Όταν πλησιάζεις τα τριάντα, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Κάνοντας τον απολογισμό των προηγούμενων χρόνων του βίου σου αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε εσύ ούτε η δική σου γενιά έχει καταφέρει να ενταχθεί -τουλάχιστον ακόμα- στις χρυσές σελίδες της ιστορίας όπου θα μνημονεύεται μαζί με τους προγενέστερους.
Και αναρωτιέμαι πραγματικά ποιοι άραγε φέρουν την ευθύνη για αυτή την κατάσταση.
Ενίσταμαι! Ενίσταμαι, νιώθοντας έντονα τον παραγκωνισμό της δικής μου γενιάς, των παιδιών που μεγάλωσαν μερικά χρόνια μετά το ’74, με γονείς που έζησαν τα νιάτα τους στην προσφυγιά, θρηνώντας νεκρούς, αγνοουμένους, χαμένες πατρίδες. Μέρος αυτού του θρήνου κληρονομήσαμε.
Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει επαναλαμβάνοντας και αναμασώντας συνεχώς διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί ένδοξων γενεών, με εμάς, τη δική μου γενιά, τους τριάντα κάτι, δεν έχει ασχοληθεί κανένας. Η γενιά της Τουρκοκρατίας, η γενιά των Οκτωβριανών του 1931, η γενιά του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ ’55-’59, η γενιά της Ανεξαρτησίας, η γενιά του 1974 και εμείς… Όλοι όσοι γεννήθηκαν στην πληθωρική δεκαετία του 1980 και έζησαν τα ’90s αποτελούν την «μεταπολεμική» γενιά αυτής της χώρας. Σε αυτή ανήκω και εγώ, για την οποία κανένας δε θέλει να μιλήσει.
Κληρονομήσαμε μια πατρίδα μισή, διδαχτήκαμε ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας, ότι στόχος μας είναι η απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών μας και η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους. Μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δε θα θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες, και μετά μας τα άλλαξαν. Μπερδευτήκαμε.
Μεγαλώσαμε διαβάζοντας «Παιδικές Ώρες», παρακολουθώντας μόνο ένα τηλεοπτικό κανάλι, αναμένοντας να πάει η ώρα τέσσερεις για να ξεκινήσουν τα κινούμενα σχέδια και να λήξει το πρόγραμμα τα μεσάνυχτα με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου. Σήμερα, βλέπουμε ψηφιακά κανάλια, πληρώνουμε συνδρομές για πλατφόρμες και τσόντες. Μπέρδεμα. Εξέλιξη…
Βρεθήκαμε στο μεταίχμιο πολλών ανακατατάξεων. Ζήσαμε πολιτικές, κοινωνικές, τεχνολογικές, μετατάξεις και ανακατατάξεις. Μάθαμε να μην πιστεύουμε σε όσα ακούμε, να είμαστε αδιάφοροι πλέον πολιτικά, επιφυλακτικοί με την επόμενη γενιά από εμάς και να βλέπουμε στον καθρέφτη ένα είδωλο μελαγχολικό. Είμαστε ουσιαστικά μια μπερδεμένη μεταπολεμική μελαγχολική γενιά της σύγχρονης Κύπρου. Μιας χώρας η οποία ουσιαστικά, είναι μπερδεμένη και εγκλωβισμένη σε λήθαργο.
Στα τριάντα μας, μετά από σπουδές, εξετάσεις επί εξετάσεων βρισκόμαστε σε μια κοινωνία ανίκανη να μας προφέρει εργασία, να μας παρέχει ασφάλεια, να δημιουργεί πολιτισμό. Ζήσαμε κυβερνήσεις ρουσφετολογίας και ρουσφετολαγνείας, υπηρεσίες αναξιοκρατίας και τώρα μια χώρα σε κρίση. Μια κρίση που μας κτυπάει στα νεύρα.
Η δική μου γενιά δεν θα φέρει ποτέ τον προσδιορισμό ένδοξη ή άτυχη ή πονεμένη. Αντίθετα, είναι η γενιά που κληρονόμησε την κατοχή, την ατυχία, τον πόνο, τη θλίψη και όλη την άδοξη μεταπολεμική ιστορία του νησιού. Και τι να κάνει άραγε για αυτό, σκέφτομαι. Τελικά, το να μιλήσει κάποιος για εμάς, τη δική μου γενιά αποτελεί μια τόσο βαρετή διαδικασία. Αν το καλοσκεφτείς μάλιστα είναι ακόμα πιο καταθλιπτικό, γι’ αυτό το αφήνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου