομάδες, να μπορούσε να δώσει λύσεις. Λύσεις που θα συνέβαλλαν στη διαφοροποίηση της κουλτούρας μας, του τρόπου σκέψης μας και της ομαλής κοινωνικοποίησής μας.

Και όμως, στον τομέα αυτό το Παγκύπριο Πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μία ελιτιστική εικόνα απόμακρου σταρ που στο αντίκρισμα της κόκκινης κάρτας φέρεται σαν κακομαθημένο. Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε.

Τι δεν θέλω να δω τη νέα τηλεοπτική σεζόν

Του Μιχάλη Χριστοδούλου
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=23895

Ακόμα μία τηλεοπτική περίοδος της κυπριακής τηλεόρασης, ολοκλήρωσε τον κύκλο ζωής της και τα κανάλια συνεπαίρνονται και αυτά με τη σειρά τους από τον καλοκαιρινό λήθαργο. Η θερινή αποχαύνωση δεν μπορεί να λείψει από το τηλεοπτικό πεδίο, η οποία μια χαρά υπήρχε σε μερικές περιπτώσεις και το χειμώνα.

Οι επαναλήψεις έχουν ήδη ξεκινήσει και ταυτόχρονα οι τηλεοπτικοί σταθμοί καταστρώνουν τα νέα τους σχέδια για την επόμενη σεζόν. Τι θα δούμε όμως στη μικρή οθόνη από τον Οκτώβριο;
Όπως όλα δείχνουν, τη μερίδα του λέοντος θα έχουν οι real life εκπομπές τύπου «Σπίτι από την αρχή», «Κάτι ψήνεται», «Μaster Chef» κ.λπ, προερχόμενες κυρίως από την Ελλάδα αλλά και ξένες. Παράλληλα, ιδιαίτερα από το ΡΙΚ, θα παρακολουθήσουμε αρκετές εγχώριες παραγωγές, με σειρές εποχής και όχι μόνο. Το Mega Κύπρου από την άλλη, συνεχίζει την στρατηγική των προηγούμενων σεζόν εντάσσοντας, αυτή τη φορά στο τηλεοπτικό του πρόγραμμα τη μεταφορά στην τηλεόραση του μυθιστορήματος «Μεσημβρινή παράσταση» της Κύπριας συγγραφέως Άντρης Πολυδώρου, γνωστής σε μας από τις «Γενιές της σιωπής».

Η κινητικότητα των καναλιών, όσον αφορά στις εγχώριες παραγωγές της νέας σεζόν μας προδιαθέτουν για μία ενδιαφέρουσα και αρκετά ανταγωνιστική τηλεοπτική χρονιά με το Mega να καταφέρνει ίσως να αναδειχθεί επιτέλους σε υπολογίσιμο αντίπαλο.

Μια σεζόν όμως έχει τα πάνω και τα κάτω της, τα καλά και τα κακά της και ενώ όλοι μιλούν για οικονομικές δυσκολίες εντούτοις προβαίνουν σε ακριβές παραγωγές όπως φαίνεται ότι θα είναι και η «Ελένη η πόρνη» του ΑΝΤ1, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι η επιτυχία της σεζόν.

Ποια είναι όμως αυτά που δεν θέλω με τίποτα να δω από τον Οκτώβριο στην κυπριακή τηλεόραση;
Σίγουρα, όχι άλλο σίριαλ τύπου «Μπάτσο αγάπη μου» και παρεμφερείς παραφυάδες του, κατάλοιπα των ανεκδιήγητων σειρών, κυρίως κωμικών, του Σίγμα που κατακρεουργούν την κυπριακή διάλεκτο. Αν και ενημερώθηκα ότι το ΡΙΚ ετοιμάζει μια σειρά με τίτλο «Τρεις και ο Κόκος» (!) με το καστ από τα «Κοπέλια».

Αναπάντεχη θα είναι και η παρουσία σειρών με στοιχεία από την «Αίγια Fuxia». Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τηλεόραση αλλά τουλάχιστον κύριοι αν θα αντιγράψετε κάντε το καλά, όπως ο Παπακαλιάτης, και αν σας παίρνει, εξελίξτε το.

Οι ηθοποιοί από την «Αίγια Fuxia» ξέμειναν από δουλειά αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τους δω να περιφέρονται σα σταρούμπες από κανάλι σε κανάλι και να ζητούν της Παναγιάς τα μάτια. Χαλαρώστε κύριοι, η «Αίγια» τελείωσε, μην πάθετε τα ίδια με κάποιους συναδέλφους σας άλλων «ιστορικών» σειρών οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ξεκαβαλήσει. 

Όχι άλλα comeback παρακαλώ! Αν και αυτό είναι άκυρο που γράφω, αφού μια από τις μακροβιότερες σειρές, οι «Ιστορίες του χωρκού» επιστρέφουν. Ελπίζω τουλάχιστον αυτοί να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δόξα του παρελθόντος τους και να μην επαναπαυτούν σε αυτήν. Δεν έχω καταλάβει γιατί στρεφόμαστε στο παρελθόν και δε δημιουργούμε για το μέλλον καλύτερες παραγωγές, με νέες ιδέες και πρόσωπα. Αυτό χρειάζεται η τηλεόραση, φρεσκάδα, που μας λείπει.

Όχι, άλλες καινούργιες εκπομπές από το Plus! Τουλάχιστον, αλλάξτε σκηνικό και μην διαφοροποιείτε απλά τη διαρρύθμιση του χώρου στο στούντιο των ειδήσεων. Και επιτέλους αγαπητό Plus, μην μας ταΐζεις τρεις και τέσσερεις φορές την ημέρα κονσέρβα τα προγράμματα του Star. Και οι «Εξελίξεις στη showbiz» είναι οι ειδήσεις του Star, o τίτλος είναι προσθήκη του Plus. Κύριοι, δεν τρώμε κουτόχορτο και πάψτε να υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας.

Φέτος, στην επιλογή της κυπριακή συμμετοχής για τη Γιουροβίζιον, που ο υποψήφιός μας θα επιλεγεί μέσα από το από το «Performance», ας μας λείπει η σάτιρα, αν θα παρουσιαστεί κάποιο σόου. Δεν μας έκατσε τόσα χρόνια, ούτε εμάς και όπως φάνηκε ούτε εσάς. Και επιτέλους κατεβάστε αυτά τα Christmas lights από το στούντιο 3 και φτιάξτε ένα πιο ευφάνταστο σκηνικό, μην ανακυκλώνετε τα προηγούμενα. Και ανανεώστε επιτέλους αυτό το διαγωνισμό σύνθεσης κυπριακού τραγουδιού.

Στο επόμενο «Πρόβα γάμου» όχι τόσο ξεκατίνιασμα. Συμμαζέψτε τις νύφες. Αυτό που είδαμε στον τελικό φέτος, ξεπέρασε και την ιστορική υστερικιά παίκτρια ριάλιτι Άσπα Τσίνα. Τι σας θύμισα ε;
Η κυπριακή τηλεόραση χρειάζεται φρεσκάρισμα. Αυτό όμως θα επιτευχθεί με νέες ιδέες, από νέους ανθρώπους με όρεξη, δημιουργικότητα και φαντασία. Μακάρι, η σεζόν που θα ξεκινήσει το χειμώνα να είναι η αρχή για καινούργια πράγματα, διαφορετικά, με τους παλαιότερους να περιορίζουν τον εγωισμό τους και να δίνουν ευκαιρίες, όπως ακριβώς έκανε πριν από τρία χρόνια ο ΑΝΤ1 με τον Λώρη και τη Χριστιάνα, όπως έκανε το ΡΙΚ με τον Κλέιτο Κλείτου και τις σειρές του και δεν θα πω όμως όπως έκανε το Mega με την Κατερίνα Αγαπητού…
christodouloum@kathimerini.com.cy

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου 15

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Από μικρή καθόταν στο παράθυρό της και έβλεπε τ’αστέρια. Παντα αναρωτιόταν τι να κρυβόταν πίσω απ’αυτά. Με το πέρασμα του χρόνου, η ζωή της είχε αλλάξει και δεν Υπήρχε πια χρόνος για τ’αστέρια. Μια νύχτα, της έδειξαν ένα αστέρι και θυμήθηκε όλα όσα είχε ξεχάσει.

Θυμήθηκε εσένα που της είχες πει πως ζεί στον κόσμο των παραμυθιών, περιμένοντας τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο.Ο πρίγκιπας ήρθε, αλλά μεταμορφώθηκε σε βάτραχο και το άσπρο άλογο σε αυτοκίνητο πολυτελείας.

Της είχες πει πως ζει στον κόσμο του ονείρου και των ημερολογίων για μικρά παιδιά. Τότε αυτή πήρε το ημερολόγιό της και έσκισε μια μια τις σελίδες του, πέταξε μια μια τις αναμνήσεις της. Σκέφτηκε ότι οι λέξεις δεν ήταν αρκετές για να περιγράψουν τα όσα έζησε και κυρίως όλα όσα αισθάνθηκε...

