Της μοναξιάς οι Κυριακές

Μόνος και πάλι Κυριακή,

μες του τσιγάρου την κάπνα

Θυμάμαι μικρός

που μου’ παν θα ζήσω στα άστρα

Δε θέλω να σκέφτομαι

του παρελθόντος την μπόρα

Δε αντέχω να ‘ρθει,

εκείνη μεγάλη ώρα.

Μόνος και απόψε

λυπάμαι και πάλι

που μένω μονάχος

μες της ζωής μου την ζάλη

χωρίς ελπίδα για εκείνο το μέλλον

δε ξέρω φίλε τι άλλο να θέλω.

Αστεία τα βράδια

Και οι Κυριακές βαρετές

Μοναξιά βουβαμάρα

Αγάπη καμιά

Και είναι κάτι Κυριακές

που περιμένω να ξημερώσει

το φως να με σώσει

απ’ της μοναξιάς τις Κυριακές.

Μιχάλης Χριστοδούλου