ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’60

Από το περιοδικό "Κ"

Ακόμα μια σειρά εποχής από τους συντελεστές των παραγωγών «Γενιές της σιωπής» και
«Ρόδα της οργής» θα μας ταξιδέψει αυτόν τον χειμώνα «Στην άκρη του παράδεισου» της δεκαετίας

του ’60.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΣΚΙΤΣΑ: ΛΑΚΗΣ ΓΕΝΕΘΛΗΣ

Η δεκαετία το ’60 παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένη στην παγκόσμια ιστορία ως μία από τις πλέον καθοριστικές, τόσο σε κοινωνικοπολιτικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Μέσα από τις διαφορετικές εκφάνσεις της, σημειώθηκαν κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις και επηρεάστηκαν όλοι σχεδόν οι τομείς της ανθρώπινης δράσης. Κατά τη διάρκεια των χρόνων αυτών γεννήθηκαν και αναδείχθηκαν ρεύματα και τάσεις, σημειώθηκαν δραστικές πολιτικές εξελίξεις, κοινωνικές επαναστάσεις και έδρασαν σημαντικές προσωπικότητες που αναδείχθηκαν σε πανανθρώπινα σύμβολα ειρήνης, αντίστασης και άνοιξαν τον δρόμο για τη δημιουργία νέων παγκόσμιων δεδομένων, όπως για παράδειγμα το βρετανικό συγκρότημα των Beatles.

Το γενικότερο πολιτικό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό κλίμα που επικρατούσε στον κόσμο κατά την πληθωρική και επαναστατική αυτή δεκαετία δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την κοινωνία της Κύπρου. Η ανεξαρτητοποίηση του νησιού το 1960 ανοίγει νέους δρόμους για το νησί. Μετά από αιώνες, η Κύπρος καταφέρνει σιγά-σιγά να αποκτήσει – κατά κάποιον τρόπο – τη δική της οντότητα. Το καινούργιο κράτος, με τα όσα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που παρουσιάζει, είναι γεγονός. Οι μεταβολές στις ζωές των κατοίκων του μικρού μεσογειακού νησιού είναι έντονες και δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την καθημερινότητά τους.

Τα ξένα πρότυπα, κοινωνικά και καλλιτεχνικά, τόσο στον τομέα της λογοτεχνίας, όσο και στον τομέα της μουσικής, αλλά και της μόδας, εισβάλλουν στο νησί. Τα έντονα χρώματα, οι εξεζητημένες κομμώσεις, τα printed κοστούμια και τα φορέματα με τα μεγάλα γεωμετρικά σχήματα, το look α λα Μπαρντό ή τα χτενίσματα σφηκοφωλιά, τα micro μίνι A-line φορέματα και οι τεράστιες πλατφόρμες κάνουν την εμφάνισή τους στην κυπριακή κοινωνία και αφήνουν το δικό τους σημάδι. Το ενδυματολογικό μέρος είναι το πλέον καθοριστικό που συμβάλλει στην αναγνώριση μιας εποχής, χαρακτηρίζει την απαρχή της, τη μέση και το τέλος της.

Μικρές μονοκατοικίες με κήπο κτίζονται στην πρωτεύουσα του νησιού, μίνιμαλ έπιπλα, με πριντς και γεωμετρικά σχήματα σε έντονους χρωματισμούς, με κύριο υλικό το μέταλλο και το ξύλο, κοσμούν τα κυπριακά σαλόνια των αστικών οικογενειών, ενώ στους τοίχους εμφανίζονται εξεζητημένες ταπετσαρίες.

Όλα αυτά σήμερα μας φαίνονται σχεδόν αστεία και υπερβολικά. Στην εποχή μας, όπου η λιτή γραμμή και τα γήινα χρώματα έχουν τον κύριο λόγο, η αναπαράσταση αυτής της τόσο νοσταλγικής δεκαετίας, των έντονων χρωμάτων και των εξεζητημένων ντιζάιν δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά ενδιαφέρουσα.

Η τηλεοπτική μεταφορά

Μέσα από τις – επιτυχημένες – σειρές εποχής, γίνεται καμιά φορά το καλύτερο «καθρέφτισμα» άλλων, διαφορετικών χρόνων. Το γενικότερο κλίμα της φετινής τηλεοπτικής σεζόν μάς προδιαθέτει για αυτήν ακριβώς την κατάσταση. Τη μεταφορά μας σε άλλες δεκαετίες και ειδικότερα σε αυτήν του 1960.

Οι τηλεοπτικές σειρές εποχής υπήρξαν ανέκαθεν ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά των καναλιών σε κάθε καινούργια τηλεοπτική περίοδο. Τα εν λόγω σίριαλ, μάλιστα, διαφημίζονται ως εναλλακτική και ποιοτική επιλογή για τον τηλεθεατή, ανεβάζοντας έτσι την εικόνα και το επίπεδο του εκάστοτε σταθμού.

Η παραγωγή μιας τέτοιου βεληνεκούς παραγωγής, πέραν των ιδιαιτεροτήτων που παρουσιάζει, απαιτεί και μεγάλο κόστος. Η μεταφορά στην εποχή όπου διαδραματίζεται η πλοκή χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από τους συντελεστές, αφού το σενάριο περιορίζει τη δράση τους σε ένα συγκεκριμένο και στενό χρονικό πλαίσιο, πολύ μακριά από τη σύγχρονη εποχή. Με αυτά τα δεδομένα, οι δημιουργοί οφείλουν, για να έχουν ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα, να μεταδώσουν το πνεύμα και τους ρυθμούς της ζωής της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία.

Κοστούμια, σκηνικά, φωτισμός, σκηνοθεσία, ερμηνείες, καμιά φορά και γλώσσα είναι μερικοί από τους κώδικες επικοινωνίας σειράς και τηλεθεατή, ούτως ώστε να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Κυριότερο όμως συστατικό για την επιτυχία μιας σειράς εποχής είναι το όραμα των δημιουργών. Αυτός θα είναι ο κεντρικός άξονας ανάπτυξης της παραγωγής, γύρω από τον οποίον θα περιστραφεί όλο το δημιουργικό και παραγωγικό μέρος.

Οι σειρές εποχής δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, αφού όλοι θυμόμαστε τις ιδιαίτερα προσεγμένες παραγωγές των περασμένων ετών από το κρατικό κανάλι, το οποίο έχουμε ταυτίσει μάλιστα με αυτές.

Στην άκρη του παραδείσου το 1960

Αυτή τη χρονιά οι συντελεστές των σειρών «Γενιές της σιωπής» και «Τα ρόδα της οργής», των δύο επιτυχημένων σειρών εποχής του ΡΙΚ, συναντώνται ξανά αυτό το φθινόπωρο σε μια καινούργια, πολλά υποσχόμενη παραγωγή με τον ποιητικό τίτλο «Στην άκρη του παράδεισου». Το σενάριο υπογράφουν τρεις σεναριογράφοι, ένας εκ των οποίων είναι ο Πάμπος Κουζάλης που έδωσε «φωνή» στα soundtracks τόσο των «Γενιών» όσο και των «Ρόδων». Μαζί του υπογράφουν η Δέσποινα Πυρκεττή και η Φωτεινή Γεννάρη.

Η πλοκή εκτυλίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60, σε μια ιδιαίτερη εποχή για την Κύπρο, όπου η χώρα μας ζει τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της, αλλά και τις συνέπειες των αναταραχών του ’63-’64. Οι ήρωες δρουν μέσα σε αυτό το ιστορικό φόντο και βιώνουν τις κατά συρροήν αλλαγές στην παγκόσμια και κυπριακή κοινωνία. Σκοπός της σειράς δεν είναι να πάρει θέση στα πολιτικά δρώμενα, σχολιάζοντας ιστορικά γεγονότα. Αναπόφευκτα όμως αυτά τα γεγονότα θα επιδράσουν τόσο στον συναισθηματισμό όσο και στους χαρακτήρες των ηρώων.

Πέραν των πρωτοκλασάτων ονομάτων, όπως της Δέσποινας Μπεμπεδέλη και της Λένιας Σορόκκου, «Στην άκρη του παράδεισου» θα δούμε και νέα πρόσωπα είτε ακόμα και γνωστούς ηθοποιούς να κάνουν την έκπληξη σε ρόλους που δεν τους έχουμε συνηθίσει. Η επιστροφή στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1965, μετά από δεκαοκτώ χρόνια στο Λονδίνο, της Σοφίας (Άννας Γιαγκιώζη), της κόρης της Μυριάνθης (Ανδρούλας Ηρακλέους) και του Δαμιανού (Αντρέα Βασιλείου), σηματοδοτεί την έναρξη της δράσης.

Με την άφιξή της, αποκαλύπτονται αλήθειες για το παρελθόν και το παρόν, οι οποίες αλλάζουν όλες τις ισορροπίες ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης κλονίζονται και καταρρέουν. Για τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας που θα ακολουθήσουν, η Μυριάνθη θα πιστέψει ότι ευθύνεται μια κατάρα που βαραίνει την οικογένεια και που κρατούσε μυστικό. Ο Δαμιανός, διχασμένος ανάμεσα στην οικογένειά του και στην Ελένη, την ερωμένη του, οδηγείται σε ακραίες πράξεις, οι οποίες θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες και θα τον απομονώσουν ακόμα περισσότερο. Η Κλειώ, η μικρότερη κόρη της οικογένειας, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του Δημήτρη. Με την αισιοδοξία και τη δύναμη που τη χαρακτηρίζουν, θα μπορέσει άραγε να φτάσει στην ευτυχία ή μήπως θα πιαστεί στον ιστό μιας καλοστημένης παγίδας;

Μια σειρά νοσταλγική, για μια πονεμένη εποχή, που με την επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών από τον Λάκη Γενεθλή, τη μαγευτική μουσική του Κώστα Κακογιάννη και τη φωνή του Μιχάλη Χατζηγιάννη στους τίτλους έναρξης, τη συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών και τη σφραγίδα του τελειομανή σκηνοθέτη Κλείτου Κλείτου θα μας ταξιδέψει αυτόν τον χειμώνα «Στην άκρη του παράδεισου» από το ΡΙΚ1 τα σαββατοκύριακα.

Λάκης Γενεθλής

Ο ενδυματολόγος και σκηνογράφος της νέας σειράς εποχής του ΡΙΚ μίλησε στο «Κ» για τη διαδικασία και τις απαιτήσεις δημιουργίας των κουστουμιών

-Ποιαδιαδικασία ακολουθείται από έναν ενδυματολόγο μέχρι να φτάσει κοντά στο τελικό αποτέλεσμα;

Μελέτη κειμένων και συνεχή επαφή με τον σκηνοθέτη. Ανάλυση χαρακτήρων για πληροφορίες που αφορούν τους ήρωες και έρευνα για κοστούμια. Πριν τον σχεδιασμό, πρέπει να γνωρίσεις τον ηθοποιό που θα υποδυθεί τον ρόλο. Ο σωματότυπος του κάθε ηθοποιού είναι διαφορετικός. Το κοστούμι θα πρέπει να σχεδιαστεί και να ραφτεί σύμφωνα με τις ανάγκες του χαρακτήρα, αλλά και του σωματοτύπου του ηθοποιού που θα τον υποδυθεί.

-Όταν πρόκειται όμως για τηλεοπτική σειρά εποχής, όπου τα κουστούμια έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, ποια είναι η διαδικασία;

Σκέφτομαι συνεχώς ότι οι χαρακτήρες του σεναρίου «Στην άκρη του παράδεισου» ζουν σε κυπριακά σπίτια της Λευκωσίας. Δεν θα ήταν λογικό να φορούν «καθαρά» αμερικανικά κοστούμια. Αναζήτησα πληροφορίες από φωτογραφίες της εποχής, αλλά και ταινίες.