Έσφιξε τη γροθιά της και χαμογέλασε. Είχε γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν της και προχωρούσε γεμάτη αισιοδοξία για το μέλλον.Ο κόσμος των παραμυθιών και των ημερολογίων, την είχε αλλάξει και κυρίως την είχε κάνει άνθρωπο με συναισθήματα,ευαισθησίες και αδυναμίες...

Χαιρέτησε το παιδί που είχε στο βλέμμα του τη θλίψη της βροχής και συνέχισε να κοιτάζει τ’αστέρια, γιατί αυτή ξέρει να ονειρεύεται, έστω κι αν η ζωή δεν της το επιτρέπει...

Υ.Γ Σ’εσένα που κρύβεσαι πίσω απ’τα παιδικά σου όνειρα...

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Στην αρχή κάθε ακαδημαικού έτους, συνηθίζω να ανοίγω ξεχασμένα συρτάρια και να βλέπω φωτογραφίες από το παρελθόν. Κάποιοι φίλοι, μου είπαν ότι αυτό είναι ένα πολύ κακό συνήθειο. Το παρελθόν έχει περάσει και πρέπει να το ξεχνάμε!

Πώς μπορεί όμως, κάποιος να ξεχάσει το παρελθόν του; Μήπως δεν είναι κι αυτό ένα κομμάτι του εαυτού του;

Έχω μάθει ότι το παρελθόν χτίζει το μέλλον μας...Βέβαια, κάποιες φορές, όταν κάποιος μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, τότε αυτό όχι μόνο δεν χτίζει το μέλλον του, αλλά το... γκρεμίζει!! Βέβαια αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που σηκώνει αρκετή συζήτηση!

Λένε ότι η φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας συγκεκριμένης στιγμής που έχει περάσει. Μια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας ξεχασμένης ανάμνησης, μιας στιγμής που πλέον δεν έχει σημασία για κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό!Mια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση ενός ψεύτικου χαμογελου, μιας ψεύτικης αγκαλιάς και μιας οικειότητας που μετά το κλίκ του φακού...απλά παύει να υπάρχει!

Βλέπω φωτογραφίες από το σχολείο, το πανεπιστήμιο... Βλέπω γελαστά πρόσωπα, αστείες φατσούλες...Φέρνω στο μυαλό μου όλα εκείνα τα πρόσωπα που πέρασαν μπροστά από τον φακό της ίδιας φωτογραφικής μηχανής…από την ίδια μου τη ζωή! Κάποιοι εμφανίζονται πολύ συχνά στις φωτογραφίες, κάποιοι υπάρχουν ακόμη και σήμερα στην καθημερινότητά μου...

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το χαμόγελό σου να φωτίζει τη ζωή μου! Είναι κι αυτό αποτυπωμένο σε μια φωτογραφία! Ξανακλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή σου, ακούω το γέλιο σου! Η φωνή σου μου μιλά: «Είμαι εδώ!Μη με ξεχνάς». Κι όμως ανοίγοντας τα μάτια, το μόνο που απομένει είναι ένα ψεύτικο βλέμμα, μια σιωπή κι ένα δάκρυ να κυλά απ’ τα μάτια μου!

Δεν είσαι εδώ...

Υ.Γ: Κάπου, υπάρχει για όλους ένα χαμόγελο που ποτέ δε θα ξεχάσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν

Μαρία- 27/09/2004

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Μετροφυλλούσε με μανία την πρωινή εφημερίδα και έπινε νευρικά τον καφέ του. Κοίταζε συνεχώς το ρολόι κι αναρωτιόταν, γιατί δεν περνούσε η ώρα. Κάποτε δεν τον ένοιαζε ο χρόνος, τώρα μετρά τα λεπτά, ακόμη και τα δευτερόλεπτα. Το καλοραμμένο κοστούμι του, πρόδιδε την οικονομική του κατάσταση. Δε θα τον έλεγες όμορφο, μάλλον γοητευτικό. Το βλέμμα του ήταν άδειο και θαμπό, όπως και η ζωή του.

Πήρε το χαρτοφύλακά του και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο. Το τραγούδι στο ραδιόφωνο τον ταξίδεψε χρόνια πίσω κι έφερε στο μυαλό του αναμνήσεις που είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν. Άλλαξε βιαστικά τη συχνότητα του ραδιοφώνου και απάντησε στο τηλέφωνό του που κτυπούσε με μανία.

Οδηγούσε κι έβριζε τους υπαλλήλους του, ‘άχρηστους’ τους ανέβαζε, ‘άχρηστους’ τους κατέβαζε. Κατάφεραν -για άλλη μια φορά-να τον εκνευρίσουν, απ’το πρωί. Φρενάρισε απότομα στο κόκκινο φανάρι. Το τηλέφωνο συνέχισε να χτυπά, δε θα το απαντούσε αυτή τη φορά. Χαλάρωσε τη γραβάτα που τον έπνιγε εδώ και ώρα και βυθίστηκε στις σκέψεις του.

Στάθμευσε έξω από το γραφείο, κατέβηκε βιαστικός, πήρε τους φακέλους που χρειαζόταν και έφυγε πατώντας γκάζι.

Κάποτε περπατούσε με σκυμμένο κεφάλι και με φοβισμένη ματιά. Είχε καταφέρει να γίνει κύριος του εαυτού του, αποκτώντας όλα όσα ήθελε και κυρίως μακριά από εκείνον τον αναθεματισμένο τόπο ό,που είχε μεγαλώσει. Βρισκόταν ανάμεσα σε ανθρώπους με κύρος και δύναμη, ανθρώπους που τον έκαναν να νιώθει σημαντικός.

Οι απλοί άνθρωποι της επαρχιακής πόλης στην οποία μεγάλωσε, τον θυμούνται που και που και σιγοψιθυρίζουν׃ ‘Πού να’ναι εκείνο το καλό παιδί;’


Υ.Γ: ‘...Κράτησα τη ζωή μου, ψιθυριστά, μέσα στην απέραντη σιωπή...’’-Γ.Σεφέρης

Η χρονιά των σειρών εποχής

Από τη στήλη του Μιχάλη Χριστοδούλου "Τα μυστικά των αριθμών" στο περιοδικό "Κ"

Οι σειρές εποχής αποτελούσαν ανέκαθεν ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά των καναλιών σε κάθε καινούργια τηλεοπτική σεζόν. Τα εν λόγω σίριαλ, μάλιστα, διαφημίζονται ως η εναλλακτική και ποιοτική επιλογή για τον τηλεθεατή, ανεβάζοντας έτσι την εικόνα και το επίπεδο του σταθμού.


Η δημιουργία όμως μιας τέτοιου βεληνεκούς παραγωγής έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και αρκετές φορές μεγάλο κόστος. Η μεταφορά στην εποχή όπου διαδραματίζεται η πλοκή χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από τους συντελεστές, αφού το σενάριο περιορίζει τη δράση τους σε ένα συγκεκριμένο και στενό χρονικό πλαίσιο, πολύ μακριά από τη σύγχρονη εποχή. Με αυτά τα δεδομένα, οι δημιουργοί οφείλουν, για να έχουν ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα, να μεταδώσουν το πνεύμα και τους ρυθμούς ζωής της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία.

Κοστούμια, σκηνικά, φωτισμός, σκηνοθεσία, ερμηνείες, καμιά φορά και γλώσσα είναι μερικοί από τους κώδικες επικοινωνίας σειράς και τηλεθεατή, ούτως ώστε να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Κυριότερο όμως συστατικό για την επιτυχία μιας σειράς εποχής είναι το όραμα των δημιουργών. Αυτός θα είναι ο κεντρικός άξονας ανάπτυξης της παραγωγής, γύρω από τον οποίον θα περιστραφεί όλο το δημιουργικό και παραγωγικό μέρος.

Οι σειρές εποχής δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, αφού όλοι θυμόμαστε τις ιδιαίτερα προσεγμένες παραγωγές των περασμένων ετών από το κρατικό κανάλι, το οποίο έχουμε ταυτίσει μάλιστα με αυτές. Την τελευταία περίοδο όμως οι σειρές εποχής τείνουν να γίνουν μόδα στην κυπριακή τηλεόραση και απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί ο αριθμός τους φέτος. «Βήματα στην άμμο», «Στην άκρη του παράδεισου» από το ΡΙΚ, «Ελένη η πόρνη» από τον ΑΝΤ1 και «Γυμνοί Άγγελοι» από το Mega Κύπρου.

