Αύγουστο στην πρωτεύουσα

Η αλλιώτικη όψη της πόλης τον Αύγουστο...

Ο Αύγουστος στο δικό μου μυαλό είχε τη μορφή του θεού Διόνυσου στις αρχαιοελληνικές διονυσιακές πομπές. Πειραχτήρι, χοντρούλης με κόκκινα μάγουλα, εύχαρις, να τραγουδά, να χορεύει, να πίνει κόκκινο κρασί και στο κεφάλι του να φορά ένα στεφάνι με τσαμπιά από σταφύλι. Στο κατόπι του να ακολουθούν οι Σάτυροι, όμορφες νεανίδες ημίγυμνες και κόσμος να αλαλάζει. Αυτός είναι ο Αύγουστος της φαντασίας μου…


Ο άλλος Αύγουστος όμως της καθημερινότητας είναι αλλιώτικος… Τεμπελχανάς, αποχαυνωμένος, μύγες τον τριγυρίζουν, πίνει μπύρες και ρεύεται με ευχαρίστηση. Ένα ρεμάλι. Όλη η ενέργεια απουσιάζει και τα πάντα νεκρώνουν. Βαριέται φρικτά την αφόρητη καθημερινότητα γατί όλοι και όλα πατούν off…

Το μυαλό μας κάθε Αύγουστο ταξιδεύει και ονειρεύεται τις ιδανικές διακοπές… Το ιδανικό για τον καθένα διαφέρει όμως συνήθως εφάπτεται στις ορίζουσες του σύγχρονου life and style. Mojito στην παραλία, Μύκονος, απόλυτο μαύρισμα, βόλτες με το σκάφος, χλιδάτα ξενοδοχεία, γραμμωμένοι κοιλιακοί, γλουτοί χωρίς κυτταρίτιδα… Και μας πιάνει αυτή η ακατανόητη καλοκαιρινή μελαγχολία.

Φέτος δεν είχα καμία διάθεση για παραλία, beach parties, clubbing, μαύρισμα, γυμναστήριο και δίαιτα το χειμώνα για να βγω χωρίς κόμπλεξ στο Sunrise. Αυτό το καλοκαίρι απέφυγα συνειδητά τον Πρωταρά, όπου οι πρωτευουσιάνοι έχουν αναγάγει στον hot προορισμό των θερινών μηνών αλλά και τον πανζουρλισμό της πλατείας στην Αγία Νάπα που τα προηγούμενα χρόνια της ζωή μου ήταν ό, τι πιο αγαπημένο. Αυτό το καλοκαίρι και ιδιαίτερα τον Αύγουστο ανακάλυψα τις ομορφιές της πρωτεύουσας αλλά και το δροσερό αεράκι στο μπαλκόνι μου χωρίς την υγρασία των παραλιακών πόλεων.

Μια από τις ωραιότερες γωνιές της Λευκωσίας το καλοκαίρι είναι η Λαϊκή Γειτονιά. Εκεί όπου ακόμα συναντάς το ύφος μιας πόλης μεθυστικής, με ανατολίτικο χαρακτήρα, κτίσματα μιας άλλης εποχής, νοσταλγικής, με στενά δρομάκια, ξύλινες πόρτες και παράθυρα. Εκεί όπου τα βράδια τριγυρνούν χαμένοι τουρίστες, μετανάστες, άνθρωποι εκτός του επιτηδευμένου life and style της παραλίας. Χωρίς φίρμες ρούχα, σνομπ ύφος και σαγιονάρα Havaianas… Κάπου εκεί ίσως πρέπει να ψάξουμε το χαρακτήρας της πόλης μας. Γιατί η ευρωπαϊκή Λευκωσία είναι κάπου χωμένη εκεί σ’ αυτές τις υποτιμημένες γειτονιές με πονεμένους ανθρώπους που φοβόμαστε δυστυχώς εξαιτίας της σκούρας επιδερμίδας τους.

Σε ένα από τα στενά της Λαϊκής Γειτονιάς της πρωτεύουσας δοκίμασα τις ωραιότερες ανατολίτικες γαστρονομικές γεύσεις και δεν τις χρυσοπλήρωσα, με την καλύτερη παρέα, γέλασα και έκανα πλάκα, με ναργιλέ παρακολουθώντας τους πιο όμορφους απλοϊκούς ανθρώπους και σκέφτηκα ότι το καλοκαίρι δεν είναι συνυφασμένο μόνο με αμμουδιά, θάλασσα, Πρωταρά και Sunrise… Ψάξτε λίγο την πρωτεύουσα, θα σας εκπλήξει.