-Ποια είναι τα λάθη στα οποία μπορεί να υποπέσει ένας ενδυματολόγος και πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι για την έκβαση μιας σειράς ή μιας παράστασης;

Η εποχή προς τα τέλη του ’50 αρχές του ’60 είχε πολλά κοστούμια με prints. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει τεχνικά προβλήματα. Προκαλεί συνήθως flickering στην κάμερα, οπότε πρέπει να βρούμε τρόπο να λύσουμε το πρόβλημα αυτό. Επίσης πρέπει να σχεδιάσεις κοστούμια για είκοσι περίπου γυναικείους χαρακτήρες και να ταιριάζουν αισθητικά μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο για έναν ενδυματολόγο.

-Στην περίπτωση της δημιουργίας των κουστουμιών για τη σειρά «Στην άκρη του παραδείσου» ποιο ήταν το πρώτο μέλημά σου και πώς έφτασες σήμερα στο τελικό αποτέλεσμα;

Σίγουρα το να φαίνονται φυσικά τα κοστούμια και όχι υπερβολικά στο περιβάλλον που θα τοποθετηθούν οι χαρακτήρες.

-Ποια ήταν η «παρέμβαση» των υπόλοιπων συντελεστών στη διαδικασία δημιουργίας των κουστουμιών;

Συζητούσαμε συνεχώς με τον σκηνοθέτη Κλείτο Κλείτου για τους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους. Δοκιμάσαμε στην κάμερα κάποια κοστούμια, για να δούμε πώς φαίνονταν στην οθόνη. Θέλω οι ηθοποιοί να νιώθουν καλά με το κοστούμι τους, οπότε πάντοτε συζητάμε για το συγκεκριμένο θέμα.



Το τηλεοπτικό σκηνικό αλλάζει

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=27719

Μια νέα, άκρως ενδιαφέρουσα σεζόν αρχίζει. Ίσως η πιο συναρπαστική των τελευταίων χρόνων, αφού θα δούμε πολλά από τα φαβορί να περνούν στην αντίπερα όχθη ενώ τα αουτσάιντερ να παίρνουν τη ρεβάνς. Οι εκπλήξεις θα είναι πολλές, οι ανακατατάξεις καταιγιστικές. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Αν και δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί το νέο τηλεοπτικό πεδίο, εντούτοις μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι αυτή τη χρονιά τα δεδομένα αλλάζουν. Ο ανταγωνισμός εντείνεται, πολλές νέες κυπριακές σειρές έρχονται στην επιφάνεια, η «Αίγια Fuxia» έχει τελειώσει, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο της κορυφής, οι real life εκπομπές γίνονται η νέα μόδα και το Mega αναδεικνύεται σε ισχυρό και υπολογίσιμο πλέον αντίπαλο. Το τελευταίο μάλιστα έχει θορυβήσει τα δύο μεγαλύτερα κανάλια της χώρας, ΑΝΤ1 και Σίγμα, αφού δημιουργείται επιτέλους –αυτό θα δείξει- ένας τρίτος πόλος προσέλκυσης τηλεθεατών και… διαφημιστών.

Η φιλοσοφία του Σίγμα: «Το κάνουν και άλλοι, όμως εμείς το κάναμε πρώτοι και το κάνουμε καλύτερα» είναι ακόμα μια απόδειξη της αλαζονείας που μας χαρακτηρίζει στην Κύπρο, αφού προτιμάμε τους ανταγωνιστές μας να λουφάζουν και να πλασάρουν τα έτοιμα πακέτα του προγράμματός τους από την Ελλάδα. Για πρώτη φορά φάνηκε στην παρουσίαση προγράμματος του Σίγμα ότι το κανάλι δεν ανταγωνίζεται πλέον τον ΑΝΤ1 αλλά το Mega το οποίο ακολουθεί μια πορεία Σιγματική, όσον αφορά στην έξαρση των κυπριακών παραγωγών και όχι μόνο.

Από την άλλη, ο ΑΝΤ1 φέτος δεν έχει ακόμα δείξει τίποτα ιδιαίτερο ώστε να τρίξει τα δόντια στους αντιπάλους. Το κανάλι είτε έχει εφησυχαστεί με την παραγωγή της σειράς «Ελένη η πόρνη» είτε έχει σαστίσει από την απώλεια της «Αίγιας» είτε είναι τόσο σίγουρο για τη δυναμική του νέου του προγράμματος.

Το κρατικό κανάλι βέβαια δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, μετά την απώλεια της συνεργασίας του με τον Alpha. Αντιθέτως, απέδειξε ότι μπορεί να δώσει ενδιαφέρουσες παράγωγες και μάλιστα μερικές από αυτές μας έχουν ήδη δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες. Η φετινή σεζόν, παρουσιάζει ένα ρεκόρ 13 κυπριακών παραγωγών οι οποίες θα αναζητήσουν την τύχη τους στον κυκεώνα της τηλεθέαση. Πόσες άραγε θα ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες των καναλιών, θα αποφέρουν τα προσδοκώμενα κέρδη και νούμερα, θα βγάλουν τη σεζόν και ποιες θα ανέβουν στις πρώτες θέσεις του πίνακα τηλεθέασης.

Σίγουρα, μέχρι τα Χριστούγεννα θα γίνει μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Αρκετές θα κοπούν, άλλες θα επιταχύνουν το τέλος τους και άλλες θα συνεχίσουν αδιάφορα να αρμενίζουν. 

Η πρόσφατη παρουσίαση προγράμματος του Mega Κύπρου, ήταν άλλη μια απόδειξη της τεράστιας προσπάθειας που καταβάλλει το κανάλι τόσο για άνοδο των ποσοστών του όσο και αλλαγής του προφίλ που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι για το Mega, όπως έχουμε σημειώσει και άλλες φορές είναι ο σταθμός που όλοι αγαπούν αλλά κανείς δεν τον παντρεύεται. Αυτή τη φορά όμως φαίνεται ότι έχουν καταλήξει σε ένα πιο ακριβές προφίλ, πιο κυπριακό, με ομοιογένεια και πιο ολοκληρωμένο μενού. Άρα ο γαμπρός έχει βρεθεί. Μεγάλο μειονέκτημα του Mega, είναι το γεγονός ότι πολλοί Κύπριοι έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν μέσω πλατφόρμας το ελληνικό πρόγραμμα όπου οι σειρές προβάλλονται νωρίτερα από την Κύπρο. Αυτό όπως είναι φυσικό λειτουργεί ανασταλτικά.

Μια νέα, άκρως ενδιαφέρουσα σεζόν αρχίζει. Ίσως η πιο συναρπαστική των τελευταίων χρόνων, αφού θα δούμε πολλά από τα φαβορί να περνούν στην αντίπερα όχθη ενώ τα αουτσάιντερ να παίρνουν τη ρεβάνς. Οι εκπλήξεις θα είναι πολλές, οι ανακατατάξεις καταιγιστικές. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Το δικό μου παραμύθι

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=27246

Οι ανεμογεννήτριες στη Βόρεια Θάλασσα στη Δανία που αποτελούν το μεγαλύτερο θαλάσσιο αιολικό πάρκο στον κόσμο.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ένα αξέχαστο ταξίδι στις πιο όμορφες γωνιές της Ευρώπης, την προηγούμενη βδομάδα, έγινε η αφορμή να ξυπνήσουν ξανά στο μυαλό μου, εκείνες οι καταχωνιασμένες στη μνήμη μου εικόνες, από το πιο μαγευτικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά και των παιδικών μου χρόνων: Ο «Δον Κιχώτης».

Οι δυο χαρακτηριστικοί ήρωες του έργου, ο ονειροπαρμένος Δον Κιχώτης, που αποφασίζει ξαφνικά να γίνει ιππότης, για να υπερασπιστεί τους αδυνάτους και τους κατατρεγμένους, παρέα με τον αγαθό ιπποκόμο του Σάντσο Πάντσα, που μπλέκονται σε χίλιες δυο διασκεδαστικές και δραματικές περιπέτειες, αποτελούν πλέον αιώνια, πανανθρώπινα σύμβολά, που ξεπερνούν τα λογοτεχνικά όρια. Όλοι μας, λίγο πολύ κρύβουμε μέσα μας ένα αιθεροβάμονα Δον Κιχώτη και ένα αγνό Σάντσο Πάντσα.

Αυτό το αταίριαστο, και όμως αχώριστο λογοτεχνικό ζευγάρι, συμβολίζει τη διπλή αντιφατική ανθρώπινή μας φύση. Η φαντασία και η λογική, που συνυπάρχουν στην ανθρώπινη οντότητα, αν και μπλέκονται και αντιμάχονται η μια την άλλη, εντούτοις τις κουβαλάμε εκ γενέσεως του είδους μας, πάντα μέσα μας. Η φαντασία μάς απογειώνει και η λογική μάς προσγειώνει, καμιά φορά ανώμαλα.

Αυτήν ακριβώς την τόσο ανθρώπινη αντιφατικότητα, βίωσα εκείνο το πρωινό στο εντυπωσιακό γερμανικό πλοίο Mein Schiff το οποίο μας μετέφερε από το λιμάνι του Κίελο της Γερμανίας, στην παραμυθένια πρωτεύουσα της Δανίας, την Κοπεγχάγη. Ενώ το ογκώδες κρουαζιερόπλοιο κατευθυνόταν προς το γραφικό λιμάνι της Κοπεγχάγης, κάπου κοντά στις επτά το πρωί, άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να δω από αγνή και μόνο τουριστική περιέργεια τη Βόρεια Θάλασσα. Απέναντί μου ακριβώς αντίκρισα με μεγάλη μου έκπληξη ένα μακρύ «δάσος» από πανύψηλους λευκούς ανεμόμυλους, να δεσπόζουν στα κρύα νερά της Δανίας. Ευθύς αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ο κλασικός εκείνος ήρωας του Θερβάντες και των παιδικών μου χρόνων, που βάλθηκε να πολεμήσει με τους ανεμόμυλους, νομιζόμενος ότι επρόκειτο για γίγαντες, που ο μάγος Φέστωνας τους άλλαξε μορφή.

Φαντασία και λογική είναι αλληλένδετες στη ζωή μας. Όπως ακριβώς και στο μυαλό του αφελούς Δον Κιχώτη. Μόνο που όταν αντιληφθούμε αυτή τη λεπτή γραμμή που τις χωρίζει ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πιο πικρές αλήθειες της ζωής μας. Έτσι και ο διασημότερος ιππότης του κόσμου, που στο τέλος της τραγελαφικής περιπέτειάς του αντιλαμβάνεται ότι το να κυνηγάς ανεμόμυλους δημιουργείς απλά με το μυαλό σου αναίτια φαινομενικούς εχθρούς και εικόνες ανύπαρκτες που στο τέλος πληγώνουν μονάχα εσένα. Και όμως, η φαντασία είναι το καλύτερο φάρμακο απέναντι στη σημερινή δεσποτική λογική.

Το θέαμα του μεγαλύτερου θαλάσσιου αιολικού πάρκου στον κόσμο, πραγματικά σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτόν τον αιθέριο κόσμο της φαντασίας, το οποίο όμως είναι τόσο πραγματικό. Πρόκειται, για την πιο συγκλονιστική πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε σήμερα αντιμέτωποι αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε και τη δική μας ανικανότητα να προβούμε σε τόσο μεγάλα αναπτυξιακά έργα που αφορούν κυρίως την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και την εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Ο ρομαντικός Δον Κιχώτης, έφυγε από τη ζωή πληγωμένος από τον κόσμο της λογικής στην οποία επανήλθε απότομα. Η Δανία όμως, είναι μια χώρα, που έστω και τις ελάχιστες ώρες που βρέθηκα εκεί, έζησα το ωραιότερο πραγματικό παραμύθι. Μέσα λοιπόν από μια τόσο ξένη, για μένα πραγματικότητα, των τεράστιων ανεμογεννητριών, -οι οποίες ήταν σε απόλυτη αρμονία με τη φυσική ομορφιά- και της παραμυθένιας Κοπεγχάγης, με τους χαμογελαστούς ανθρώπους, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κόσμος της φαντασίας είναι τόσο απτός και τον περιφρονούμε.