Αν και όλοι αναμένουν τη μεταφορά του μπεστ σέλερ της Αννίτας Νικολάου «Ελένη η πόρνη», μια άλλη παραγωγή κουβαλά μια άλλη δυναμική. Πρόκειται για τη σειρά που σκηνοθετεί ο έμπειρος πια στο είδος Κλέιτος Κλείτου, ο οποίος απέδειξε την αξία και το ταλέντο του τα τελευταία τρία χρόνια, μέσα από τις δύο προηγούμενες σειρές εποχής του ΡΙΚ «Γενιές της σιωπής» και «Ρόδα της οργής».

Οι συντελεστές των δύο προηγούμενων σειρών συναντώνται ξανά τη σεζόν σε μια καινούργια πολλά υποσχόμενη παραγωγή με τον ποιητικό τίτλο «Στην άκρη του παράδεισου». Το σενάριο υπογράφουν τρεις σεναριογράφοι, ένας εκ των οποίων ο Πάμπος Κουζάλης που έδωσε «φωνή» στα soundtracks τόσο των «Γενιών» όσο και των «Ρόδων». Μαζί του υπογράφουν η Δέσποινα Πυρκεττή και η Φωτεινή Γεννάρη.

Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια ιδιαίτερη εποχή για την Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όπου η χώρα μας ζει τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της, αλλά και τις συνέπειες των αναταραχών του ’63-’64. Οι ήρωες δρουν μέσα σε αυτό το ιστορικό φόντο και βιώνουν τις κατά συρροήν αλλαγές στην κυπριακή κοινωνία. Σκοπός της σειράς δεν είναι να πάρει θέση στα πολιτικά δρώμενα, σχολιάζοντας ιστορικά γεγονότα. Αναπόφευκτα όμως αυτά τα γεγονότα θα έχουν τις επιδράσεις τόσο στον συναισθηματισμό όσο και στους χαρακτήρες των ηρώων.

Πέραν των πρωτοκλασάτων ονομάτων, όπως της Δέσποινας Μπεμπεδέλη και της Λένιας Σορόκκου, «Στην άκρη του παράδεισου» θα δούμε και νέα πρόσωπα είτε ακόμα και γνωστούς ηθοποιούς να κάνουν την έκπληξη σε ρόλους που δεν τους έχουμε συνηθίσει. Η επιστροφή στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1965, μετά από δεκαοκτώ χρόνια στο Λονδίνο, της Σοφίας (Άννα Γιαγκιώζη), κόρη της Μυριάνθης (Ανδρούλα Ηρακλέους) και του Δαμιανού (Αντρέας Βασιλείου), σηματοδοτεί την έναρξη της δράσης.

Με την άφιξή της, αποκαλύπτονται αλήθειες για το παρελθόν και το παρόν που αλλάζουν όλες τις σορροπίες ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης κλονίζονται και καταρρέουν. Για τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας που θα ακολουθήσουν, η Μυριάνθη θα πιστέψει ότι ευθύνεται μια κατάρα που βαραίνει την οικογένεια και την οποία κρατούσε μυστικό. Ο Δαμιανός, διχασμένος ανάμεσα στην οικογένειά του και στην Ελένη, την ερωμένη του, οδηγείται σε ακραίες πράξεις που θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες και θα τον απομονώσουν ακόμα περισσότερο. Η Κλειώ, η μικρότερη κόρη της οικογένειας, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του Δημήτρη. Με την αισιοδοξία και τη δύναμη που τη χαρακτηρίζουν, θα μπορέσει άραγε να φτάσει στην ευτυχία ή μήπως θα πιαστεί στον ιστό μιας καλοστημένης παγίδας;

Μια σειρά νοσταλγική, για μια πονεμένη εποχή, που με την επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών από τον Λάκη Γενεθλή, με τη μαγευτική μουσική του Κώστα Κακογιάννη και τη φωνή του Μιχάλη Χατζηγιάννη στους τίτλους έναρξης, τη συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών και τη σφραγίδα του τελειομανή σκηνοθέτη Κλείτου Κλείτου θα μας ταξιδέψει αυτόν τον χειμώνα «Στην άκρη του παράδεισου» από το ΡΙΚ1 τα σαββατοκύριακα.

Η μεταπολεμική μπερδεμένη γενιά

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=25694

Όταν πλησιάζεις τα τριάντα, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Κάνοντας τον απολογισμό των προηγούμενων χρόνων του βίου σου αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε εσύ ούτε η δική σου γενιά έχει καταφέρει να ενταχθεί -τουλάχιστον ακόμα- στις χρυσές σελίδες της ιστορίας όπου θα μνημονεύεται μαζί με τους προγενέστερους.

Και αναρωτιέμαι πραγματικά ποιοι άραγε φέρουν την ευθύνη για αυτή την κατάσταση.

Ενίσταμαι! Ενίσταμαι, νιώθοντας έντονα τον παραγκωνισμό της δικής μου γενιάς, των παιδιών που μεγάλωσαν μερικά χρόνια μετά το ’74, με γονείς που έζησαν τα νιάτα τους στην προσφυγιά, θρηνώντας νεκρούς, αγνοουμένους, χαμένες πατρίδες. Μέρος αυτού του θρήνου κληρονομήσαμε.

Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει επαναλαμβάνοντας και αναμασώντας συνεχώς διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί ένδοξων γενεών, με εμάς, τη δική μου γενιά, τους τριάντα κάτι, δεν έχει ασχοληθεί κανένας. Η γενιά της Τουρκοκρατίας, η γενιά των Οκτωβριανών του 1931, η γενιά του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ ’55-’59, η γενιά της Ανεξαρτησίας, η γενιά του 1974 και εμείς… Όλοι όσοι γεννήθηκαν στην πληθωρική δεκαετία του 1980 και έζησαν τα ’90s αποτελούν την «μεταπολεμική» γενιά αυτής της χώρας. Σε αυτή ανήκω και εγώ, για την οποία κανένας δε θέλει να μιλήσει.

Κληρονομήσαμε μια πατρίδα μισή, διδαχτήκαμε ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας, ότι στόχος μας είναι η απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών μας και η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους. Μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δε θα θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες, και μετά μας τα άλλαξαν. Μπερδευτήκαμε.

Μεγαλώσαμε διαβάζοντας «Παιδικές Ώρες», παρακολουθώντας μόνο ένα τηλεοπτικό κανάλι, αναμένοντας να πάει η ώρα τέσσερεις για να ξεκινήσουν τα κινούμενα σχέδια και να λήξει το πρόγραμμα τα μεσάνυχτα με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου. Σήμερα, βλέπουμε ψηφιακά κανάλια, πληρώνουμε συνδρομές για πλατφόρμες και τσόντες. Μπέρδεμα. Εξέλιξη…

Βρεθήκαμε στο μεταίχμιο πολλών ανακατατάξεων. Ζήσαμε πολιτικές, κοινωνικές, τεχνολογικές, μετατάξεις και ανακατατάξεις. Μάθαμε να μην πιστεύουμε σε όσα ακούμε, να είμαστε αδιάφοροι πλέον πολιτικά, επιφυλακτικοί με την επόμενη γενιά από εμάς και να βλέπουμε στον καθρέφτη ένα είδωλο μελαγχολικό. Είμαστε ουσιαστικά μια μπερδεμένη μεταπολεμική μελαγχολική γενιά της σύγχρονης Κύπρου. Μιας χώρας η οποία ουσιαστικά, είναι μπερδεμένη και εγκλωβισμένη σε λήθαργο.

Στα τριάντα μας, μετά από σπουδές, εξετάσεις επί εξετάσεων βρισκόμαστε σε μια κοινωνία ανίκανη να μας προφέρει εργασία, να μας παρέχει ασφάλεια, να δημιουργεί πολιτισμό. Ζήσαμε κυβερνήσεις ρουσφετολογίας και ρουσφετολαγνείας, υπηρεσίες αναξιοκρατίας και τώρα μια χώρα σε κρίση. Μια κρίση που μας κτυπάει στα νεύρα.

Η δική μου γενιά δεν θα φέρει ποτέ τον προσδιορισμό ένδοξη ή άτυχη ή πονεμένη. Αντίθετα, είναι η γενιά που κληρονόμησε την κατοχή, την ατυχία, τον πόνο, τη θλίψη και όλη την άδοξη μεταπολεμική ιστορία του νησιού. Και τι να κάνει άραγε για αυτό, σκέφτομαι. Τελικά, το να μιλήσει κάποιος για εμάς, τη δική μου γενιά αποτελεί μια τόσο βαρετή διαδικασία. Αν το καλοσκεφτείς μάλιστα είναι ακόμα πιο καταθλιπτικό, γι’ αυτό το αφήνεις.

Ο δικός μου Ρίτσος

Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών. Καιρός να ετοιμάσεις
τις τρεις βαλίτσες – τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα –
και μην ξεχάσεις εκείνο το ρόδινο φόρεμα που τόσο σου πήγαινε
παρ’ ότι το χειμώνα δε θα το φορέσεις. Εγώ,
τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμη, θα ξανακοιτάξω
τους στίχους που έγραψα Ιούλιο και Αύγουστο
αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον
πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσά τους διαφαίνεται
η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι
με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του,
με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα,
με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ τα μπαλκονάκια
και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα’ ναι το τελευταίο.

Γιάννης Ρίτσος, Το τελευταίο καλοκαίρι

Μέσα από αυτό το ποίημα, που γράφηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1989, στο Καρλόβασι της Σάμου, ο Γιάννης Ρίτσος αποχαιρετούσε τους ανθρώπους και τη ζωή. Η υποψία του πως εκείνο τo καλοκαίρι στη Σάμο, θα ήταν το τελευταίο, διαψεύστηκε. Τα τζιτζίκια, τα δέντρα, η θάλασσα, η φύση που αγάπησε και τραγούδησε στο έργο του, έμελλε να τον συντροφεύσουν μέχρι το επόμενο, του 1990, αφού στις11 Νοεμβρίου, άφησε για πάντα το γήινο κόσμο των ανθρώπων και πέρασε ένδοξα στον μεταφυσικό των ποιητών. Γιατί εκεί ανήκουν ποιητές του εκτοπίσματος του Ρίτσου.

Φέτος, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Μήπως τον ξεχάσαμε; Ο ίδιος δεν πιστεύω ότι θα μας ξεχάσει ποτέ, όπου και αν βρίσκεται, γιατί εμείς οι Άνθρωποι ήμασταν το υλικό του.

Η πρώτη μου επαφή με την ποίησή του δεν με μάγεψε, αντιθέτως, αδιαφόρησα στα χρόνια του σχολείου. Γνώρισα έναν ποιητή επαναστάτη, στρατευμένο αριστερό, χωρίς να γνωρίζω ότι πίσω από κάθε του λέξη, κάθε του στίχο κρύβεται ένα κομμάτι του ψυχισμού του, μια ακόμη δοκιμασία της τραγικότητας της ζωής του, μια αλήθεια, ένας έντονος λυρισμός…

Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Γεννήθηκε τη Μονεμβασιά το 1909. Τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του Νίνα, Μίμης και Λούλα τα συναντούμε συχνά στο ογκώδες έργο του, με περισσότερες από εκατό ποιητικές συλλογές, συχνά με το όνομά τους ή μεταπλασμένα σε μορφές μυθικές. Ανήκε σε οικογένεια μεγαλογαιοκτημόνωνη η οποία σταδιακά άρχισε να φθίνει οικονομικά πριν ακόμα ίδιος μπει στην εφηβεία, με αποτέλεσμα να περιπέσει σε πλήρη ανέχεια αργότερα, σημειώνει η Χρύσα Προκοπάκη, στον πρόλογο της ανθολογίας της για τον Ρίτσο. Το πένθος εισέρχεται στη ζωή του λίγο αργότερα με το θάνατο του αδελφού του Μίμη από φυματίωση και λίγους μήνες αργότερα ακολουθεί και η μητέρα του από την ίδια ασθένεια. Η φθορά αυτή ήταν η έμπνευση για τον ποιητή και έμελλε να σφραγίσει τόσο τη ζωή όσο και το έργο του. Το 1926 προσβάλλεται και ο ίδιος από φυματίωση και νοσηλεύεται στο σανατόριο της «Σωτηρίας», όπου μυείται στον μαρξισμό. Εκεί ανακαλύπτει το κοινωνικό όραμα και το μεγάλο ταξίδι στον κόσμο της ποίησης ξεκινά. Κυνηγημένος και εξόριστος, κατακριτέος αριστερός, πονεμένος από τη ζωή του εναποθέτει την τραγικότητα της ύπαρξης του, στους στίχους του… Όχι βέβαια σε αυτούς που μας έμαθαν στο σχολείο…

Ο Ρίτσος, που αγάπησα δεν είναι εκείνος των στρατευμένων ποιημάτων. Ο Ρίτσος, ήταν επίστρατος των ανθρώπων, της κοινωνίας, του έρωτα, της ζωής, των στιγμών. Ο πραγματικός ποιητικός του λόγος, συνειδητοποίησα αργότερα, ότι κρύβεται σε εκείνα τα στοχαστικά μικρά λυρικά ποιήματα της ωριμότητάς του, πάντα με διάχυτη την ανθρώπινη αγωνιστικότητα, σε όλες τις εκφάνσεις της.

Σκέπασα το πιάτο του
έφυγα.
Το φαγητό του θα το βρει ζεστό.
Θα καταλάβει πως εγώ το σκέπασα.
Θα καταλάβει πως λείπω;

Το ποίημα αυτό, ανήκει στη δεύτερη σειρά της συλλογής του «Χάρτινα», η οποία γράφτηκε από τον Ιανουάριο ως τον Ιούνιο του 1973 στην Αθήνα, στα «πέτρινα» χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Σήμερα, ξαναδιαβάζοντάς το, κλείνοντας τα μάτια, βρίσκομαι και πάλι στην αγαπημένη μου πόλη, τα Ιωάννινα. Η σιγανή, γεμάτη ευαισθησία φωνή της καθηγήτριάς μου Σόνιας Ιλίνσκαγια, με τα σπαστά ελληνικά της απαγγέλλει το συγκεκριμένο ολιγόστιχο και βουρκώνει. Όλα τα ποιήματα του Ρίτσου πια για μένα απέκτησαν ηχητική υπόσταση και έχουν τη φωνή της κυρίας Ιλίνσκαγια. Για μένα ο Ρίτσος είναι συνυφασμένος με τη μελαγχολία της πόλης των Ιωαννίνων, το μαγευτικό τοπίο, τη ψιλή βροχή, τα γυμνά δέντρα, τα στενά δρομάκια, τη Σόνια Ιλίνσκαγια και το πρόγραμμα του Erasmus στο οποίο συμμετείχα. «Η μοναξιά, το ένστικτο της ανθρώπινης επιβίωσης την εποχή της Χούντας ξεπερνά την ανάγκη της συντροφικότητας. Η πεινά, η απουσία… » σημειώνω δίπλα από το ποίημα. Λόγια της κυρίας Ιλίνσκαγια, η οποία κατάγεται από τη Ρωσία, ήταν η πρώτη που μετέφρασε Καβάφη στα ρωσικά και υπήρξε προσωπική φίλη του Ρίτσου. Μας μιλούσε για την άλλη όψη του ποιητή, τη γήινη, όχι του καλλιτέχνη και αντιλαμβανόμασταν πόσο ταυτισμένες ήταν.

Κάπως έτσι γνώρισα το Ρίτσο… «Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει το Ρίτσο», έλεγε και η κυρία Ιλίνσκαγια, «η ποίηση του είναι ωκεανός και κάθε του μεγάλο ή μικρό ποίημα μια σταγόνα» συμπλήρωνε. Ένας τόσος μεγάλος όγκος ποιημάτων είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί σε άπαντα… Ο Ρίτσος έγραφε ακατάπαυστα, βρισκόταν σε συνεχή έμπνευση ακόμα και στις περιόδους της εξορίας του. Έγραφε σε μικρά χαρτάκια και τα έχωνε στο χώμα.

Συχνά σήμερα η φωνή της Σόνιας Ιλίνσκαγια ηχεί στ’ αυτιά μου και νιώθω την ανάγκη της ανάγνωσης του Ρίτσου. Με εξαγνίζει, με ηρεμεί, μου ξυπνά μνήμες και έχει τόσα ακόμη να μου δώσει. Εξάλλου, κάθε φορά μου δίνει απαντήσεις σε καινούργια ερωτήματα… Η γνωριμία μαζί του, μέσα από το έργο του, δεν τελειώνει ποτέ, αφού έγραψε και ο ίδιος «Αν δεν το πάρεις, δεν το’ χω». Νομίζω πως κάτι βρήκα, κάτι πήρα γιατί έχει πάρα πολλά να μου δώσει…

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

Η φίλη Μαρία αποφάσισε να μοιραστεί επιτέλους τα κείμενα της με κοινό!!
Μιχάλης Χ.

-------------------------------------------------------------------------------------

-Ω!Τι έκπληξη!Είσαι καλά; Πότε ήρθες;

-Έχω τρεις μήνες εδώ!Φεύγω σε λίγες μέρες.

-Καλά να περνάς!Χάρηκα που σε είδα!

Η κοπέλα έφυγε βιαστικά κι αυτός βυθίστηκε και πάλι στις σκέψεις του. Ταξίδεψε σε ένα άλλο νησί, πιο μικρό και πιο οικείο. Κοίταζε συνεχώς το ρολόι του. Η ώρα περνούσε και το κινητό του κτυπούσε συνεχώς. Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν!

