Ένα τεύχος όλο μπάλα

To Editorial του Μιχάλη Χριστοδούλου στο Περιοδικό "Κ" της Καθημερινής, τεύχος 95, με αφιέρωμα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα την Κυριακή 22 Αυγούστου.

Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και
το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε

Στην Κύπρο τα πάντα είναι κομματικοποιημένα, χρωματισμένα και διχασμένα σε Αριστερά και Δεξιά, κόκκινα και μπλε, πράσινα και πορτοκαλί. Ιδιαίτερα, βέβαια, τις προηγούμενες δεκαετίες. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο τείνει σήμερα να εκλείψει μέσα από τη νέα γενιά. Και όμως καθημερινά διαψεύδομαι. Γιατί; Γιατί οι παλαιότεροι δεν έχουν καταφέρει, μάλλον δεν προσπάθησαν ποτέ, να μεταφέρουν στα παιδιά τους μια νοοτροπία τόσο πολιτικής όσο και αθλητικής ευγενούς άμιλλας.

Επειδή όμως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, με ευθύνες επωμίζονται και οι εκάστοτε ηγέτες πολιτικών κομμάτων, αθλητικοί παράγοντες και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που δεν έχει καταφέρει να μεταδώσει τα στοιχεία αυτά που θα οδηγήσουν αυριανούς ψηφοφόρους αλλά και οπαδούς στο να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να μπορέσουν να ξεφύγουν από τα οικογενειακά στεγανά. Η ομάδα του καθενός μας παραμένει σαν κληρονομιά από την οικογένεια και ο κάθε οπαδός καταρτίζεται σύμφωνα με τα δεδομένα κυρίως των ανδρών του σπιτιού.

Μια βδομάδα πριν την έναρξη του Παγκυπρίου Πρωταθλήματος στα μέσα του αυγουστιάτικου καύσωνα, αφιερώνουμε εξολοκλήρου το νέο μας τεύχος στο κυπριακό πρωτάθλημα. Η μπάλα στην Κύπρο, όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας, την κουλτούρα μας, αλλά και την ιδιοσυγκρασία μας. Τόσο οι Κύπριοι οπαδοί όσο και η ποδοσφαιρική μας νοοτροπία συνδέονται με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αλλά και τις… ανατολίτικες εξάρσεις μας.

Ένας φίλος, φανατικός οπαδός, παλαιότερα μου έλεγε ότι πάει στο γήπεδο γιατί τον τρελαίνει το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα, λατρεύει την ομάδα του και θέλει να ζει την κάθε στιγμή της. Σήμερα θέλει να πηγαίνει στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, για να ξεφεύγει λιγάκι από τη γυναίκα του, να εκτονώνεται βρίζοντας, αλλά και να αφήνει για λίγο τα παιδιά. Έτσι είναι τα δεδομένα στη ζωή μας, αλλάζουν, όχι όμως και η νοοτροπία μας.

Δεν υπήρξα ποτέ ποδοσφαιρόφιλος, όμως έχω και εγώ «κληρονομήσει» από την οικογένειά μου τη δική μου ομάδα. Αγαπώ τα δικά της χρώματα, χαίρομαι με τις νίκες και τις επιτυχίες της, στεναχωριέμαι καμιά φορά με τις ήττες της και θέλω να την παρακολουθώ. Με βάση τα δικά μου δεδομένα, που δεν ανήκω στους φανατικούς του αθλήματος, μπορώ λιγάκι να αισθανθώ την ένταση αυτών που ακολουθούν σε κάθε αγώνα την ομάδα τους και κοιμούνται τα βράδια με το κασκόλ της.

Ίσως το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα της ανάγκης του ανθρώπου να μετέχει σε ομάδες, να μπορούσε να δώσει λύσεις. Λύσεις που θα συνέβαλλαν στη διαφοροποίηση της κουλτούρας μας, του τρόπου σκέψης μας και της ομαλής κοινωνικοποίησής μας.

Και όμως, στον τομέα αυτό το Παγκύπριο Πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μία ελιτιστική εικόνα απόμακρου σταρ που στο αντίκρισμα της κόκκινης κάρτας φέρεται σαν κακομαθημένο. Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε.