Κάντε ρουσφέτι, όχι πόλεμο!

Η κυπριακή κοινωνία χαρακτηριζόταν ανέκαθεν για την κουμπαρολογία και ρουσφετολογία της. Δεν χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι με τα τελευταία γεγονότα για να το συνειδητοποιήσουμε. Το ρουσφέτι στην Κύπρο είναι όπως τις κατσαρίδες. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα είναι οι μόνες που θα υπάρξουν μετά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα του πλανήτη. Η εξάλειψη του είναι δυστυχώς μια ουτοπία και εύχομαι να μην ακούσουμε στην επερχόμενη προεκλογική εκστρατεία των βουλευτικών του 2011, υποσχέσεις περί καταπολέμησης του. Κύριοι, τουλάχιστον μην το περιλαμβάνεται στα προεκλογικά σας προγράμματα, γιατί μου θυμίζει τις εξαγγελίες σας για τον πολιτισμό. Δεν τηρούνται ποτέ…

Το συμπέρασμα αιώνιας διαβίωσης του ρουσφετιού, αν και απαισιόδοξο, εντούτοις είναι καθόλα ρεαλιστικό. «Χαπάρκα» έστελλαν παλαιότερα για «βοήθεια» και φίζες με χαλούμια έφταναν στα εκάστοτε πολιτικά γραφεία προς τέρψιν του πολιτικού στόμαχου, γραπτά ραβασάκια, φαξ και… λάθος e-mails σήμερα από… «αχάπαρες» γραμματείς, οι οποίες πήραν την εξουσία στα χέρια τους, προβαίνοντας σε απόκρυφους διακανονισμούς-ρουσφέτια εν αγνοία του αδέκαστου πολιτικού προϊσταμένου τους.

Όσο μεγαλώνω σε αυτή την πατρίδα, νιώθω ολοένα και περισσότερο… αρνί. Ακούω έντονα το σφύριγμα του τσοπάνη, που θέλει να με μαντρίσει σε μια στάνη με άβουλα τετράποδα και να με κρατήσει εκεί μέχρι που θα κατεβάσω ξίγκια για να με φάει στο φούρνο με πατάτες. Μέχρι τα 25 είχα καταφέρει να αντισταθώ σε όλη αυτή τη διαδικασία. Μετά, πήρε και μένα η μπάλα, μπήκα ήσυχα και με ηρεμία στο μαντρί μου μασουλώντας με ικανοποίηση τον εκλεκτό σανό μου κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, σε κάθε πολιτική ανοησία που ακούω.

Ακούμε κύριοι τις πολιτικές ανοησίες, έχουμε γίνει μεν πρόβατα όμως δεν μας ταΐζετε και κουτόχορτο.

Η «χάρη» στον κουμπάρο, το βόλεμα του κολλητού, η διασφάλιση μόνιμης θέσης στη δημόσια υπηρεσία της κόρης του αδελφού μου, η μετάθεση του στρατιώτη για να είναι κοντά στο σπίτι του… το μωρό, είναι μερικά από τα εκλεκτά ρουσφέτια σε μια πουριτανή κοινωνία η οποία κρύβει το πρόσωπό της πίσω από το δάκτυλο. Το ρουσφέτι είναι παράδοση και η κάθε πολιτική πλευρά ακολουθεί τη δική της γραμμή. Το γεγονός ότι ξεσκεπάστηκε και βγήκε στη φόρα αυτή τη χρονική στιγμή μας ενόχλησε, όπως ακριβώς θα ενοχλούσε την κυρία Γιαννούλα αν μάθαινε ότι η κόρη της κάνει τοπλες στον Πρωταρά. Ηρεμήστε, όλοι αν είχαμε «μέσο» θα το βάζαμε μπρος!

Το βόλεμα, η ανάγκη εξασφάλισης μίας μόνιμης εργασιακής θέσης αλλά και το διαταραγμένο DNA μας ως λαός, κάνει το ρουσφέτι επιτακτική μας ανάγκη. Δεν φταίει η κρίση, δε έχει ευθύνη η ηθική μας κατάπτωση, δεν είναι φαινόμενο των ημερών. Υπήρχε πάντοτε!

Σας παραπέμπω σε ένα φανταστικό μα τόσο ρεαλιστικό διάλογο που αποδεικνύει την νοοτροπία μας:

-Θα δώσεις για κυβερνητικές;

-Ναι…

-Μέσον έχετε;

-Μα διάβασα καλά…

-(Γέλια)! Μιλάς σοβαρά; Που πάς καημένε χωρίς μέσον; Θα πω του παπά μου, έχει ένα γνωστό…

Όλοι στην Κύπρο έχουμε κάπου, κατά κάποιο τρόπο ένα γνωστό-κλειδί, που βρίσκεται εκεί ανά πάσα στιγμή διά την εξυπηρέτησή μας. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουμε, αυτό επιδιώκουμε, τέτοια είναι η νοοτροπία μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία όπως έχει διαμορφωθεί η δική μας από Τουρκοκρατίας και Αγγλοκρατίας, αδικημένοι είναι όσοι δεν έχουν τον πολύτιμο άνθρωπο κλειδί και στηρίζονται στην αξία τους για να ανελιχθούν, να πάρουν ένα δάνειο, να μπουν σε μια δημόσια υπηρεσία, να υπηρετήσουν στην πράσινη γραμμή, να μπουν στη σειρά για το γιατρό στο νοσοκομείο… Οι υπόλοιποι, γεύονται τους καρπούς, μιας ευνομούμενης δημοκρατίας.