“ Πρέπει να έχει παντρευτεί μέχρι τώρα…”, είπε σιωπηλά! Τη φαντάστηκε να διασχίζει το προαύλιο της εκκλησίας- ντυμένη στα άσπρα-όπως τότε! Η εικόνα της μικρής εκκλησίας που ήταν κτισμένη ανάμεσα στα δέντρα και δίπλα στο κύμα, έφερε στο μυαλό του παλιές θύμησες! Όλοι θα ήταν εκεί, ακόμα και οι φίλοι του. Κι αυτός... σ’ένα άλλο νησί, μακριά απ’όλους! Κανείς δεν είχε καταλάβει το λόγο αυτού του ξαφνικού ταξιδιού! Έφυγε λες και τον κυνηγούσε κάποιος, ίσως ο ίδιος του ο εαυτός, τον οποίο δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει!!

Το κινητό του συνέχιζε να κτυπά, αλλά δεν ήθελε να ακούσει κανέναν. Η μοναξιά του τον ηρεμούσε, άλλωστε ποτέ δεν τον είχε προδώσει. Ήταν η πιο πιστή και αφοσιωμένη του σύντροφος! Χαμογέλασε πικρά και μονολογώντας ψιθύρισε: “ Καλά τα κατάφερα!Κατέστρεψα τα όνειρά μου.” Οι μέρες περνούσαν χωρίς να έχει δώσει σημεία ζωής σε οποιονδήποτε! Το κινητό του εξακολουθούσε να χτυπά! Είχε κλειστεί στο δωμάτιο του χλιδάτου ξενοδοχείου- στο οποίο διέμενε εδώ και τρείς μήνες- και μετρούσε τις μέρες για την επιστροφή...

Απ’το παράθυρο του αεροπλάνου φαίνονταν όλα τόσο μικρά και ασήμαντα...Όταν τα φωτάκια της πόλης εξαφανίστηκαν, υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην ξαναθυμηθεί τα παλιά! Κανείς δεν τον περίμενε στο αεροδρόμιο! Πήρε ένα ταξί και έφτασε στο διαμέρισμά του! Ήταν κι αυτό άδειο όπως και η ψυχή του...

Υ.Γ: «...O χειρότερός σου εχθρός είναι ο εαυτός σου...μπορεί να σε προδώσει, γιατί έχει συναισθήματα»

Πήρε το αυτοκίνητό του και κατηφόρισε προς το κέντρο της πόλης. Μπήκε σε ένα κατάστημα, αγόρασε όλα όσα χρειαζόταν και ξανακλείστηκε στο διαμέρισμά του. Αφού τακτοποίησε τις αποσκευές του, άνοιξε όλα τα παράθυρα! Ξάπλωσε στον καναπέ και κοίταζε το ταβάνι- λες και θα του έδινε λύσεις στα προβλήματά του.

Το κουδούνι της εξώπορτας είχε χτυπήσει δυο φορές! Αγουροξυπνημένος όπως ήταν, άνοιξε μηχανικά. Δύο πράσινα ματάκια του χαμογελούσαν όλο γλύκα. Πόσο του έμοιαζε αυτό το κοριτσάκι...ακόμα και το χαμόγελό τους ήταν το ίδιο. ‘Πριγκίπισσά μου’, της είπε παίρνοντάς την στα χέρια του. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και της έδειξε ένα τεράστιο πακέτο με πολύχρωμο περιτύλιγμα. Η μικρή γεμάτη χαρά έτρεξε να ανοίξει το δώρο της και δεν έδωσε καμία σημασία στον άντρα που την κοιτούσε τρυφερά.

Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από μακριά: ‘Καλώς όρισες, είσαι καλά;’ Δεν την είχε προσέξει! Δεν είχε αλλάξει καθόλου!Το χαμόγελό της ήταν πιο λαμπερό από ποτέ άλλοτε... ‘Πρέπει να’ναι ευτυχισμένη’, σκέφτηκε. Είχε μείνει σιωπηλός να την κοιτάζει...Αυτή έφυγε βιαστικά αφήνοντάς τον μόνο με την κόρη του, τη μικρή του πριγκίπισσα, όπως την αποκαλούσε...

Δεν θα ξεχνούσε ποτέ την ημέρα που γεννήθηκε αυτο το πλασματάκι, ήταν σαν όνειρο...και τώρα είχε πάει ήδη στην A’ Δημοτικού. Τα χρόνια είχαν περάσει και δεν είχε κατορθώσει ακόμη να διορθώσει τα λάθη του. Τις σκέψεις του διέκοψε το παραπονιάρικο ύφος της μικρής: ‘Νυστάζω...Μπορούμε να πάμε σπίτι;’

Ήλπιζε πως θα του άνοιγε αυτή κι όχι ο νέος της σύζυγος! Την είδε που καθόταν στον κήπο, διαβάζοντας ένα βιβλίο!Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα κι είχε τα μαλλιά της μαζεμένα. Τους χαιρέτησε από μακριά χαμογελώντας. Η μικρή έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά της μητέρας της, δείχνοντάς της, με μεγάλη περηφάνια, την καινούρια της κούκλα. ‘Έλα μέσα, κάθισε!Θα φτιάξω καφέ!Δε θ’αργήσω!’. Τα μάτια του καρφώθηκαν στη γαμήλια φωτογραφία που βρισκόταν στον τοίχο...

...Y.Γ: ...για ό,τι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά...

...Έβαλε τρεις τελείες και σκεφτόταν τη συνέχεια της ιστορίας!Έπρεπε οι ήρωες του βιβλίου του να μείνουν μαζί ή έπρεπε ο καθένας να πάρει το δρόμο του; Η γαμήλια φωτογραφία θα μπορούσε να είναι η φωτογραφία του γάμου της ή ακόμη καλύτερα εκείνη η φωτογραφία από το παρελθόν...του γάμου των ηρώων του. Βούλιαξε στον καναπέ του, βλέποντας την οθόνη του υπολογιστή του... Η αλήθεια ήταν ότι συμπαθούσε τον ήρωα που είχε δημιουργήσει...ήταν άλλωστε, ένα κομμάτι απ’αυτόν. Τι κι αν ο ήρωάς του, είχε πει τόσα ψέμματα, τι κι αν πλήγωσε όλους όσους αγαπούσε;Ήταν κι αυτός ένας ‘άνθρωπος’ ή τουλάχιστον έμοιαζε με ένα συνηθισμένο χαρακτήρα της καθημερινότητας.

Έφτιαξε έναν καφέ και βγήκε στο μπαλκόνι του σπιτιού για να πάρει λίγο καθαρό αέρα..ίσως θα τον βοηθούσε να πάρει μιαν απόφαση για την έκβαση του βιβλίου του. Η εκδοτική, του είχε βάλει χρονοδιάγραμμα το οποίο είχε ξεπεράσει προ πολλου...Πήρε στην αγκαλιά του, το άσπρο γατάκι τoυ και σκέφτηκε ότι μόνο αυτό του είχε απομείνει από τα παιδικά του χρόνια. Είχε στερέψει από ιδέες. Έβρισκε τον εαυτό του αδύναμο να δώσει ένα ανατρεπτικό τέλος, ένα τέλος που θα προκαλούσε τις εντυπώσεις.

Ο χαρακτήρας που είχε πλάσει, με τα τόσα ελαττώματα και παραξενιές, άξιζε να τιμωρηθεί. Έπρεπε να δει τη γυναίκα της ζωής του να παντρεύεται με κάποιον άλλο, έπρεπε να νιώσει τον πόνο που είχε νιώσει κι αυτή. ‘ Συνήθως οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές...’ σκέφτηκε. Η ηρωΐδα του ποτέ δε θα παντρευόταν κάποιον απλά για να εκδικηθεί...Ένιωθε ότι η έκβαση είχε προαποφασιστεί από την ίδια τη ζωή, από τα πραγματικά συναισθήματα των ανθρώπων...

Υ.Γ: ...ο ήρωας ποτέ δε γύρισε το διακόπτη για να φωτίσει το σκοτεινό δωμάτιο, όπως είχε υποσχεθεί...το δωμάτιο φωτίστηκε επειδή εκείνη άνοιξε τα παραθυρόφυλλα...τον συγχώρεσε και είπε, ανάμεσα στους λυγμούς της: ‘ίσως να συναντηθούμε κι εμείς ξανά στο πουθενά’

Compare The Meerkat - Jacuzzi Advert - NEW!

Της μοναξιάς οι Κυριακές

Μόνος και πάλι Κυριακή,

μες του τσιγάρου την κάπνα

Θυμάμαι μικρός

που μου’ παν θα ζήσω στα άστρα

Δε θέλω να σκέφτομαι

του παρελθόντος την μπόρα

Δε αντέχω να ‘ρθει,

εκείνη μεγάλη ώρα.

Μόνος και απόψε

λυπάμαι και πάλι

που μένω μονάχος

μες της ζωής μου την ζάλη

χωρίς ελπίδα για εκείνο το μέλλον

δε ξέρω φίλε τι άλλο να θέλω.

Αστεία τα βράδια

Και οι Κυριακές βαρετές

Μοναξιά βουβαμάρα

Αγάπη καμιά

Και είναι κάτι Κυριακές

που περιμένω να ξημερώσει

το φως να με σώσει

απ’ της μοναξιάς τις Κυριακές.