Στην επιστροφή μου για το λιμάνι και στην επιβίβασή μου στο πλοίο συνειδητοποιούσα γιατί αυτός ο μεγάλος Δανός, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, έγινε παραμυθάς. Γιατί ακριβώς, η δική του λογική, τον ταξίδευε στα πιο μαγευτικά μονοπάτια της φαντασίας. Γιατί στη Δανία, δεν μπορείς, να μην ζήσεις αυτό το παραμύθι. Αυτό ακριβώς που ζούσε ο Δόν Κιχώτης στο μυαλό του, που έγραφε ο Άντερσεν, που βίωσα και εγώ.

Προς το παρόν εύχομαι να μπορώ –ακόμα- να κυνηγώ τους δικούς μου ανεμόμυλους με τη θέρμη εκείνου του αγνού μυθιστορηματικού ιππότη. Και ας είναι παραμύθι… Το δικό μου παραμύθι. Ο κόσμος της φαντασίας και της λογικής.

Αυτή η σεζόν είναι… real life!

Του Μιχάλη Χριστοδούλου
Από το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής Κύπρου

Λίγο πριν την έναρξη της νέας σεζόν και το μόνο σίγουρο για φέτος είναι ότι με τις τόσες εκπομπές μαγειρικής, αν μη τι άλλο, θα μάθουμε να μαγειρεύουμε και μάλιστα από την Ευγενία Μανωλίδου, μέσα από το «Master Chef» του Mega!

>Πολλές νέες κυπριακές σειρές – ιδιαίτερα από το ΡΙΚ – σειρές εποχής, ριάλιτι, τάλεντ σόου και real life εκπομπές απαρτίζουν το φετινό τηλεοπτικό μενού της καινούργιας σεζόν.


>Το κυριότερο όμως και πιο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι τα νέου τύπου ριάλιτι, τα οποία επονομάζονται και «εκπομπές real life». Το καινούργιο είδος δεν είναι τίποτε άλλο από μια μετεξέλιξη των ριάλιτι που παρακολουθούμε στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία και παίρνουν τη μορφή εκπομπών που φτιάχνουν σπίτια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, κήπους και κάνουν ακόμα και… το τραπέζι. Στο εξωτερικό το είδος είναι πιο διαδεδομένο, με εκπομπές πιο εξειδικευμένες. Ένα παράδειγμα αποτελεί το αμερικανικό Fine Living Network, με εκπομπές που ειδικεύονται στην ανακατασκευή μπάνιων, κουζινών, αλλά και εναλλακτικές εκπομπές μαγειρικής.

>Στον μακρύ τους κατάλογο προστίθενται φέτος και τα ριάλιτι μαγειρικής, τα οποία σημειώνουν τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό. Η γενικότερη τάση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια – όχι μόνο στην τηλεόραση – μπαίνει φέτος πιο δυναμικά στη ζωή μας. Η μαγειρική αποτελεί την πιο ισχυρή τάση αυτή την περίοδο τόσο σε Κύπρο όσο και Ελλάδα και έτσι το Mega και ο ΑΝΤ1 φέρνουν από το εξωτερικό τα δημοφιλή «Master chef» και «Top chef» αντίστοιχα.

>Μέσα από οντισιόν θα επιλεγούν οι είκοσι επικρατέστεροι σεφ που θα λάβουν μέρος στο διαγωνιστικό μέρος του «Master chef». Οι διαγωνιζόμενοι θα έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες που θα τους υποβάλλει η κριτική επιτροπή. Στο τέλος κάθε εβδομάδας, το άτομο που θα εκτελέσει καλύτερα τις προκλήσεις θα κερδίζει ασυλία και θα εξαιρείται από τη διαδικασία της αποχώρησης, ενώ ο τελευταίος παίχτης θα αποχωρεί από το σόου. Ο σεφ που θα μείνει έως τον τελικό και θα κερδίσει τον διαγωνισμό θα έχει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, αλλά και να πάρει χρηματικό έπαθλο 50.000 ευρώ. Στην παρουσίαση της εκπομπής θα δούμε την Ευγενία Μανωλίδου, ενώ η κριτική επιτροπή θα αποτελείται από νέα πρόσωπα.

>Στην αντίπερα όχθη, τώρα, ο ΑΝΤ1 έχει τη δική του απάντηση, με το ριάλιτι μαγειρικής «Top Chef». Εδώ θα διαγωνίζονται επαγγελματίες σεφ σε εβδομαδιαία βάση, ενώ τόσο το όνομα του παρουσιαστή όσο και της τριμελούς κριτικής επιτροπής δεν έχουν κλειδώσει ακόμα. Ταυτόχρονα, όμως, θα δούμε το τρίτο «Χ Factor», ένα ακόμα «Dancing with the stars», «Next top model», αλλά και τα «Με το δεξί» και «Ελλάδα έχεις ταλέντο».

>Ο συρφετός ριάλιτι, τάλεντ σόου και real life εκπομπών μεταβάλλει το γνωστό τηλεοπτικό προφίλ των προηγούμενων ετών. Η νέα σεζόν σηματοδοτεί ένα διαφορετικό πρόσωπο της τηλεόραση που ταυτόχρονα θα επηρεάσει και το κοινωνικό υπόστρωμα. Ο τηλεοπτικός χρόνος ανήκει σε όλους και η διασημότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο και μόνο με μια συμμετοχή σε ένα… παιχνίδι. Η οικονομική στενότητα των τελευταίων ετών στην Ελλάδα μειώνει τις παραγωγές των σίριαλ και τη θέση τους παίρνουν οι εκπομπές real life. Αντιθέτως, στην Κύπρο οι εγχώριες τηλεοπτικές σειρές αυξάνονται. Όμως, κοντός ψαλμός αλληλούια.

Ο ΣΕΡ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΡΑΒΕΛΑΣ

Ο άνθρωπος που βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ραδιοφωνικός παραγωγός στον κόσμο το 2004, που δημιούργησε οκτώ φεστιβάλ στην Ελλάδα, ένα στην Κύπρο, έξι μουσικές συλλογές, ένα βιβλίο και ουσιαστικά έφερε την country μουσική σε Ελλάδα και Κύπρο δεν θυμάται να έχει παίξει ποτέ με τους ακροατές του φτου ξελευθερία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Από το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής Κύπρου

«Η country μουσική είναι συναίσθημα. Μία πραγματική ιστορία με νότες, ένας τρόπος ζωής. Γι’ αυτό και ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους»

Τον ακούω τα τελευταία χρόνια στο ραδιόφωνο και ομολογώ ότι είναι μια από τις καλύτερες συντροφιές τα βράδια. Ιδιαίτερα εκείνες τις νύχτες που οι ανθρώπινες άμυνες πέφτουν και θέλεις να βυθιστείς στον εαυτό σου. Ο Νίκος Γκαραβέλας, με τη μουσική του, αλλά και τα λιτά λόγια του, το καταφέρνει αυτό. Αν και δεν είμαι φαν της country, με έκανε να τη γνωρίσω και να κατανοήσω τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Συναισθήματα. Αυτό ακριβώς που μου απάντησε και ο ίδιος στην ερώτηση τι είναι γι’ αυτόν η country. Η επικοινωνία μας ήταν τηλεφωνική. Στο άκουσμα της χαρακτηριστικής βαθιάς φωνής του συνειδητοποίησα πόσο αληθινή είναι και χωρίς τα διάφορα ραδιοφωνικά φκιασίδια.

Πίσω όμως από αυτή τη φωνή κρύβεται ένας άνθρωπος ευγενής, βαθύς γνώστης του αντικειμένου του και λάτρης του ραδιοφώνου.

-Είστε χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός και όχι μόνο. Τελικά, μέσα στα πλαίσια των ευρύτερων αλλαγών στη ζωή μας, το ραδιόφωνο παραμένει και προχωρεί. Ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το μέλλον του και πού το βλέπετε να φτάνει;

Επειδή θέλω να μιλώ πάντα αληθινά, το ραδιόφωνο θα εξελίσσεται όσο του το επιτρέπουν αυτοί που το ελέγχουν. Όσο συνεχίζει τις περισσότερες φορές να είναι η ουρά της τηλεόρασης, το μέλλον του θα είναι δύσκολο, για να μην πω τραγικό.

-Το ραδιόφωνο, λένε, επιτρέπει στους ανθρώπους που το υπηρετούν να «κρύβονται» πίσω από αυτό. Τι ισχύει για εσάς;

Όλοι «κρύβονται» πίσω από ένα μικρόφωνο και το μέτρο αυτού του κρυφτού εξαρτάται από την αμεσότητα του ραδιοφωνικού παραγωγού με το κοινό του. Δεν θυμάμαι να έχω παίξει ποτέ με τους ακροατές μου φτου ξελευθερία (γέλια)!

-Πώς μπήκε στη ζωή σας η country μουσική και ποια στοιχεία της σας κέρδισαν;

Εντελώς τυχαία, ακούγοντας ραδιόφωνο της αμερικανικής βάσης που εξέπεμπε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην Αθήνα. Αν και δεν καταλάβαινα και πολλά Αγγλικά τότε, μου άρεσαν οι μελωδίες και οι φωνές, το συναίσθημα των τραγουδιών.

-Τι είναι τελικά η country μουσική και τι σημαίνει για εσάς;

Η country μουσική είναι συναίσθημα. Μία πραγματική ιστορία με νότες, ένας τρόπος ζωής. Γι’ αυτό και ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους.

-Είστε ο άνθρωπος που ουσιαστικά έφερε αυτό το είδος μουσικής στην Ελλάδα. Πόσο δύσκολη ήταν η αποδοχή της και πόσο «ξένη» θεωρείτε ότι είναι για τους Έλληνες;

Αν ξεκινήσουμε από τη σκέψη ότι σε κάθε σπίτι σε Ελλάδα και Κύπρο υπάρχει τουλάχιστον ένας δίσκος country, όπως ο Elvis, τότε δεν είναι «ξένη» η country μουσική για τους Έλληνες. Απλώς η παραπληροφόρηση ότι country μουσική είναι ο John Wayne, το άρμεγμα των αγελάδων και γύρω-γύρω όλοι ήταν αυτό που αδικούσε την country μουσική παράφορα. Ένα απλό παράδειγμα. Οι Eagles Hotel California, Elvis Are You Lonesome Tonight, Patsy Cline Crazy, Sweet Home Alabama, Lynyrd Skynyrd έδιναν την αίσθηση ότι είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από country. Εδώ και χρόνια όμως είναι ακριβώς το αντίθετο.

-Διαβάζοντας το βιογραφικό σας στην ιστοσελίδα σας, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι είστε κεντρικός ομιλητής σε πανεπιστημιακές διαλέξεις με θέμα τη μουσική και το ελληνικό ραδιόφωνο. Ποια είναι η ανταπόκριση των φοιτητών και τι εισπράττετε από αυτό;

Η ανταπόκριση των φοιτητών είναι τεράστια για τον λόγο που ανέφερα προηγουμένως. Φοιτητής σημαίνει έρευνα και όταν του δίνεις το πόσο αδικείται μία μουσική μέσα από αυτό, αλλά και μέσα από την έρευνα, γίνεται λάτρης της.

-Βραβευτήκατε το 2004 ως ο καλύτερος ραδιοφωνικός παραγωγός στον κόσμο με Γκράμι. Η στιγμή αυτή είναι κορυφαία, αλλά και μια νέα αρχή που σηματοδοτεί τι; Ποια καινούργια πράγματα ετοιμάζετε;

Το Country Music Association του Nashville TN με βράβευσε με αυτό το μοναδικό ραδιοφωνικό βραβείο. Μία πραγματικά μαγική στιγμή. Δεν το είδα σαν αρχή, αλλά είναι η μεγαλύτερη τιμή για το ελληνικό ραδιόφωνο. Για μένα η νέα αρχή που με ρωτάς είναι η τιμή. Τιμή είναι η αθανασία του αποτελέσματος. Έχω ήδη δημιουργήσει οκτώ φεστιβάλ στην Ελλάδα, ένα βιβλίο, έξι μουσικές συλλογές κι ένα φεστιβάλ στην Κύπρο. Όλα αυτά έχουν μία συνέχεια που η ίδια η ύπαρξή τους το απαιτεί.

-Είστε ο δημιουργός των Country Festivals στην Ελλάδα, που αυτή τη χρονιά συμπληρώνουν οκτώ χρόνια ζωής. Φέτος θα βρεθείτε στο νησί μας για το κυπριακό πια 2o Country Music Festival. Τελικά η country μουσική εξαπλώνεται;

Ακριβώς όπως το λες. Καιρός δεν ήταν;

-Ποια η ανταπόκριση του κυπριακού κοινού σε αυτό το είδος μουσικής;

Μπορώ να πω πολύ μεγαλύτερη από το κοινό στην Ελλάδα, διότι η αγγλική γλώσσα εδώ διδάσκεται από νεαρή ηλικία και σε μεγαλύτερη έκταση, μέσα στην οικογένεια και στο σχολείο και παντού. Άρα είναι πιο εύκολη η κατανόηση του στίχου, βασικού στοιχείου της country μουσικής.

-Τι θα μας παρουσιάσετε στο 2ο Country Music Festival;

Το 2ο φεστιβάλ φέτος γίνεται στο Mouttayiaka Ranch και το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι το 99201500. Θα διαρκέσει δύο ημέρες. Την πρώτη ημέρα είναι καθαρά μουσικό, με συναυλία του Niko από Nashville και του Γιώργου Γάκη & The Troublemakers από τα Γιάννενα. Τη δεύτερη μέρα θα έχουμε ένα μεγάλο πάρτι, μ’ εμένα τον ίδιο να παίζω τη μουσική όπως οι ακροατές μου γνωρίζουν και αγαπούν και ταυτόχρονα θα παρουσιάσουμε κι ένα μεγάλο αφιέρωμα στο rock ’n’ roll και στον Elvis Presley.

-Και κάτι τελευταίο. Είστε χρόνια στο ραδιόφωνο. Ποιο μήνυμα ακροατή δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

Υπάρχουν πολλά μηνύματα που έχω στο μυαλό μου, αλλά πάντα μου μένουν οι τελευταίες λέξεις, κυρίως παιδιών, που μου λένε τι αισθάνονται για τη μουσική και για την εκπομπή, λίγο πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή χτυπημένα από την επάρατη νόσο…


Info
To 2ο Country Music Festival θα πραγματοποιηθεί στο Mouttayiaka Ranch στη Λεμεσό το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου στις 20.30.
Πληροφορίες: 99201500.
http://www.garavelas.gr/.

Το μήνυμα ελπίδας των 33 μεταλλωρύχων

Του Μιχάλη Χριστοδούλου


Από το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής Κύπρου

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=26657

Εμάς, άμα το σκεφτείς, δεν μας χωρίζουν 700 μέτρα από την επιφάνεια της γης και δεν είμαστε καλυμμένοι με χαλίκια και πέτρες. Δεν ζούμε τον κίνδυνο ενός φρικτού θανάτου ανά πάσα στιγμή. Και όμως… σήμερα πνιγόμαστε ολοένα και περισσότερο.

Ξημέρωνε 5η Αυγούστου. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την τραγική εξέλιξη εκείνης της μέρας. Οι 33 Χιλιανοί μεταλλωρύχοι ετοιμάζονται για ακόμα μια δύσκολη μέρα δουλειάς στο ορυχείο, κάπου 800 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Χιλής, το Σαντιάγο. Άνθρωποι του μόχθου και του πόνου μιας ζωής που δεν τους χαρίστηκε. Απλοϊκοί και εγκρατείς με τις καθημερινές τους ανάγκες, αφού έτσι τους συνήθισε η ίδια η ζωή τους. Εργάζονται για μεροκάματα πείνας στα έγκατα της γης, με τις πιο δύσκολες συνθήκες εργασίας. Η ευτυχία για αυτούς δεν συνδέεται με τον συρφετό των εικονικών επίπλαστων απολαύσεων της σύγχρονης δυτικής ζωής, αλλά ούτε με τα δεδομένα της δικής μας καθημερινότητας.


Εκείνο το πρωινό ο δρόμος τους για τη δουλειά ήταν ο ίδιος. Μόνο που εκείνος της επιστροφής θα άλλαζε. Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η ιστορία των 33 μεροκαματιάρηδων μεταλλωρύχων έκανε τον γύρο του κόσμου και συγκίνησε όχι μόνο για τη θέληση που επέδειξαν για επιβίωση, αλλά και για τη συντροφικότητά τους, ώστε να καταφέρουν να επιστρέψουν στο φως.

Το ατύχημα που συνέβη την 5η Αυγούστου σε εκείνο το κακοδιατηρημένο ορυχείο εξόρυξης χαλκού και χρυσού τούς έφερε αντιμέτωπους με την πιο σκληρή ανθρώπινη πραγματικότητα: Τον θάνατο. Πέτρες και χαλίκια τούς καταπλάκωσαν σε ένα βάθος 700 μέτρων, με την ελπίδα ανάσυρσής τους να σιγοσβήνει. Ένα όμως σημείωμα, με ελάχιστες λέξεις, αναπτέρωσε ξανά το ηθικό συγγενών και φίλων: «Είμαστε και οι 33 καλά». Η είδηση αυτή ήρθε 17 μέρες μετά το ατύχημα και έγινε πρώτη είδηση σε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου.

Η περιπέτεια που βιώνουν αυτοί οι 33 άνθρωποι και θα συνεχίσουν να ζουν, όπως όλα δείχνουν μέχρι τα Χριστούγεννα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά τον δυναμισμό που κρύβουμε μέσα μας. Άνθρωποι με ελάχιστες ελπίδες βιώνουν με αβεβαιότητα την κάθε στιγμή. Αν και έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός για την ανάσυρσή τους, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί.

Ο χώρος του μεταλλείου έχει μετατραπεί σε καταυλισμό συγγενών και φίλων που αγωνιούν για τους δικούς τους ανθρώπους, με μόνο όπλο τους την προσευχή. Τριάντα τρεις άνθρωποι στέλνουν ένα από τα ισχυρότερα μηνύματα ελπίδας σήμερα στον κόσμο: Ο άνθρωπος γεννήθηκε για τη ζωή και το φως και κάθε τρόπος εγκλωβισμού του στο σκοτάδι τον ενδυναμώνει. Η ανάγκη για επιβίωση δεν είναι ένα απλό ένστικτο, δεν αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη, αλλά είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση.

Εμάς, άμα το σκεφτείς, δεν μας χωρίζουν 700 μέτρα από την επιφάνεια της γης και δεν είμαστε καλυμμένοι με χαλίκια και πέτρες. Δεν ζούμε τον κίνδυνο ενός φρικτού θανάτου ανά πάσα στιγμή. Και όμως… σήμερα πνιγόμαστε ολοένα και περισσότερο.

Ο αιώνας που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ανθρώπους «θαμμένους» στο εγώ τους. Ανθρώπους που τα «χαλίκια» και οι «πέτρες» έχουν σκιάσει το φως της ψυχής τους, ανθρώπους που η κατάθλιψη τους έχει κλείσει σε ένα πιο σκοτεινό μπουντρούμι απ’ αυτό της Χιλής. Οι 33 Χιλιανοί, όπως καταγράφουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κρατούνται ακόμα στη ζωή ένεκα της αλληλοϋποστήριξής τους. «Όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση, η ομάδα αντέχει. Τα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται μετά τη διάσωση. Απέναντι στον κίνδυνο αντέχουν», υποστήριξε ο Ανρί Βομορόν, γενικός γραμματέας της Γαλλικής Ομοσπονδίας Σπηλαιολογίας, σε αντίθεση με εμάς που νιώθουμε τόσο μόνοι, αβοήθητοι και βυθισμένοι σε ένα πιο τρομακτικό σκοτάδι που μας οδηγεί σε ένα πολύ πιο επώδυνο θάνατο. Αυτόν της ψυχής μας.

Το αμερικανικό όνειρο ενός Κυπρίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Κ" ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΜΕΥΤΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Δεκαπέντε χρόνια πριν βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, με σκοπό να επισκεφτεί την αδελφή του. Αυτό ήταν απλά η αφορμή, για να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού, το οποίο δεν υπήρχε στα παιδικά όνειρά του. Από τότε μετρά πολλές συμμετοχές και συνεργασίες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, από το «Sex and the City» μέχρι το «The devil wears Prada» και το «Maid in Manhattan», αναμένοντας εκείνη τη στιγμή που θα τον απογειώσει.

«Η επιτυχία στο Χόλιγουντ είναι μόνο και μόνο η “τυχερή” στιγμή που θα πάρεις έναν ρόλο που θα σε οδηγήσει εκεί»

Για τον Αντώνη Αρμεύτη είχα ακούσει και παλαιότερα. Έτσι τον αναζήτησα στο Διαδίκτυο και βρήκα την προσωπική του ιστοσελίδα. Θέλησα όμως να έρθω σε πιο στενή επαφή, για μια συνέντευξη με έναν Κύπριο ηθοποιό που ζει και εργάζεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στη Νέα Υόρκη. Ο πιο εύκολος τρόπος ήταν ο δημοφιλέστερος ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης, το Facebook. Ένα απλό friend request και λίγες μέρες μετά γίναμε διαδικτυακοί φίλοι. Έτσι τον εντόπισα και ομολογώ εκπλάγηκα με τις δουλειές που έχει κάνει, τις μικρές συμμετοχές του σε κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, αλλά και τηλεοπτικές σειρές.

Μεγαλωμένος στο γραφικό χωριό Σίμου της Πάφου, το οποίο αγαπάει υπερβολικά και είναι συνέχεια στο μυαλό του, δεν ονειρευόταν ποτέ να γίνει ηθοποιός. Η απόφασή του να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα προέκυψε αργότερα, αφού είχε πάει στην Αμερική, για να επισκεφθεί την αδελφή του. Με αυτόν τον τρόπο άρπαξε την ευκαιρία και μια μεγάλη πόρτα ανοίχθηκε στη ζωή του για μια καινούργια σταδιοδρομία, μακριά όμως από την αγαπημένη του πατρίδα.

Αποφοιτώντας από το «The Neighborhood School of Theater», αποφάσισε να παραμείνει στις ΗΠΑ, αφού του δόθηκε αμέσως μια πρώτη ευκαιρία να παίξει σε ένα ελληνικό θεατρικό έργο. Στη συνέχεια υπήρξαν αρκετές προτάσεις που κατέληξαν σε καλές συνεργασίες. Αυτά τον κράτησαν εκεί τα τελευταία 15 χρόνια. «Μετά τις σπουδές σε μία δύσκολη χώρα όπως είναι η Αμερική, βρίσκεις αρκετές δυσκολίες μέχρι να μάθεις την κουλτούρα αλλά και τον κόσμο του θεάματος», αναφέρει και συμπληρώνει ότι η αγάπη του για τη δουλειά του και η έντονη επιθυμία για επιτυχία τού έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο στη ζωή του εκεί. Έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους…

-Πόσο εύκολα μπορεί να επιβιώσει ένας ηθοποιός στην Αμερική και μάλιστα ξένος. Αντιμετώπισες ποτέ ρατσιστική συμπεριφορά;
Είναι ένας δύσκολος τόπος η Αμερική και ιδίως ο χώρος του κινηματογράφου. Υπάρχει ρατσιστική αντιμετώπιση, εάν και εφόσον το θεωρήσεις εσύ ο ίδιος ρατσιστικό. Διαφορετικά ο κόσμος – και ιδίως σε αυτόν τον χώρο – δεν αφήνει περιθώρια ρατσισμού, αφού πρέπει να είσαι έτοιμος να συμπρωταγωνιστείς με οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Όλοι οι ηθοποιοί νομίζω έχουμε τον ίδιο στόχο, που είναι η εξεύρεση εργασίας και φυσικά η αναγνώριση μέσα από αυτή τη δουλειά.
-Τι δουλειές έκανες εκεί; Έχεις ατζέντη; Συμμετέχεις σε κάστινγκ;
Έκανα διάφορες δουλειές, όπως σε χώρο εστιατορίων, ένα είδος εργασίας όπου μπορείς να έχεις μία ευελιξία στο θέμα των ωραρίων. Έτσι, μπορείς να εμφανίζεσαι στα διάφορα κάστινγκ που είναι αμέτρητα σε καθημερινή βάση στη Νέα Υόρκη. Συνεργάζομαι με τρία διαφορετικά πρακτορεία, τα οποία με στηρίζουν πάρα πολύ. Tα κάστινγκ είναι απαραίτητα, για να πάρεις μία θέση σε ένα θέατρο, μια διαφήμιση, μια ταινία και οπουδήποτε αλλού. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να δείξεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, σε έναν ρόλο δοκιμαστικό κάποιων λεπτών και να κερδίσεις το εισιτήριο για μία επιτυχία.
-Είναι τελικά ο κόσμος του θεάματος στο Χόλιγουντ τόσο ονειρικός όσο τον φανταζόμαστε;
Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι εύκολο και αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Σου δίνονται κάποιες ευκαιρίες και σίγουρα εξαρτάται από σένα τον ίδιο πόσο καλά τις εκμεταλλεύεσαι. Προς το παρόν δεν τον έχω ακόμη ζήσει, αν και θα το ήθελα. Ίσως τότε θα μπορώ να σου απαντήσω ακριβώς (γέλια).
-Παρακολουθώντας το βιογραφικό σου, είδα ότι συμμετείχες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο; Τι κρατάς από αυτές τις συμμετοχές και ποια συνεργασία σου ξεχωρίζεις;
Κρατάω τα πάντα. Και τα θετικά, όπως και τα αρνητικά. Έχω μάθει πάρα πολλά από τους συναδέλφους στον χώρο. Η κάθε εμπειρία που έχεις ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή σου. Για παράδειγμα οι συμμετοχές μου σε ταινίες με πρωταγωνιστές όπως η Meryl Streep στο «The devil wears Prada», η Jennifer Lopez κ.ά. Σε όλες μου τις δουλειές, όπως και σε όλες τις εμφανίσεις, έχω δώσει το μέγιστο του εαυτού μου, διότι, μην ξεχνάς, στην υποκριτική χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής. Ξεχωρίζω πάντοτε τις συνεργασίες μου στον χώρο του ελληνικού θεάτρου, όπου είχα και τις πιο ευχάριστες εμπειρίες με τους Έλληνες ηθοποιούς.
-Τελικά ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας ηθοποιός, για να διαπρέψει στο Χόλιγουντ;
Η επιτυχία στο Χόλιγουντ είναι μόνο και μόνο η «τυχερή» στιγμή που θα πάρεις έναν ρόλο που θα σε οδηγήσει εκεί.
-Σου λείπει η Κύπρος; Τι σε κρατά ακόμα στην Αμερική;
Μου λείπει αρκετά, παρόλο που προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο. Μετά από αρκετά χρόνια στην Αμερική και με μία καριέρα ηθοποιού, είναι δύσκολος ο γυρισμός, εάν βέβαια δεν γίνουν εφικτοί οι στόχοι σου, τα όνειρά σου σε μία χώρα όπως η Αμερική.
-Θα ήθελες να επιστρέψεις στο νησί και να εργαστείς εδώ σαν ηθοποιός;
Γιατί όχι, φυσικά. Εάν αποφασίσω να γυρίσω μόνιμα στο νησί μου, θα συνεχίσω να το κάνω, αφού δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Μία συνεργασία στην Κύπρο ή στην Ελλάδα θα συμπλήρωνε ένα κομμάτι της καριέρας μου σαν ηθοποιός.
-Γνωρίζεις τα δρώμενα στο νησί, όσον αφορά τη δουλειά σου; Ποια γνώμη έχεις;
Κοίτα, σε έναν τόπο όπως η Κύπρος, που είναι ένα μικρό νησί μοιρασμένο, όπου υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός για απόκτηση μίας και μόνο ευκαιρίας, ο δρόμος είναι ακόμη δυσκολότερος. Υπάρχει όμως και η θετική πλευρά, εφόσον μπορείς να έχεις πιο πολλές ευκαιρίες.
-Τελικά το λεγόμενο «American dream» είναι εφικτό; Κατά πόσο το ονειρεύτηκες, πριν βρεθείς εκεί και κατά πόσο πιστεύεις ότι είσαι κοντά σε αυτό;
Το όνειρο αγγίζει την πραγματικότητα ακόμα και τη στιγμή που το φαντάζεσαι και η επιθυμία σου είναι έντονη. Σε πλαισιώνει θετικά η σκέψη και όλα σε οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Εκεί είναι που το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου. Δεν είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο, μέχρι που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή, με την πρώτη υπόκλιση, αν και πιστεύω ότι έχω ακόμη πολλά να ζήσω και να προσφέρω στο κοινό.
-Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον και με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Αυτή τη στιγμή δεν ασχολούμαι με κάτι συγκεκριμένο. Με τη συνεχή συμμετοχή μου στα κάστινγκ, όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι θα εμφανισθεί. Έτσι κρίνω και αποφασίζω ανάλογα με τις επιλογές μου, με τις επιθυμίες μου και εξετάζω την κάθε ευκαιρία ξεχωριστά.
-Θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να γίνει ηθοποιός να έρθει για σπουδές στην Αμερική ή θα τον απέτρεπες;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μέρος στον κόσμο, για να «γίνει» κάποιος ηθοποιός. Ηθοποιός έτσι κι αλλιώς γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Η Αμερική όμως πραγματικά είναι ένας τόπος που μπορεί να σε βοηθήσει στο μέγιστο, με μεγάλες ευκαιρίες για γνώση και εμπειρία. Παράλληλα, όμως, ας μην ξεχνάμε ότι στην Αμερική υπάρχει και ο κινηματογράφος που μπορεί να σου προσφέρει τη μεγάλη ευκαιρία για επιτυχία.

Δείτε και την ιστοσελίδα του Αντώνη Αρμέυτη:
http://www.antonisarmeftis.com/

«Το νησί» ζωντανεύει τηλεοπτικά



«Το Νησί» είναι ίσως η πλέον πολυαναμενόμενη παραγωγή της νέας τηλεοπτικής σεζόν και συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να το αναδείξουν ως την επιτυχία της χρονιάς.



Αν και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει χτυπήσει και τον τομέα των τηλεοπτικών παραγωγών, με αποτέλεσμα φέτος να μειωθούν οι ελληνικές σειρές στο ελάχιστο, εντούτοις το Mega τόλμησε και επένδυσε μια σειρά υψηλού κόστους και προδιαγραφών. «Το Νησί» είναι ίσως η πλέον πολυαναμενόμενη παραγωγή της νέας τηλεοπτικής σεζόν.

Το Mega αυτή τη σεζόν μεταφέρει στη μικρή οθόνη ένα από τα δημοφιλέστερα λογοτεχνικά βιβλία στον κόσμο, «Το νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ, είδηση την οποία μετέδωσε και το BBC. Η συγγραφέας ήταν καλεσμένη σε εκπομπή του βρετανικού καναλιού, όπου μίλησε για τη Σπιναλόγκα, αλλά και για την τηλεοπτική μεταφορά και παράλληλα προβλήθηκαν πλάνα από τη σειρά, μετά από ειδική παραχώρηση από το Mega.

Το βιβλίο έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ, με 2.000.000 πωλήσεις, εκ των οποίων οι 185.000 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε στην Αγγλία το 2006, στην Ελλάδα το 2007, καθώς και σε 23 ακόμη χώρες. Μέσα σε τέσσερα χρόνια κατάφερε να εκτοξευθεί στις λίστες των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων παγκοσμίως. Οι πωλήσεις του βιβλίου συνεχίζουν με εκπληκτικούς ρυθμούς εντός και εκτός Ελλάδας.

Το βιβλίο και κατ’ επέκταση το σίριαλ βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο νησί της Σπιναλόγκα στην Κρήτη, το οποίο αποκαλείτο και «νησί των καταραμένων», αφού ήταν ο χώρος όπου τον προηγούμενο αιώνα απομονώνονταν οι λεπροί.

«Το Νησί» ξεκινά με το ταξίδι της νεαρής αρχαιολόγου της Αλέξις στην Κρήτη – πατρίδα της μαμάς της – και την προσπάθειά της να μάθει για την οικογένειά της. Η διήγηση μιας ντόπιας τη γυρίζει πίσω στο 1953, όταν η περιοχή μαστιζόταν από την ασθένεια της λέπρας και οι χανσενικοί εξορίζονταν στη Σπιναλόγκα. Η ιστορία αρχίζει το 1939 και τελειώνει το 2001, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που αφορούν τη ζωή των κατοίκων της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τη νόσο του Χάνσεν (της λέπρας).

Ο αγώνας των λεπρών της Σπιναλόγκας για επιβίωση και για καλύτερες συνθήκες ζωής πλέκεται αριστουργηματικά με τον αγώνα των κατοίκων της Πλάκας ενάντια στο κοινωνικό στίγμα που άφηνε η νόσος, όταν χτυπούσε το μέλος μιας οικογένειας. Από τη μια, αναπαριστάται η ιστορία των κατοίκων της Πλάκας που πρέπει να κρατήσουν μυστική την ασθένεια, να αντιμετωπίσουν τον χαμό των δικών τους ανθρώπων, αλλά και να συνεχίσουν τη ζωή τους για χάρη των παιδιών τους. Από την άλλη, στην απέναντι όχθη, στη Σπιναλόγκα, οι μελλοθάνατοι Κρητικοί και Αθηναίοι χανσενικοί, απομονωμένοι και «φυλακισμένοι» στο νησί, έχουν να αντιμετωπίσουν αρχικά τεράστιες δυσκολίες καθημερινής επιβίωσης, καταφέρνουν ωστόσο να ξεπεράσουν τα προβλήματα, ευημερούν, παντρεύονται και κάνουν παιδιά, καλλιεργούν, εμπορεύονται, συνεχίζουν να δημιουργούν και να ζουν. Πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά που υμνεί την αγάπη και την ελπίδα για τη ζωή.

Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου έχει αναλάβει τη διασκευή, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης τη σκηνοθεσία, ενώ στο καστ της σειράς συμμετέχουν – εκτός από τους πρωταγωνιστές Στέλιο Μάινα και Κατερίνα Λέχου – και πολλοί ακόμα ηθοποιοί, όπως η Γιούλικα Σκαφιδά, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Ορφέας Αυγουστίδης και ο Γιάννης Στάνκογλου. Τα γυρίσματα της σειράς έχουν ξεκινήσει ήδη από τον προηγούμενο Δεκέμβριο και γίνονται εξολοκλήρου στην Κρήτη.

