Το μήνυμα ελπίδας των 33 μεταλλωρύχων

Του Μιχάλη Χριστοδούλου


Από το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής Κύπρου

http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=26657

Εμάς, άμα το σκεφτείς, δεν μας χωρίζουν 700 μέτρα από την επιφάνεια της γης και δεν είμαστε καλυμμένοι με χαλίκια και πέτρες. Δεν ζούμε τον κίνδυνο ενός φρικτού θανάτου ανά πάσα στιγμή. Και όμως… σήμερα πνιγόμαστε ολοένα και περισσότερο.

Ξημέρωνε 5η Αυγούστου. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την τραγική εξέλιξη εκείνης της μέρας. Οι 33 Χιλιανοί μεταλλωρύχοι ετοιμάζονται για ακόμα μια δύσκολη μέρα δουλειάς στο ορυχείο, κάπου 800 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Χιλής, το Σαντιάγο. Άνθρωποι του μόχθου και του πόνου μιας ζωής που δεν τους χαρίστηκε. Απλοϊκοί και εγκρατείς με τις καθημερινές τους ανάγκες, αφού έτσι τους συνήθισε η ίδια η ζωή τους. Εργάζονται για μεροκάματα πείνας στα έγκατα της γης, με τις πιο δύσκολες συνθήκες εργασίας. Η ευτυχία για αυτούς δεν συνδέεται με τον συρφετό των εικονικών επίπλαστων απολαύσεων της σύγχρονης δυτικής ζωής, αλλά ούτε με τα δεδομένα της δικής μας καθημερινότητας.


Εκείνο το πρωινό ο δρόμος τους για τη δουλειά ήταν ο ίδιος. Μόνο που εκείνος της επιστροφής θα άλλαζε. Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η ιστορία των 33 μεροκαματιάρηδων μεταλλωρύχων έκανε τον γύρο του κόσμου και συγκίνησε όχι μόνο για τη θέληση που επέδειξαν για επιβίωση, αλλά και για τη συντροφικότητά τους, ώστε να καταφέρουν να επιστρέψουν στο φως.

Το ατύχημα που συνέβη την 5η Αυγούστου σε εκείνο το κακοδιατηρημένο ορυχείο εξόρυξης χαλκού και χρυσού τούς έφερε αντιμέτωπους με την πιο σκληρή ανθρώπινη πραγματικότητα: Τον θάνατο. Πέτρες και χαλίκια τούς καταπλάκωσαν σε ένα βάθος 700 μέτρων, με την ελπίδα ανάσυρσής τους να σιγοσβήνει. Ένα όμως σημείωμα, με ελάχιστες λέξεις, αναπτέρωσε ξανά το ηθικό συγγενών και φίλων: «Είμαστε και οι 33 καλά». Η είδηση αυτή ήρθε 17 μέρες μετά το ατύχημα και έγινε πρώτη είδηση σε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου.

Η περιπέτεια που βιώνουν αυτοί οι 33 άνθρωποι και θα συνεχίσουν να ζουν, όπως όλα δείχνουν μέχρι τα Χριστούγεννα, αποδεικνύει για άλλη μια φορά τον δυναμισμό που κρύβουμε μέσα μας. Άνθρωποι με ελάχιστες ελπίδες βιώνουν με αβεβαιότητα την κάθε στιγμή. Αν και έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός για την ανάσυρσή τους, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί.

Ο χώρος του μεταλλείου έχει μετατραπεί σε καταυλισμό συγγενών και φίλων που αγωνιούν για τους δικούς τους ανθρώπους, με μόνο όπλο τους την προσευχή. Τριάντα τρεις άνθρωποι στέλνουν ένα από τα ισχυρότερα μηνύματα ελπίδας σήμερα στον κόσμο: Ο άνθρωπος γεννήθηκε για τη ζωή και το φως και κάθε τρόπος εγκλωβισμού του στο σκοτάδι τον ενδυναμώνει. Η ανάγκη για επιβίωση δεν είναι ένα απλό ένστικτο, δεν αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη, αλλά είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση.

Εμάς, άμα το σκεφτείς, δεν μας χωρίζουν 700 μέτρα από την επιφάνεια της γης και δεν είμαστε καλυμμένοι με χαλίκια και πέτρες. Δεν ζούμε τον κίνδυνο ενός φρικτού θανάτου ανά πάσα στιγμή. Και όμως… σήμερα πνιγόμαστε ολοένα και περισσότερο.

Ο αιώνας που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ανθρώπους «θαμμένους» στο εγώ τους. Ανθρώπους που τα «χαλίκια» και οι «πέτρες» έχουν σκιάσει το φως της ψυχής τους, ανθρώπους που η κατάθλιψη τους έχει κλείσει σε ένα πιο σκοτεινό μπουντρούμι απ’ αυτό της Χιλής. Οι 33 Χιλιανοί, όπως καταγράφουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κρατούνται ακόμα στη ζωή ένεκα της αλληλοϋποστήριξής τους. «Όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση, η ομάδα αντέχει. Τα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται μετά τη διάσωση. Απέναντι στον κίνδυνο αντέχουν», υποστήριξε ο Ανρί Βομορόν, γενικός γραμματέας της Γαλλικής Ομοσπονδίας Σπηλαιολογίας, σε αντίθεση με εμάς που νιώθουμε τόσο μόνοι, αβοήθητοι και βυθισμένοι σε ένα πιο τρομακτικό σκοτάδι που μας οδηγεί σε ένα πολύ πιο επώδυνο θάνατο. Αυτόν της ψυχής μας.