Μιχάλης Χριστοδούλου

Αύγουστο στην πρωτεύουσα

Η αλλιώτικη όψη της πόλης τον Αύγουστο...

Ο Αύγουστος στο δικό μου μυαλό είχε τη μορφή του θεού Διόνυσου στις αρχαιοελληνικές διονυσιακές πομπές. Πειραχτήρι, χοντρούλης με κόκκινα μάγουλα, εύχαρις, να τραγουδά, να χορεύει, να πίνει κόκκινο κρασί και στο κεφάλι του να φορά ένα στεφάνι με τσαμπιά από σταφύλι. Στο κατόπι του να ακολουθούν οι Σάτυροι, όμορφες νεανίδες ημίγυμνες και κόσμος να αλαλάζει. Αυτός είναι ο Αύγουστος της φαντασίας μου…


Ο άλλος Αύγουστος όμως της καθημερινότητας είναι αλλιώτικος… Τεμπελχανάς, αποχαυνωμένος, μύγες τον τριγυρίζουν, πίνει μπύρες και ρεύεται με ευχαρίστηση. Ένα ρεμάλι. Όλη η ενέργεια απουσιάζει και τα πάντα νεκρώνουν. Βαριέται φρικτά την αφόρητη καθημερινότητα γατί όλοι και όλα πατούν off…

Το μυαλό μας κάθε Αύγουστο ταξιδεύει και ονειρεύεται τις ιδανικές διακοπές… Το ιδανικό για τον καθένα διαφέρει όμως συνήθως εφάπτεται στις ορίζουσες του σύγχρονου life and style. Mojito στην παραλία, Μύκονος, απόλυτο μαύρισμα, βόλτες με το σκάφος, χλιδάτα ξενοδοχεία, γραμμωμένοι κοιλιακοί, γλουτοί χωρίς κυτταρίτιδα… Και μας πιάνει αυτή η ακατανόητη καλοκαιρινή μελαγχολία.

Φέτος δεν είχα καμία διάθεση για παραλία, beach parties, clubbing, μαύρισμα, γυμναστήριο και δίαιτα το χειμώνα για να βγω χωρίς κόμπλεξ στο Sunrise. Αυτό το καλοκαίρι απέφυγα συνειδητά τον Πρωταρά, όπου οι πρωτευουσιάνοι έχουν αναγάγει στον hot προορισμό των θερινών μηνών αλλά και τον πανζουρλισμό της πλατείας στην Αγία Νάπα που τα προηγούμενα χρόνια της ζωή μου ήταν ό, τι πιο αγαπημένο. Αυτό το καλοκαίρι και ιδιαίτερα τον Αύγουστο ανακάλυψα τις ομορφιές της πρωτεύουσας αλλά και το δροσερό αεράκι στο μπαλκόνι μου χωρίς την υγρασία των παραλιακών πόλεων.

Μια από τις ωραιότερες γωνιές της Λευκωσίας το καλοκαίρι είναι η Λαϊκή Γειτονιά. Εκεί όπου ακόμα συναντάς το ύφος μιας πόλης μεθυστικής, με ανατολίτικο χαρακτήρα, κτίσματα μιας άλλης εποχής, νοσταλγικής, με στενά δρομάκια, ξύλινες πόρτες και παράθυρα. Εκεί όπου τα βράδια τριγυρνούν χαμένοι τουρίστες, μετανάστες, άνθρωποι εκτός του επιτηδευμένου life and style της παραλίας. Χωρίς φίρμες ρούχα, σνομπ ύφος και σαγιονάρα Havaianas… Κάπου εκεί ίσως πρέπει να ψάξουμε το χαρακτήρας της πόλης μας. Γιατί η ευρωπαϊκή Λευκωσία είναι κάπου χωμένη εκεί σ’ αυτές τις υποτιμημένες γειτονιές με πονεμένους ανθρώπους που φοβόμαστε δυστυχώς εξαιτίας της σκούρας επιδερμίδας τους.

Σε ένα από τα στενά της Λαϊκής Γειτονιάς της πρωτεύουσας δοκίμασα τις ωραιότερες ανατολίτικες γαστρονομικές γεύσεις και δεν τις χρυσοπλήρωσα, με την καλύτερη παρέα, γέλασα και έκανα πλάκα, με ναργιλέ παρακολουθώντας τους πιο όμορφους απλοϊκούς ανθρώπους και σκέφτηκα ότι το καλοκαίρι δεν είναι συνυφασμένο μόνο με αμμουδιά, θάλασσα, Πρωταρά και Sunrise… Ψάξτε λίγο την πρωτεύουσα, θα σας εκπλήξει.

Η Δίκη της Χούντας. Ο Ιωαννίδης πέθανε, αφήνοντας πίσω του μια χώρα μισή...

Όταν η τηλεόραση μάς κάνει το τραπέζι

Το αμερικανικό κανάλι Food Network έχει καταφέρει να αναδείξει ένα πλήθος από τηλεσέφ, οι οποίοι σήμερα θεωρούνται στην Αμερική οι κορυφαίοι στο είδος τους και μεγάλοι σταρ.

Η συνδρομητική τηλεόραση και οι διάφορες πλατφόρμες που έχουν εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας προσφέρουν στον Κύπριο τηλεθεατή τις καλύτερες εναλλακτικές τηλεοπτικές προτάσεις. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, που στα κανάλια της ανοικτής ζώνης αντιμετωπίζουμε τον συρφετό των επαναλήψεων, η συνδρομητική τηλεόραση προσφέρει την καλύτερη λύση.

Από τη μια μάς ανοίγεται ένα παράθυρο στον παγκόσμιο τηλεοπτικό χάρτη που μας προσφέρει μια μεγάλη γκάμα τηλεοπτικών προγραμμάτων και από την άλλη μάς δίδεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε την άλλη διάσταση της τηλεόρασης. Πέραν των ιδιαίτερα αγαπητών αμερικανικών σειρών, που τα τελευταία χρόνια προκαλούν μεγάλη ταραχή ανά το παγκόσμιο, στις συνδρομητικές πλατφόρμες υπάρχει η δυνατότητα παρακολούθησης και ξένων μονοθεματικών καναλιών. Επιλογές που αφορούν τηλεοπτικούς σταθμούς με ντοκιμαντέρ, εναλλακτικά κανάλια με λογής-λογής ριάλιτι, μονοθεματικό ιατρικό κανάλι, ιστορικό με προβολή επικών ταινιών, αλλά και τη μεγαλύτερη αδυναμία πολλών… το φαγητό Ένα ολόκληρο κανάλι, λοιπόν, το Food Network μόνο με ό,τι έχει σχέση με το φαγητό.

Η συνδρομητική τηλεόραση αναμφίβολα παρέχει ιδιαίτερα μεγαλύτερο αριθμό επιλογών σε σχέση με τα κανάλια της ανοικτής ζώνης, αλλά και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε δημοφιλείς σειρές σε πρώτη προβολή.

Τις τελευταίες βδομάδες υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και… λαχταριστό μονοθεματικό κανάλι που προβάλλεται μέσω της πλατφόρμας της Cablenet στο κανάλι 38. Είχα ακούσει ότι η πρώτη επαφή με αυτό το κανάλι σού προκαλεί έντονη περιέργεια που γίνεται εθισμός και καταλήγει σε μανία. Το τηλεοπτικό κανάλι Food Network με εντυπωσίασε. Αν και δεν ξεφεύγει από τις γνωστές «αμερικανιές», εντούτοις κατορθώνει να μεταμορφώνει τις εκάστοτε συνταγές και να τις πάει ένα βήμα παραπέρα.

Συνδυάζοντας τη γαστρονομία με τα εντυπωσιακά σκηνικά, τους εκπληκτικούς σεφ με το ριάλιτι, καταφέρνει να δημιουργεί έναν ιδανικό γαστρονομικό τηλεοπτικό κόσμο. Παρακολουθώντας τις διαφορετικές εκπομπές, είναι δυνατόν να εντοπίσετε στοιχεία από προγράμματα μαγειρικής της ελληνικής και κυπριακής τηλεόρασης, σε κακέκτυπη δυστυχώς μορφή.

Και δεν το λέμε αυτό γιατί το ξένο είναι πιο καλό, αλλά σε αυτή την περίπτωση το ξένο είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και μελετημένο και καταφέρνει να φτάσει στον τηλεθεατή ως αυθεντικό. Παρά τους διάφορους θεατρινισμούς και τις επιτηδεύσεις που είναι αναπόφευκτες στην τηλεόραση, η ομάδα παραγωγής του Food Network βγάζει ένα ιδανικό τηλεοπτικό αποτέλεσμα.