Προ των πυλών της νέας σεζόν

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο http://www.kathimerini.com.cy/
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=26174

Εντύπωση μας προκαλεί η επαναφορά της μακροβιότερης και… ιδιαίτερης κωμικής σειράς «Ιστορίες του Χωρκού».

Ακόμα ένα τηλεοπτικό καλοκαίρι ολοκληρώνει σιγά-σιγά τον κύκλο του. Αν και τα κανάλια έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν τις κινήσεις τους για την καινούργια τηλεοπτική περίοδο, εντούτοις τα νέα προγράμματα αναμένεται να ξεκινήσουν στα μέσα Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Μέχρι τότε υπομονή και οι επαναλήψεις καλά κρατούν.


Τι θα δούμε άραγε τον επόμενο τηλεοπτικό χειμώνα; Ποια σειρά θα κερδίσει την πρώτη θέση; Θα καταφέρει άραγε το «Φόντο Κόκκινο» να διατηρήσει τα ποσοστά των δύο προηγούμενων χρόνων; Θα έχει την ίδια ανταπόκριση το τρίτο κατά σειρά «X Factor»; Μετά την «Αίγια» τι; Θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας η πολυαναμενόμενη «Ελένη η πόρνη»; Ποιο κανάλι διαθέτει το πιο δυναμικό τηλεοπτικό μενού και τι θα μας εκπλήξει άραγε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο;

Τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της επόμενης σεζόν είναι η έξαρση των real life εκπομπών, αφού ο αριθμός τους ανεβαίνει σημαντικά, αλλά και το πλήθος σειρών εποχής που. Η απουσία μιας δυναμικής και ταυτόχρονα σαρωτικής σειράς όπως η «Αίγια Fuxia» αφήνει ανοικτό τον δρόμο για την κορυφή, αν και πιστεύω ότι φέτος θα έχουμε πολλούς και εναλλάξ ενοίκους του ρετιρέ στους εβδομαδιαίους πίνακες τηλεθέασης.

Το κρατικό κανάλι αυτή τη χρονιά γίνεται εσωστρεφές και αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μεγάλο αριθμών δικών του τηλεοπτικών παραγωγών, με κωμικές σειρές, εποχής αλλά και μυστηρίου. Εντύπωση μας προκαλεί η επαναφορά της μακροβιότερης και… ιδιαίτερης κωμικής σειράς «Ιστορίες του Χωρκού». Το στοίχημα του ΡΙΚ είναι να μπορέσουν όλες οι νέες του παραγωγές να διέλθουν αλώβητες μέσα από το δρόμο της τηλεθέασης, αφού έχουμε πληροφορηθεί ότι όποια σειρά δεν εξασφαλίσει τον μέσο όρο του καναλιού, θα κόβεται. Αυτό για εκείνους που πιστεύουν ότι οι σειρές του κρατικού καναλιού, ανεξαρτήτως τηλεθέασης, θα κρατήσουν όλη τη σεζόν.

Θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας η πολυαναμενόμενη «Ελένη η πόρνη»;

Η αλήθεια είναι ότι με το πλήθος των καινούργιων προγραμμάτων που θα παρακολουθήσουμε τον χειμώνα και μέσα από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, τόσο σε Ελλάδα όσο και Κύπρο, οι παραγωγές που δεν θα φέρουν το αναμενόμενο κέρδος θα πετάγονται στον κάδο ανακύκλωσης. Ο ΑΝΤ1, από την πλευρά του, χάνει το σιγουράκι «Αίγια Fuxia», διατηρεί σε καθημερινή βάση την «Πανσέληνο» και προχωρά στη μεταφορά του μπεστ σέλερ της Αννίτας Νικολάου «Ελένη η πόρνη». Μια υπερφιλόδοξη παραγωγή, για την οποία όμως έχουμε δει μόνο ένα σποτάκι ελάχιστων δευτερολέπτων…

Το Σίγμα, τώρα, πέραν της δικής του παραγωγής «Σε φόντο κόκκινο», που τραβάει για τρίτη σεζόν, έχει στη φαρέτρα του το πρόγραμμα του Alpha Ελλάδος, το οποίο θα είναι και φέτος γεμάτο με ριάλιτι και ξενόφερτα προγράμματα. Παράλληλα, όμως, το κανάλι φέρνει και δύο νέες σειρές, το «Αλλού ξημερωμένοι» του Αντρέα Γεωργίου και το «Έλα πάρε με» του Μαρίνου Χατζηβασιλείου.

Το Mega, μετά τις μεγάλες προσπάθειες ανόδου των τελευταίων χρόνων, φέρνει φέτος στους δέκτες μας – πέραν του «Get on stage 2» – μία ακόμα κυπριακή σειρά. Το βιβλίο της Άντρης Πολυδώρου «Μεσημβρινή παράσταση», την οποία γνωρίζουμε από τις «Γενιές της σιωπής», μεταφέρεται στη μικρή οθόνη, με διαφορετικό τίτλο, «Γυμνοί άγγελοι».

Αυτή η σεζόν θα είναι διαφορετική. Η κρίση στην Ελλάδα οδηγεί τα κυπριακά κανάλια στο να στραφούν στον εαυτό τους και να αρκεστούν στις εγχώριες παραγωγές. Άξονες της σεζόν θα είναι τα real life προγράμματα, τα ριάλιτι και οι νέες κυπριακές σειρές που φέτος θα δούμε πολλές. Εύχομαι να τις βλέπουμε μέχρι τον Ιούνιο.

Ένα τεύχος όλο μπάλα

To Editorial του Μιχάλη Χριστοδούλου στο Περιοδικό "Κ" της Καθημερινής, τεύχος 95, με αφιέρωμα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα την Κυριακή 22 Αυγούστου.

Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και
το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε

Στην Κύπρο τα πάντα είναι κομματικοποιημένα, χρωματισμένα και διχασμένα σε Αριστερά και Δεξιά, κόκκινα και μπλε, πράσινα και πορτοκαλί. Ιδιαίτερα, βέβαια, τις προηγούμενες δεκαετίες. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο τείνει σήμερα να εκλείψει μέσα από τη νέα γενιά. Και όμως καθημερινά διαψεύδομαι. Γιατί; Γιατί οι παλαιότεροι δεν έχουν καταφέρει, μάλλον δεν προσπάθησαν ποτέ, να μεταφέρουν στα παιδιά τους μια νοοτροπία τόσο πολιτικής όσο και αθλητικής ευγενούς άμιλλας.

Επειδή όμως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, με ευθύνες επωμίζονται και οι εκάστοτε ηγέτες πολιτικών κομμάτων, αθλητικοί παράγοντες και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που δεν έχει καταφέρει να μεταδώσει τα στοιχεία αυτά που θα οδηγήσουν αυριανούς ψηφοφόρους αλλά και οπαδούς στο να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να μπορέσουν να ξεφύγουν από τα οικογενειακά στεγανά. Η ομάδα του καθενός μας παραμένει σαν κληρονομιά από την οικογένεια και ο κάθε οπαδός καταρτίζεται σύμφωνα με τα δεδομένα κυρίως των ανδρών του σπιτιού.

Μια βδομάδα πριν την έναρξη του Παγκυπρίου Πρωταθλήματος στα μέσα του αυγουστιάτικου καύσωνα, αφιερώνουμε εξολοκλήρου το νέο μας τεύχος στο κυπριακό πρωτάθλημα. Η μπάλα στην Κύπρο, όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας, την κουλτούρα μας, αλλά και την ιδιοσυγκρασία μας. Τόσο οι Κύπριοι οπαδοί όσο και η ποδοσφαιρική μας νοοτροπία συνδέονται με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αλλά και τις… ανατολίτικες εξάρσεις μας.

Ένας φίλος, φανατικός οπαδός, παλαιότερα μου έλεγε ότι πάει στο γήπεδο γιατί τον τρελαίνει το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα, λατρεύει την ομάδα του και θέλει να ζει την κάθε στιγμή της. Σήμερα θέλει να πηγαίνει στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, για να ξεφεύγει λιγάκι από τη γυναίκα του, να εκτονώνεται βρίζοντας, αλλά και να αφήνει για λίγο τα παιδιά. Έτσι είναι τα δεδομένα στη ζωή μας, αλλάζουν, όχι όμως και η νοοτροπία μας.

Δεν υπήρξα ποτέ ποδοσφαιρόφιλος, όμως έχω και εγώ «κληρονομήσει» από την οικογένειά μου τη δική μου ομάδα. Αγαπώ τα δικά της χρώματα, χαίρομαι με τις νίκες και τις επιτυχίες της, στεναχωριέμαι καμιά φορά με τις ήττες της και θέλω να την παρακολουθώ. Με βάση τα δικά μου δεδομένα, που δεν ανήκω στους φανατικούς του αθλήματος, μπορώ λιγάκι να αισθανθώ την ένταση αυτών που ακολουθούν σε κάθε αγώνα την ομάδα τους και κοιμούνται τα βράδια με το κασκόλ της.

Ίσως το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα της ανάγκης του ανθρώπου να μετέχει σε ομάδες, να μπορούσε να δώσει λύσεις. Λύσεις που θα συνέβαλλαν στη διαφοροποίηση της κουλτούρας μας, του τρόπου σκέψης μας και της ομαλής κοινωνικοποίησής μας.

Και όμως, στον τομέα αυτό το Παγκύπριο Πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μία ελιτιστική εικόνα απόμακρου σταρ που στο αντίκρισμα της κόκκινης κάρτας φέρεται σαν κακομαθημένο. Το νέο πρωτάθλημα αρχίζει και μαζί του οι αναλύσεις, οι προβλέψεις, τα στοιχήματα και το κουβεντολόι καφενείου που τόσο λατρεύουμε.

Τι δεν θέλω να δω τη νέα τηλεοπτική σεζόν

Του Μιχάλη Χριστοδούλου
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=23895

Ακόμα μία τηλεοπτική περίοδος της κυπριακής τηλεόρασης, ολοκλήρωσε τον κύκλο ζωής της και τα κανάλια συνεπαίρνονται και αυτά με τη σειρά τους από τον καλοκαιρινό λήθαργο. Η θερινή αποχαύνωση δεν μπορεί να λείψει από το τηλεοπτικό πεδίο, η οποία μια χαρά υπήρχε σε μερικές περιπτώσεις και το χειμώνα.

Οι επαναλήψεις έχουν ήδη ξεκινήσει και ταυτόχρονα οι τηλεοπτικοί σταθμοί καταστρώνουν τα νέα τους σχέδια για την επόμενη σεζόν. Τι θα δούμε όμως στη μικρή οθόνη από τον Οκτώβριο;
Όπως όλα δείχνουν, τη μερίδα του λέοντος θα έχουν οι real life εκπομπές τύπου «Σπίτι από την αρχή», «Κάτι ψήνεται», «Μaster Chef» κ.λπ, προερχόμενες κυρίως από την Ελλάδα αλλά και ξένες. Παράλληλα, ιδιαίτερα από το ΡΙΚ, θα παρακολουθήσουμε αρκετές εγχώριες παραγωγές, με σειρές εποχής και όχι μόνο. Το Mega Κύπρου από την άλλη, συνεχίζει την στρατηγική των προηγούμενων σεζόν εντάσσοντας, αυτή τη φορά στο τηλεοπτικό του πρόγραμμα τη μεταφορά στην τηλεόραση του μυθιστορήματος «Μεσημβρινή παράσταση» της Κύπριας συγγραφέως Άντρης Πολυδώρου, γνωστής σε μας από τις «Γενιές της σιωπής».

Η κινητικότητα των καναλιών, όσον αφορά στις εγχώριες παραγωγές της νέας σεζόν μας προδιαθέτουν για μία ενδιαφέρουσα και αρκετά ανταγωνιστική τηλεοπτική χρονιά με το Mega να καταφέρνει ίσως να αναδειχθεί επιτέλους σε υπολογίσιμο αντίπαλο.

