Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Στην αρχή κάθε ακαδημαικού έτους, συνηθίζω να ανοίγω ξεχασμένα συρτάρια και να βλέπω φωτογραφίες από το παρελθόν. Κάποιοι φίλοι, μου είπαν ότι αυτό είναι ένα πολύ κακό συνήθειο. Το παρελθόν έχει περάσει και πρέπει να το ξεχνάμε!

Πώς μπορεί όμως, κάποιος να ξεχάσει το παρελθόν του; Μήπως δεν είναι κι αυτό ένα κομμάτι του εαυτού του;

Έχω μάθει ότι το παρελθόν χτίζει το μέλλον μας...Βέβαια, κάποιες φορές, όταν κάποιος μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, τότε αυτό όχι μόνο δεν χτίζει το μέλλον του, αλλά το... γκρεμίζει!! Βέβαια αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που σηκώνει αρκετή συζήτηση!

Λένε ότι η φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας συγκεκριμένης στιγμής που έχει περάσει. Μια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας ξεχασμένης ανάμνησης, μιας στιγμής που πλέον δεν έχει σημασία για κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό!Mια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση ενός ψεύτικου χαμογελου, μιας ψεύτικης αγκαλιάς και μιας οικειότητας που μετά το κλίκ του φακού...απλά παύει να υπάρχει!

Βλέπω φωτογραφίες από το σχολείο, το πανεπιστήμιο... Βλέπω γελαστά πρόσωπα, αστείες φατσούλες...Φέρνω στο μυαλό μου όλα εκείνα τα πρόσωπα που πέρασαν μπροστά από τον φακό της ίδιας φωτογραφικής μηχανής…από την ίδια μου τη ζωή! Κάποιοι εμφανίζονται πολύ συχνά στις φωτογραφίες, κάποιοι υπάρχουν ακόμη και σήμερα στην καθημερινότητά μου...

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το χαμόγελό σου να φωτίζει τη ζωή μου! Είναι κι αυτό αποτυπωμένο σε μια φωτογραφία! Ξανακλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή σου, ακούω το γέλιο σου! Η φωνή σου μου μιλά: «Είμαι εδώ!Μη με ξεχνάς». Κι όμως ανοίγοντας τα μάτια, το μόνο που απομένει είναι ένα ψεύτικο βλέμμα, μια σιωπή κι ένα δάκρυ να κυλά απ’ τα μάτια μου!

Δεν είσαι εδώ...

Υ.Γ: Κάπου, υπάρχει για όλους ένα χαμόγελο που ποτέ δε θα ξεχάσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν

Μαρία- 27/09/2004