Το Food Network ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1993 στις ΗΠΑ και από τότε σημειώνει τεράστια επιτυχία, αποσπώντας πολλά βραβεία και θετικές κριτικές. Διεθνώς το Food Network εξέπεμψε για πρώτη φορά στην Ευρώπη στα τέλη 2009, ενώ στην Ασία μόλις τον Ιούλιο του 2010. Σε μια εποχή που η τηλεμαγειρική είναι στη μόδα, έχουμε στη διάθεσή μας το κατάλληλο κανάλι. Για καλύτερη γνωριμία με το κανάλι και τις αμέτρητες συνταγές των τηλεαστέρων σεφ, επισκεφτείτε τη δημοφιλή ιστοσελίδα www.foodnetwork.com.

Κάντε ρουσφέτι, όχι πόλεμο!

Η κυπριακή κοινωνία χαρακτηριζόταν ανέκαθεν για την κουμπαρολογία και ρουσφετολογία της. Δεν χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι με τα τελευταία γεγονότα για να το συνειδητοποιήσουμε. Το ρουσφέτι στην Κύπρο είναι όπως τις κατσαρίδες. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα είναι οι μόνες που θα υπάρξουν μετά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα του πλανήτη. Η εξάλειψη του είναι δυστυχώς μια ουτοπία και εύχομαι να μην ακούσουμε στην επερχόμενη προεκλογική εκστρατεία των βουλευτικών του 2011, υποσχέσεις περί καταπολέμησης του. Κύριοι, τουλάχιστον μην το περιλαμβάνεται στα προεκλογικά σας προγράμματα, γιατί μου θυμίζει τις εξαγγελίες σας για τον πολιτισμό. Δεν τηρούνται ποτέ…

Το συμπέρασμα αιώνιας διαβίωσης του ρουσφετιού, αν και απαισιόδοξο, εντούτοις είναι καθόλα ρεαλιστικό. «Χαπάρκα» έστελλαν παλαιότερα για «βοήθεια» και φίζες με χαλούμια έφταναν στα εκάστοτε πολιτικά γραφεία προς τέρψιν του πολιτικού στόμαχου, γραπτά ραβασάκια, φαξ και… λάθος e-mails σήμερα από… «αχάπαρες» γραμματείς, οι οποίες πήραν την εξουσία στα χέρια τους, προβαίνοντας σε απόκρυφους διακανονισμούς-ρουσφέτια εν αγνοία του αδέκαστου πολιτικού προϊσταμένου τους.

Όσο μεγαλώνω σε αυτή την πατρίδα, νιώθω ολοένα και περισσότερο… αρνί. Ακούω έντονα το σφύριγμα του τσοπάνη, που θέλει να με μαντρίσει σε μια στάνη με άβουλα τετράποδα και να με κρατήσει εκεί μέχρι που θα κατεβάσω ξίγκια για να με φάει στο φούρνο με πατάτες. Μέχρι τα 25 είχα καταφέρει να αντισταθώ σε όλη αυτή τη διαδικασία. Μετά, πήρε και μένα η μπάλα, μπήκα ήσυχα και με ηρεμία στο μαντρί μου μασουλώντας με ικανοποίηση τον εκλεκτό σανό μου κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, σε κάθε πολιτική ανοησία που ακούω.

Ακούμε κύριοι τις πολιτικές ανοησίες, έχουμε γίνει μεν πρόβατα όμως δεν μας ταΐζετε και κουτόχορτο.

Η «χάρη» στον κουμπάρο, το βόλεμα του κολλητού, η διασφάλιση μόνιμης θέσης στη δημόσια υπηρεσία της κόρης του αδελφού μου, η μετάθεση του στρατιώτη για να είναι κοντά στο σπίτι του… το μωρό, είναι μερικά από τα εκλεκτά ρουσφέτια σε μια πουριτανή κοινωνία η οποία κρύβει το πρόσωπό της πίσω από το δάκτυλο. Το ρουσφέτι είναι παράδοση και η κάθε πολιτική πλευρά ακολουθεί τη δική της γραμμή. Το γεγονός ότι ξεσκεπάστηκε και βγήκε στη φόρα αυτή τη χρονική στιγμή μας ενόχλησε, όπως ακριβώς θα ενοχλούσε την κυρία Γιαννούλα αν μάθαινε ότι η κόρη της κάνει τοπλες στον Πρωταρά. Ηρεμήστε, όλοι αν είχαμε «μέσο» θα το βάζαμε μπρος!

Το βόλεμα, η ανάγκη εξασφάλισης μίας μόνιμης εργασιακής θέσης αλλά και το διαταραγμένο DNA μας ως λαός, κάνει το ρουσφέτι επιτακτική μας ανάγκη. Δεν φταίει η κρίση, δε έχει ευθύνη η ηθική μας κατάπτωση, δεν είναι φαινόμενο των ημερών. Υπήρχε πάντοτε!

Σας παραπέμπω σε ένα φανταστικό μα τόσο ρεαλιστικό διάλογο που αποδεικνύει την νοοτροπία μας:

-Θα δώσεις για κυβερνητικές;

-Ναι…

-Μέσον έχετε;

-Μα διάβασα καλά…

-(Γέλια)! Μιλάς σοβαρά; Που πάς καημένε χωρίς μέσον; Θα πω του παπά μου, έχει ένα γνωστό…

Όλοι στην Κύπρο έχουμε κάπου, κατά κάποιο τρόπο ένα γνωστό-κλειδί, που βρίσκεται εκεί ανά πάσα στιγμή διά την εξυπηρέτησή μας. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουμε, αυτό επιδιώκουμε, τέτοια είναι η νοοτροπία μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία όπως έχει διαμορφωθεί η δική μας από Τουρκοκρατίας και Αγγλοκρατίας, αδικημένοι είναι όσοι δεν έχουν τον πολύτιμο άνθρωπο κλειδί και στηρίζονται στην αξία τους για να ανελιχθούν, να πάρουν ένα δάνειο, να μπουν σε μια δημόσια υπηρεσία, να υπηρετήσουν στην πράσινη γραμμή, να μπουν στη σειρά για το γιατρό στο νοσοκομείο… Οι υπόλοιποι, γεύονται τους καρπούς, μιας ευνομούμενης δημοκρατίας.

Εκείνος ο Αύγουστος

Ο ήλιος έκαιγε τις πέτρες. Όχι μόνο... Και τις ψυχές των ανθρώπων. Τις μέρες εκείνες του Αυγούστου το νησί αυτό το παράδερνε η ζέστη. Το καυτό χώμα στον προσφυγικό συνοικισμό στην επαρχία Λάρνακας βρεχόταν με νερό από κάποιες γυναίκες με άσπρα μαντήλια, για να δροσίσει ο τόπος. Πώς να δροσίσει τούτος ο τόπος... Τι θα δροσίσει τις ψυχές αυτών των ανθρώπων...

Το μεσογειακό αεράκι είχε κοπάσει. Παντού κυριαρχούσε μια ανυπόφορη σιωπή, σαν τη σιγή μετά τον πυροβολισμό. Ο βόμβος απ' τις μύγες που περιτριγύριζαν μερικά αποφάγια και οι ανέμελες φωνές της μικρής Χριστίνας ήταν οι μόνες παραφωνίες σ' αυτή τη βουβαμάρα. Σιωπή... Οι άνθρωποι όμως τόσο ανήσυχοι. Μια εφημερίδα ξεχασμένη στο τραπεζάκι κάτω από τη συκιά έγραφε: «Κουράγιο αδέλφια». Και η ημερομηνία ήταν 22 Αυγούστου 1974.

Το Χριστινάκι είχε κλείσει τα πέντε. Η μάνα της δεν ήθελε η κόρη της να μάθει γράμματα. «Αχρείαστα πράγματα για μια γυναίκα» έλεγε. Θα την έστελνε να μάθει ράψιμο στο Βαρώσι, κοντά στην κυρία Μυρούλα και θα έμενε με τις θείες της εκεί να την προσέχουν. Στα σχέδια της Μάρθας, της μάνας της Χριστίνας, συμφωνούσε και ο Αντρέας, ο σύζυγος. Μέχρι που έγινε το κακό, λίγες μέρες πριν, στις 14 του μήνα. Δάκρυζε μαζί τους η Παναγιά ανήμερα της γιορτής της.

Το Χριστινάκι έπαιζε ανέμελο κάτω από μια ελιά, για να έχει σκιά και παραδίπλα η μάνα της. Βουρκωμένη κοιτούσε με βλέμμα θολό το παιδί της και αναλογιζόταν τα όνειρα που έκαναν με τον Αντρέα, το σπίτι που είχαν κτίσει με τα δύο τους χέρια, το Χριστινάκι τους... Ο Αντρέας αγνοείται, η Μάρθα βρίσκεται μετέωρη στις σκηνές, με την ψυχή κρεμασμένη στον ουρανό, κρατώντας το κλειδί του σπιτιού της στην Αχερίτου σφιχτά στο χέρι της. Καταραμένος Αύγουστος.