Μια σεζόν όμως έχει τα πάνω και τα κάτω της, τα καλά και τα κακά της και ενώ όλοι μιλούν για οικονομικές δυσκολίες εντούτοις προβαίνουν σε ακριβές παραγωγές όπως φαίνεται ότι θα είναι και η «Ελένη η πόρνη» του ΑΝΤ1, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι η επιτυχία της σεζόν.

Ποια είναι όμως αυτά που δεν θέλω με τίποτα να δω από τον Οκτώβριο στην κυπριακή τηλεόραση;
Σίγουρα, όχι άλλο σίριαλ τύπου «Μπάτσο αγάπη μου» και παρεμφερείς παραφυάδες του, κατάλοιπα των ανεκδιήγητων σειρών, κυρίως κωμικών, του Σίγμα που κατακρεουργούν την κυπριακή διάλεκτο. Αν και ενημερώθηκα ότι το ΡΙΚ ετοιμάζει μια σειρά με τίτλο «Τρεις και ο Κόκος» (!) με το καστ από τα «Κοπέλια».

Αναπάντεχη θα είναι και η παρουσία σειρών με στοιχεία από την «Αίγια Fuxia». Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τηλεόραση αλλά τουλάχιστον κύριοι αν θα αντιγράψετε κάντε το καλά, όπως ο Παπακαλιάτης, και αν σας παίρνει, εξελίξτε το.

Οι ηθοποιοί από την «Αίγια Fuxia» ξέμειναν από δουλειά αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τους δω να περιφέρονται σα σταρούμπες από κανάλι σε κανάλι και να ζητούν της Παναγιάς τα μάτια. Χαλαρώστε κύριοι, η «Αίγια» τελείωσε, μην πάθετε τα ίδια με κάποιους συναδέλφους σας άλλων «ιστορικών» σειρών οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ξεκαβαλήσει. 

Όχι άλλα comeback παρακαλώ! Αν και αυτό είναι άκυρο που γράφω, αφού μια από τις μακροβιότερες σειρές, οι «Ιστορίες του χωρκού» επιστρέφουν. Ελπίζω τουλάχιστον αυτοί να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δόξα του παρελθόντος τους και να μην επαναπαυτούν σε αυτήν. Δεν έχω καταλάβει γιατί στρεφόμαστε στο παρελθόν και δε δημιουργούμε για το μέλλον καλύτερες παραγωγές, με νέες ιδέες και πρόσωπα. Αυτό χρειάζεται η τηλεόραση, φρεσκάδα, που μας λείπει.

Όχι, άλλες καινούργιες εκπομπές από το Plus! Τουλάχιστον, αλλάξτε σκηνικό και μην διαφοροποιείτε απλά τη διαρρύθμιση του χώρου στο στούντιο των ειδήσεων. Και επιτέλους αγαπητό Plus, μην μας ταΐζεις τρεις και τέσσερεις φορές την ημέρα κονσέρβα τα προγράμματα του Star. Και οι «Εξελίξεις στη showbiz» είναι οι ειδήσεις του Star, o τίτλος είναι προσθήκη του Plus. Κύριοι, δεν τρώμε κουτόχορτο και πάψτε να υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας.

Φέτος, στην επιλογή της κυπριακή συμμετοχής για τη Γιουροβίζιον, που ο υποψήφιός μας θα επιλεγεί μέσα από το από το «Performance», ας μας λείπει η σάτιρα, αν θα παρουσιαστεί κάποιο σόου. Δεν μας έκατσε τόσα χρόνια, ούτε εμάς και όπως φάνηκε ούτε εσάς. Και επιτέλους κατεβάστε αυτά τα Christmas lights από το στούντιο 3 και φτιάξτε ένα πιο ευφάνταστο σκηνικό, μην ανακυκλώνετε τα προηγούμενα. Και ανανεώστε επιτέλους αυτό το διαγωνισμό σύνθεσης κυπριακού τραγουδιού.

Στο επόμενο «Πρόβα γάμου» όχι τόσο ξεκατίνιασμα. Συμμαζέψτε τις νύφες. Αυτό που είδαμε στον τελικό φέτος, ξεπέρασε και την ιστορική υστερικιά παίκτρια ριάλιτι Άσπα Τσίνα. Τι σας θύμισα ε;
Η κυπριακή τηλεόραση χρειάζεται φρεσκάρισμα. Αυτό όμως θα επιτευχθεί με νέες ιδέες, από νέους ανθρώπους με όρεξη, δημιουργικότητα και φαντασία. Μακάρι, η σεζόν που θα ξεκινήσει το χειμώνα να είναι η αρχή για καινούργια πράγματα, διαφορετικά, με τους παλαιότερους να περιορίζουν τον εγωισμό τους και να δίνουν ευκαιρίες, όπως ακριβώς έκανε πριν από τρία χρόνια ο ΑΝΤ1 με τον Λώρη και τη Χριστιάνα, όπως έκανε το ΡΙΚ με τον Κλέιτο Κλείτου και τις σειρές του και δεν θα πω όμως όπως έκανε το Mega με την Κατερίνα Αγαπητού…
christodouloum@kathimerini.com.cy

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου 15

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Από μικρή καθόταν στο παράθυρό της και έβλεπε τ’αστέρια. Παντα αναρωτιόταν τι να κρυβόταν πίσω απ’αυτά. Με το πέρασμα του χρόνου, η ζωή της είχε αλλάξει και δεν Υπήρχε πια χρόνος για τ’αστέρια. Μια νύχτα, της έδειξαν ένα αστέρι και θυμήθηκε όλα όσα είχε ξεχάσει.

Θυμήθηκε εσένα που της είχες πει πως ζεί στον κόσμο των παραμυθιών, περιμένοντας τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο.Ο πρίγκιπας ήρθε, αλλά μεταμορφώθηκε σε βάτραχο και το άσπρο άλογο σε αυτοκίνητο πολυτελείας.

Της είχες πει πως ζει στον κόσμο του ονείρου και των ημερολογίων για μικρά παιδιά. Τότε αυτή πήρε το ημερολόγιό της και έσκισε μια μια τις σελίδες του, πέταξε μια μια τις αναμνήσεις της. Σκέφτηκε ότι οι λέξεις δεν ήταν αρκετές για να περιγράψουν τα όσα έζησε και κυρίως όλα όσα αισθάνθηκε...

Έσφιξε τη γροθιά της και χαμογέλασε. Είχε γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν της και προχωρούσε γεμάτη αισιοδοξία για το μέλλον.Ο κόσμος των παραμυθιών και των ημερολογίων, την είχε αλλάξει και κυρίως την είχε κάνει άνθρωπο με συναισθήματα,ευαισθησίες και αδυναμίες...

Χαιρέτησε το παιδί που είχε στο βλέμμα του τη θλίψη της βροχής και συνέχισε να κοιτάζει τ’αστέρια, γιατί αυτή ξέρει να ονειρεύεται, έστω κι αν η ζωή δεν της το επιτρέπει...

Υ.Γ Σ’εσένα που κρύβεσαι πίσω απ’τα παιδικά σου όνειρα...

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Στην αρχή κάθε ακαδημαικού έτους, συνηθίζω να ανοίγω ξεχασμένα συρτάρια και να βλέπω φωτογραφίες από το παρελθόν. Κάποιοι φίλοι, μου είπαν ότι αυτό είναι ένα πολύ κακό συνήθειο. Το παρελθόν έχει περάσει και πρέπει να το ξεχνάμε!

Πώς μπορεί όμως, κάποιος να ξεχάσει το παρελθόν του; Μήπως δεν είναι κι αυτό ένα κομμάτι του εαυτού του;

Έχω μάθει ότι το παρελθόν χτίζει το μέλλον μας...Βέβαια, κάποιες φορές, όταν κάποιος μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, τότε αυτό όχι μόνο δεν χτίζει το μέλλον του, αλλά το... γκρεμίζει!! Βέβαια αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που σηκώνει αρκετή συζήτηση!

Λένε ότι η φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας συγκεκριμένης στιγμής που έχει περάσει. Μια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση μιας ξεχασμένης ανάμνησης, μιας στιγμής που πλέον δεν έχει σημασία για κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό!Mια φωτογραφία αποτελεί την αποτύπωση ενός ψεύτικου χαμογελου, μιας ψεύτικης αγκαλιάς και μιας οικειότητας που μετά το κλίκ του φακού...απλά παύει να υπάρχει!

Βλέπω φωτογραφίες από το σχολείο, το πανεπιστήμιο... Βλέπω γελαστά πρόσωπα, αστείες φατσούλες...Φέρνω στο μυαλό μου όλα εκείνα τα πρόσωπα που πέρασαν μπροστά από τον φακό της ίδιας φωτογραφικής μηχανής…από την ίδια μου τη ζωή! Κάποιοι εμφανίζονται πολύ συχνά στις φωτογραφίες, κάποιοι υπάρχουν ακόμη και σήμερα στην καθημερινότητά μου...

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το χαμόγελό σου να φωτίζει τη ζωή μου! Είναι κι αυτό αποτυπωμένο σε μια φωτογραφία! Ξανακλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή σου, ακούω το γέλιο σου! Η φωνή σου μου μιλά: «Είμαι εδώ!Μη με ξεχνάς». Κι όμως ανοίγοντας τα μάτια, το μόνο που απομένει είναι ένα ψεύτικο βλέμμα, μια σιωπή κι ένα δάκρυ να κυλά απ’ τα μάτια μου!

Δεν είσαι εδώ...

Υ.Γ: Κάπου, υπάρχει για όλους ένα χαμόγελο που ποτέ δε θα ξεχάσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν

Μαρία- 27/09/2004

Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΙΒΛΑ

Μετροφυλλούσε με μανία την πρωινή εφημερίδα και έπινε νευρικά τον καφέ του. Κοίταζε συνεχώς το ρολόι κι αναρωτιόταν, γιατί δεν περνούσε η ώρα. Κάποτε δεν τον ένοιαζε ο χρόνος, τώρα μετρά τα λεπτά, ακόμη και τα δευτερόλεπτα. Το καλοραμμένο κοστούμι του, πρόδιδε την οικονομική του κατάσταση. Δε θα τον έλεγες όμορφο, μάλλον γοητευτικό. Το βλέμμα του ήταν άδειο και θαμπό, όπως και η ζωή του.

Πήρε το χαρτοφύλακά του και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο. Το τραγούδι στο ραδιόφωνο τον ταξίδεψε χρόνια πίσω κι έφερε στο μυαλό του αναμνήσεις που είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν. Άλλαξε βιαστικά τη συχνότητα του ραδιοφώνου και απάντησε στο τηλέφωνό του που κτυπούσε με μανία.

Οδηγούσε κι έβριζε τους υπαλλήλους του, ‘άχρηστους’ τους ανέβαζε, ‘άχρηστους’ τους κατέβαζε. Κατάφεραν -για άλλη μια φορά-να τον εκνευρίσουν, απ’το πρωί. Φρενάρισε απότομα στο κόκκινο φανάρι. Το τηλέφωνο συνέχισε να χτυπά, δε θα το απαντούσε αυτή τη φορά. Χαλάρωσε τη γραβάτα που τον έπνιγε εδώ και ώρα και βυθίστηκε στις σκέψεις του.

Στάθμευσε έξω από το γραφείο, κατέβηκε βιαστικός, πήρε τους φακέλους που χρειαζόταν και έφυγε πατώντας γκάζι.