Οι μέρες, τα χρόνια πέρασαν. Κάθε στιγμή της ζωή τους βρισκόταν ολοένα και πιο μακριά από εκείνο καλοκαίρι. Η μνήμη όμως δεν φέρνει πάντοτε την κάθαρση. Το Χριστινάκι δεν έμαθε ποτέ ράψιμο, παρά μόνο ήξερε να κάνει κανένα γάζωμα, που της έμαθε η μάνα της. Η Μάρθα κήδεψε πρόσφατα τον άντρα της με τιμές ήρωα. Ήρωας! Η Μάρθα δεν έκανε όνειρα να έχει άντρα ήρωα, αλλά έναν πατέρα για το παιδί της και έναν σύζυγο για εκείνην. Μια πατρίδα ενωμένη, χωρίς οδοφράγματα, χωρίς πολιτικές μεγαλοστομίες και βερμπαλισμούς. Και όμως...

Αφοσιώθηκε στο Χριστινάκι. Πρόκοψε το κορίτσι της, σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα, διορίστηκε στη μέση εκπαίδευση και απέκτησε δύο γιους, τον Γιώργο και φυσικά τον Αντρέα, τ' όνομα του πατέρα της.

Κάθε Αύγουστος, αν και ξυπνά τη μνήμη, λειτουργεί για αυτή την οικογένεια καθησυχαστικά. Δεν θα τους βρει άλλο κακό. Η Μάρθα θα αφήσει για λίγο τους βασιλικούς της στον κήπο στον προσφυγικό συνοικισμό, μα όχι τις πικρές σκέψεις της. Θα πάει με την κόρη, τον γαμπρό, τους εγγονούς της στο εξοχικό τους στον Πρωταρά και θα ρεμβάζει την απέναντι όχθη της Αμμοχώστου. Εκεί όπου άφησε τη ζωντανή ψυχή της... Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα αρνήθηκε κατηγορηματικά να πάει όσο και αν το ήθελε. Δεν μπορούσε...

Όταν το μυαλό «κολλάει», ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, για το επόμενό κείμενο, οι λέξεις παίρνουν μορφή σε προτάσεις και γίνονται πιο εύκολα τέτοιες μικρές ανθρώπινες ιστορίες της Κύπρου, που φαίνεται ότι τις έχουμε ξεχάσει. Και όμως είναι τόσο ρεαλιστικές. Αυτή είναι η Κύπρος. Η Κύπρος των πονεμένων και πληγωμένων ανθρώπων που δεν κατάφεραν να ζήσουν σε μία ενωμένη πατρίδα και είδαν τα όνειρά τους να γίνονται σκόνη, σε μια στιγμή.

Πόσο, αλήθεια, έχει εισχωρήσει εκείνο το καλοκαίρι στο DNA μας; Πόσο ακόμα θυμόμαστε ότι ζούμε σε μια υπό κατοχή πατρίδα και πόσο αλήθεια έχουμε αλλοτριωθεί; Όσο υπάρχει η Μάρθα, η κάθε Μάρθα, ακόμα και η μικρή Χριστίνα, τα καλοκαίρια θα εξακολουθεί να μας διαπερνά μία ασυνείδητη ανησυχία... Τουλάχιστον αυτό αισθάνομαι... Η λήθη αργεί ακόμα, όσο υπάρχουμε.

Τα ξεχασμένα «Δεν ξεχνώ»

Τέτοιες ημέρες, κάθε χρόνο, το μυαλό μας στρέφεται χρόνια πίσω στην πιο πρόσφατη τραγική ιστορία της Κύπρου. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου αλλά και η τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου δεν αφήνουν εμάς, τις νεότερες γενιές, να αναπνεύσουμε σε ένα αισιόδοξο περιβάλλον και σε μια χώρα που θα θέλαμε να προοδεύει ολόκληρη και όχι μισή. Είμαστε η γενιά που καταδικάστηκε να πληρώνει τα λάθη των προηγούμενων, που καλείται σε αβέβαια διλήμματα με «ναι» και «όχι» και διστακτικά «δεν ξέρω».

Μεγάλωσα με τις μνήμες αυτές, τα δύσκολα διλήμματα, τις έντονες εξάρσεις συναισθημάτων σε μια χώρα μισή και πληγωμένη. Σε ένα νησί με ανθρώπους με δηλητηριασμένες και πληγωμένες ψυχές. Ανατράφηκα με τις αφηγήσεις εκείνων των ημερών αν και εγώ δεν τις έζησα. Γαλουχήθηκα με τα σύμβολα εκείνα που αποτυπώνονταν στο πρώτο μου τετράδιο στο δημοτικό, με τις λέξεις εκείνες που ηχούσαν στα αυτιά μας τότε τόσο δυναμικές, γεμάτες με νοήματα και αγανάκτηση για την αδικία που πραγματοποιήθηκε σε αυτό το νησί της ανατολικής Μεσογείου. Έζησα σχολικές γιορτές γεμάτες πατριωτισμό και εθνική υπερηφάνεια, με σημαίες και λάβαρα, με τις μαυρόασπρες φωτογραφίες εκείνων των ημερών, με δακρυσμένες μάνες, πρόχειρους προσφυγικούς καταυλισμούς, εικόνες αγνοουμένων, νεκρών και ηρώων.

Όλες αυτές οι στιγμές της παιδικής μου ηλικίας είναι ένα συνονθύλευμα που στοιχειώνει την ενηλικίωσή μου και με εμποδίζει σήμερα να συμβιβαστώ στα νέα δεδομένα. Γιατί; Γιατί με αυτά με μεγαλώσατε, αυτά μου μάθατε, έτσι μεγάλωσα μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο το συναίσθημα ήταν πάνω από οποιαδήποτε λογική η οποία ορθώνεται μπροστά μας σαν αδιέξοδο.

Θυμάμαι τη γιαγιά Ελένη να θρηνεί για τη στυγνή δολοφονία της δεκαεφτάχρονης κόρης της Ανδρούλας, μπροστά στα ίδια της τα μάτια. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μοιρολόγια αλλά και τις κουβέντες της από ένα γεγονός που μαζί με την προσφυγιά ήρθε να προστεθεί στον κατακρεουργημένο ψυχισμό της. Τα δικά μου καλοκαίρια, μέχρι που «έφυγε» η γιαγιά, τα περνούσα μαζί της στον προσφυγικό καταυλισμό του Αγίου Αθανασίου στη Λεμεσό. Οι μέρες αυτές ήταν πικρές…

Με την είσοδο μου στο σπίτι αντίκριζα εκείνη τη μαυρόασπρη φωτογραφία της θείας Ανδρούλας που κρεμόταν σαν εικόνισμα στον τοίχο του σαλονιού. Και η γιαγιά αγέρωχη στην πολυθρόνα της να μιλά για την Ανδρούλα της, ακόμα μέχρι την ώρα που ξεψύχησε. Με αυτό τον καημό έφυγε, να βρεθεί το άψυχο σώμα της κόρης της για να ησυχάσει, που μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο που έχει ταφεί.

Η φωτογραφία, το βλέμμα, η γαλήνια όψη της θείας Ανδρούλας, σε αυτή τη φθαρμένη φωτογραφία είναι για μένα η εισβολή. Η εισβολή στις ψυχές της δική μου οικογένειας, ο βιασμός μιας ολόκληρης ζωής, ενός ατέλειωτου θρήνου…

Και φτάνω στο σήμερα. Μεγαλωμένος με αυτές τις εικόνες, με τον πατέρα μου πατριώτη και εθνικόφρων, να αναπολεί το χωριό του, τη μάνα μου να αναφέρεται για τις ζεστές μέρες της Μεσαρκάς και εγώ απλός ακροατής.

Σήμερα, που δώσαμε περισσότερη σημασία στην λατίνα τραγουδίστρια και που, πως και γιατί θα περιφέρει στα στρουμπουλά οπίσθιά της στα κατεχόμενα και τους δώσαμε την χαρά να μας αποπροσανατολίσουν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους στρέψω τα δικά μου και να ψιθυρίζω ακόμα εκείνο το σύνθημα αντίστασης που ξεθωριάζει σε αφίσες της πράσινης γραμμής. Για αυτά τα ξεχασμένα «Δεν ξεχνώ» οφείλει η δική μου γενιά να ασχοληθεί πέρα από πολιτικούς και όποιους βερμπαλισμούς και μεγαλοστομίες.

Γιατί; Γιατί ένα παιδάκι λίγα χρόνια πριν, μόλις άνοιξαν τα οδοφράγματα σε ερώτηση της δασκάλας να φτιάξει μια πρόταση με το «Δεν ξεχνώ» απάντησε: «Δεν ξεχνώ… το ψάρι που φάγαμε στο Μπογάζι». Και εγώ, δε θα ξεχάσω τις μέρες που αυτή η πατρίδα μαρτύρησε και μαρτυρεί σήμερα, με όλους αυτούς τους δήθεν επαναπροσεγγιστές και πατριώτες.