Κάποτε περπατούσε με σκυμμένο κεφάλι και με φοβισμένη ματιά. Είχε καταφέρει να γίνει κύριος του εαυτού του, αποκτώντας όλα όσα ήθελε και κυρίως μακριά από εκείνον τον αναθεματισμένο τόπο ό,που είχε μεγαλώσει. Βρισκόταν ανάμεσα σε ανθρώπους με κύρος και δύναμη, ανθρώπους που τον έκαναν να νιώθει σημαντικός.

Οι απλοί άνθρωποι της επαρχιακής πόλης στην οποία μεγάλωσε, τον θυμούνται που και που και σιγοψιθυρίζουν׃ ‘Πού να’ναι εκείνο το καλό παιδί;’


Υ.Γ: ‘...Κράτησα τη ζωή μου, ψιθυριστά, μέσα στην απέραντη σιωπή...’’-Γ.Σεφέρης

Η χρονιά των σειρών εποχής

Από τη στήλη του Μιχάλη Χριστοδούλου "Τα μυστικά των αριθμών" στο περιοδικό "Κ"

Οι σειρές εποχής αποτελούσαν ανέκαθεν ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά των καναλιών σε κάθε καινούργια τηλεοπτική σεζόν. Τα εν λόγω σίριαλ, μάλιστα, διαφημίζονται ως η εναλλακτική και ποιοτική επιλογή για τον τηλεθεατή, ανεβάζοντας έτσι την εικόνα και το επίπεδο του σταθμού.


Η δημιουργία όμως μιας τέτοιου βεληνεκούς παραγωγής έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και αρκετές φορές μεγάλο κόστος. Η μεταφορά στην εποχή όπου διαδραματίζεται η πλοκή χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από τους συντελεστές, αφού το σενάριο περιορίζει τη δράση τους σε ένα συγκεκριμένο και στενό χρονικό πλαίσιο, πολύ μακριά από τη σύγχρονη εποχή. Με αυτά τα δεδομένα, οι δημιουργοί οφείλουν, για να έχουν ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα, να μεταδώσουν το πνεύμα και τους ρυθμούς ζωής της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία.

Κοστούμια, σκηνικά, φωτισμός, σκηνοθεσία, ερμηνείες, καμιά φορά και γλώσσα είναι μερικοί από τους κώδικες επικοινωνίας σειράς και τηλεθεατή, ούτως ώστε να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Κυριότερο όμως συστατικό για την επιτυχία μιας σειράς εποχής είναι το όραμα των δημιουργών. Αυτός θα είναι ο κεντρικός άξονας ανάπτυξης της παραγωγής, γύρω από τον οποίον θα περιστραφεί όλο το δημιουργικό και παραγωγικό μέρος.

Οι σειρές εποχής δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, αφού όλοι θυμόμαστε τις ιδιαίτερα προσεγμένες παραγωγές των περασμένων ετών από το κρατικό κανάλι, το οποίο έχουμε ταυτίσει μάλιστα με αυτές. Την τελευταία περίοδο όμως οι σειρές εποχής τείνουν να γίνουν μόδα στην κυπριακή τηλεόραση και απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί ο αριθμός τους φέτος. «Βήματα στην άμμο», «Στην άκρη του παράδεισου» από το ΡΙΚ, «Ελένη η πόρνη» από τον ΑΝΤ1 και «Γυμνοί Άγγελοι» από το Mega Κύπρου.

Αν και όλοι αναμένουν τη μεταφορά του μπεστ σέλερ της Αννίτας Νικολάου «Ελένη η πόρνη», μια άλλη παραγωγή κουβαλά μια άλλη δυναμική. Πρόκειται για τη σειρά που σκηνοθετεί ο έμπειρος πια στο είδος Κλέιτος Κλείτου, ο οποίος απέδειξε την αξία και το ταλέντο του τα τελευταία τρία χρόνια, μέσα από τις δύο προηγούμενες σειρές εποχής του ΡΙΚ «Γενιές της σιωπής» και «Ρόδα της οργής».

Οι συντελεστές των δύο προηγούμενων σειρών συναντώνται ξανά τη σεζόν σε μια καινούργια πολλά υποσχόμενη παραγωγή με τον ποιητικό τίτλο «Στην άκρη του παράδεισου». Το σενάριο υπογράφουν τρεις σεναριογράφοι, ένας εκ των οποίων ο Πάμπος Κουζάλης που έδωσε «φωνή» στα soundtracks τόσο των «Γενιών» όσο και των «Ρόδων». Μαζί του υπογράφουν η Δέσποινα Πυρκεττή και η Φωτεινή Γεννάρη.

Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια ιδιαίτερη εποχή για την Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όπου η χώρα μας ζει τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της, αλλά και τις συνέπειες των αναταραχών του ’63-’64. Οι ήρωες δρουν μέσα σε αυτό το ιστορικό φόντο και βιώνουν τις κατά συρροήν αλλαγές στην κυπριακή κοινωνία. Σκοπός της σειράς δεν είναι να πάρει θέση στα πολιτικά δρώμενα, σχολιάζοντας ιστορικά γεγονότα. Αναπόφευκτα όμως αυτά τα γεγονότα θα έχουν τις επιδράσεις τόσο στον συναισθηματισμό όσο και στους χαρακτήρες των ηρώων.

Πέραν των πρωτοκλασάτων ονομάτων, όπως της Δέσποινας Μπεμπεδέλη και της Λένιας Σορόκκου, «Στην άκρη του παράδεισου» θα δούμε και νέα πρόσωπα είτε ακόμα και γνωστούς ηθοποιούς να κάνουν την έκπληξη σε ρόλους που δεν τους έχουμε συνηθίσει. Η επιστροφή στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1965, μετά από δεκαοκτώ χρόνια στο Λονδίνο, της Σοφίας (Άννα Γιαγκιώζη), κόρη της Μυριάνθης (Ανδρούλα Ηρακλέους) και του Δαμιανού (Αντρέας Βασιλείου), σηματοδοτεί την έναρξη της δράσης.

Με την άφιξή της, αποκαλύπτονται αλήθειες για το παρελθόν και το παρόν που αλλάζουν όλες τις σορροπίες ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης κλονίζονται και καταρρέουν. Για τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας που θα ακολουθήσουν, η Μυριάνθη θα πιστέψει ότι ευθύνεται μια κατάρα που βαραίνει την οικογένεια και την οποία κρατούσε μυστικό. Ο Δαμιανός, διχασμένος ανάμεσα στην οικογένειά του και στην Ελένη, την ερωμένη του, οδηγείται σε ακραίες πράξεις που θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες και θα τον απομονώσουν ακόμα περισσότερο. Η Κλειώ, η μικρότερη κόρη της οικογένειας, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του Δημήτρη. Με την αισιοδοξία και τη δύναμη που τη χαρακτηρίζουν, θα μπορέσει άραγε να φτάσει στην ευτυχία ή μήπως θα πιαστεί στον ιστό μιας καλοστημένης παγίδας;

Μια σειρά νοσταλγική, για μια πονεμένη εποχή, που με την επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών από τον Λάκη Γενεθλή, με τη μαγευτική μουσική του Κώστα Κακογιάννη και τη φωνή του Μιχάλη Χατζηγιάννη στους τίτλους έναρξης, τη συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών και τη σφραγίδα του τελειομανή σκηνοθέτη Κλείτου Κλείτου θα μας ταξιδέψει αυτόν τον χειμώνα «Στην άκρη του παράδεισου» από το ΡΙΚ1 τα σαββατοκύριακα.

Η μεταπολεμική μπερδεμένη γενιά

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=25694

Όταν πλησιάζεις τα τριάντα, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Κάνοντας τον απολογισμό των προηγούμενων χρόνων του βίου σου αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε εσύ ούτε η δική σου γενιά έχει καταφέρει να ενταχθεί -τουλάχιστον ακόμα- στις χρυσές σελίδες της ιστορίας όπου θα μνημονεύεται μαζί με τους προγενέστερους.

Και αναρωτιέμαι πραγματικά ποιοι άραγε φέρουν την ευθύνη για αυτή την κατάσταση.

Ενίσταμαι! Ενίσταμαι, νιώθοντας έντονα τον παραγκωνισμό της δικής μου γενιάς, των παιδιών που μεγάλωσαν μερικά χρόνια μετά το ’74, με γονείς που έζησαν τα νιάτα τους στην προσφυγιά, θρηνώντας νεκρούς, αγνοουμένους, χαμένες πατρίδες. Μέρος αυτού του θρήνου κληρονομήσαμε.

Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει επαναλαμβάνοντας και αναμασώντας συνεχώς διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί ένδοξων γενεών, με εμάς, τη δική μου γενιά, τους τριάντα κάτι, δεν έχει ασχοληθεί κανένας. Η γενιά της Τουρκοκρατίας, η γενιά των Οκτωβριανών του 1931, η γενιά του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ ’55-’59, η γενιά της Ανεξαρτησίας, η γενιά του 1974 και εμείς… Όλοι όσοι γεννήθηκαν στην πληθωρική δεκαετία του 1980 και έζησαν τα ’90s αποτελούν την «μεταπολεμική» γενιά αυτής της χώρας. Σε αυτή ανήκω και εγώ, για την οποία κανένας δε θέλει να μιλήσει.

Κληρονομήσαμε μια πατρίδα μισή, διδαχτήκαμε ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας, ότι στόχος μας είναι η απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών μας και η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους. Μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δε θα θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες, και μετά μας τα άλλαξαν. Μπερδευτήκαμε.

Μεγαλώσαμε διαβάζοντας «Παιδικές Ώρες», παρακολουθώντας μόνο ένα τηλεοπτικό κανάλι, αναμένοντας να πάει η ώρα τέσσερεις για να ξεκινήσουν τα κινούμενα σχέδια και να λήξει το πρόγραμμα τα μεσάνυχτα με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου. Σήμερα, βλέπουμε ψηφιακά κανάλια, πληρώνουμε συνδρομές για πλατφόρμες και τσόντες. Μπέρδεμα. Εξέλιξη…

Βρεθήκαμε στο μεταίχμιο πολλών ανακατατάξεων. Ζήσαμε πολιτικές, κοινωνικές, τεχνολογικές, μετατάξεις και ανακατατάξεις. Μάθαμε να μην πιστεύουμε σε όσα ακούμε, να είμαστε αδιάφοροι πλέον πολιτικά, επιφυλακτικοί με την επόμενη γενιά από εμάς και να βλέπουμε στον καθρέφτη ένα είδωλο μελαγχολικό. Είμαστε ουσιαστικά μια μπερδεμένη μεταπολεμική μελαγχολική γενιά της σύγχρονης Κύπρου. Μιας χώρας η οποία ουσιαστικά, είναι μπερδεμένη και εγκλωβισμένη σε λήθαργο.

Στα τριάντα μας, μετά από σπουδές, εξετάσεις επί εξετάσεων βρισκόμαστε σε μια κοινωνία ανίκανη να μας προφέρει εργασία, να μας παρέχει ασφάλεια, να δημιουργεί πολιτισμό. Ζήσαμε κυβερνήσεις ρουσφετολογίας και ρουσφετολαγνείας, υπηρεσίες αναξιοκρατίας και τώρα μια χώρα σε κρίση. Μια κρίση που μας κτυπάει στα νεύρα.

Η δική μου γενιά δεν θα φέρει ποτέ τον προσδιορισμό ένδοξη ή άτυχη ή πονεμένη. Αντίθετα, είναι η γενιά που κληρονόμησε την κατοχή, την ατυχία, τον πόνο, τη θλίψη και όλη την άδοξη μεταπολεμική ιστορία του νησιού. Και τι να κάνει άραγε για αυτό, σκέφτομαι. Τελικά, το να μιλήσει κάποιος για εμάς, τη δική μου γενιά αποτελεί μια τόσο βαρετή διαδικασία. Αν το καλοσκεφτείς μάλιστα είναι ακόμα πιο καταθλιπτικό, γι’ αυτό το αφήνεις.